Rozdział 14 "Emm... Kochanka? "

Rozdział dedykowany jest dla Silaaa
Za chyba najdłuższy komentarz w historii tego bloga

Od mojego spotkania z Juliet minął tydzień. Dziś jest sobota, urodziny Juliet. Cieszę się, że mnie zaprosiła. To idealna okazja do lepszego poznania jej... No i będę mogła obserwować Leona.
Jezu, co ty się tak na jego uwzięłaś, Violka!
Wariuję, na prawdę wariuję. Potrzebuję świeżego powietrza, och, to dobrze mi zrobi.
Wstaję z kanapy, podchodzę do wieszaka i zdejmuję z niego mój płaszcz. Zakładam buty, biorę torebkę i wychodzę zamykając za sobą drzwi.

Siedzę w kawiarnii czekając na kawę, którą zamówiłam. Po chwili kelner przynosi mi moje zamówienia a obok kładzie kawałek szarlotki.
- Przepraszam, ale ja nie zamawiałam ciasta - mówię.
- Na koszt firmy dla naszej stałej klientki - obdarowuję go promiennym uśmiechem. - Smacznego.
- Dziękuję - odpowiadam.
Życie potrafi zaskakiwać... To był bardzo miły gest, od razu poprawił mi się humor. Biorę łyk kawy i odwracam głowę w stronę okna, obok którego siedzę. Mój dobry humor od razu znika, widzę Leona i tą dziewczyną z przed tygodnia. A co jeśli on naprawdę ją zdradza?

Nie, nie mógłby... Prawda? No przecież zaręczyli się, gdyby ją zdradzał nie robiłby tego. Ugh, nie wiem co o tym myśleć. Najpierw widzę jak bardzo są ze sobą blisko, jak się całują a w jego oczach, gdy patrzy na Juliet widzę wielką miłość, a teraz? Chodzi z jakąś panną po mieście pijąc shake'a.

Ale z drugiej strony, po co ja się tym przejmuję? Przecież to nie mój chłopak i nie mój związek... Ale to moja przyjaciółka... Ehh, gubię się już. Muszę przestać o nim myśleć. 

Przed chwilą wróciłam ze spaceru. Po tym jak dostrzegłam przez szybę Leona z tą panną nie widziałam ich już więcej - i dobrze. Dochodzi szesnasta a ja jeszcze nie jestem gotowa na urodziny Juliet. O cholera, muszę jeszcze kupić jej jakiś prezent! Tylko co ja mam jej kupić? 

Nerwowo wyciągam telefon i dzwonię do Ludmi.

- Halo, Viola, po co dzwonisz? - słyszę głos Lu.

- Ludmiła, potrzebuję twojej pomocy - mówię.

- O co chodzi?

- O osiemnastej jest impreza urodzinowa Juliet, a ja nie mam dla niej prezentu - śmieję się nerwowo.

- Ehh, pomogę, tylko powiedz co lubi - wzdycha.

- Myślałam nad jakąś biżuterią - mówię wesoło.

- Załatwione - mówi. - Zaraz u ciebie będę.

- Jestem twoją dłużniczką - mówię wdzięcznie.

- Nie od dzisiaj - śmiejemy się. - Dobra, rób się na bóstwo, zaraz będę.
Rozłącza się. Zadowolona odkładam telefon, taka przyjaciółka to skarb. Kieruję się do łazienki. Napuszczam do wanny wody, rozbieram się i wchodzę do niej. Chodź nie mam zbyt dużo czasu, kąpiel dla odprężenia nie zaszkodzi.


Słyszę dzwonek do drzwi. Szybko wychodzę z sypialni i idę otworzyć drzwi.

- Kurde, Lu, jest w pół do osiemnastej a ty miałaś być przed siedemnastą! - mówię widząc przyjaciółkę.

- Violetta, szukałam czegoś odpowiedniego - mówi wchodząc do środka - no i znalazłam.

Wyciąga z torebki skromną, nie za dużą paczuszkę.

- Co to? - pytam ciekawa.

- Bransoletka - mówi. - Taka - pokazuje mi ulotkę, na której widzę prześliczną złoto-srebrną bransoletkę z czterema zawieszkami.

- Och, Lu, jest śliczna! Dziękuję, Juliet na pewno się ucieszy! - dziękuję jej i przytulam.

- Od tego mnie masz - mówi. - Okej, czas wychodzić.

- Jeszcze raz dziękuję! A kasę oddam ci jutro! - mówię przed tym jak Ludmiła opuszcza mój dom.

Przeglądam się ostatni raz w lustrze, zakładam buty i wychodzę.

Pukam do drzwi domu Juliet. Jestem lekko spóźniona, jest pięć po osiemnastej. Po chwili drzwi otwiera mi moja... Przyjaciółka.

- Hej, Violu! - przytula mnie.

- Hej Juliet, Wszystkiego Najlepszego! - mówię radośnie.

- Dziękuję - odrywamy się od siebie - wejdź - otwiera mi szerzej drzwi.

Posyłam jej uśmiech i wchodzę do domu, w progu zdejmuję buty i zawieszam płaszcz na stojak. Wyjmuję z torebki małe czerwone pudełeczko.

- Proszę, to taki drobiazg - mówię i podaję je jej. - Mam nadzieję, że się spodoba.

- Violetta, nie musiałaś - mówi.

- Ale chciałam - uśmiecham się.

Również obdarowuje mnie uśmiechem i otwiera prezent. 

- Jejku, Viola, dziękuję! - przytula się do mnie. - Cudowna bransoletka! Bardzo mi się podoba!

- Cieszę się - mówię.

- A teraz chodź, czas się zabawić! - ciągnie mnie za rękę do salonu, gdzie jest mnóstwo ludzi! Pewnie znajomi Leona, tak jak mówiła.

Na końcu pokoju dostrzegam tą panienkę, z którą widziałam Leona na mieście. Kurde, nie dam się tak łatwo, dowiem się kto to jest.

Dochodzi dwudziesta-druga a zabawa dopiero się rozkręca.

Wypiłam już trochę, ale pilnuję się, żeby potem nie było takiego przypału jak po sylwestrze... Nie. Stop! O czym ja w ogóle myślę, ughh! Miałam wyrzucić go z głowy, ale nie potrafię! 

Nagle koło mnie pojawia się Juliet.

- Jak się bawisz? - pyta popijając drinka.

- Cudownie, wspaniale - mówię.

- To super - uśmiecha się.

Kątem oka spoglądam na kanapę - obok Leona siedzi ta dziunia. 

- Juliet... A kto to siedzi obok Leona? - pytam korzystając z okazji.

- Ta dziewczyna, tak? - pyta a ja kiwam twierdząco głową. - To Chelsea, kuzynka Leona - mówi.

Otwieram buzię ze zdziwienia. Dopiero, gdy uświadamiam sobie, że zapewne bardzo dziwnie to wygląda ją zamykam.

- Jak to kuzynka?

- No normalnie, a co myślałaś? - pyta jakby to było oczywiste.

- Emm... Kochanka? 

Juliet zaczyna się śmiać, teraz wyszłam na debilkę, głupią debilkę.

- No co ty - śmieje się - Leon i kochanka? - śmieje się.

- Wybacz, głupie to było - udaję roześmianą.

Tak naprawdę to mi jej szkoda, nie wie, że dupek ją zdradził. Ugh, chyba jednak muszę coś zrobić... Ona jest taka szczęśliwa - nieświadoma tego co się wydarzyło. Leon to dureń, mimo iż się zmienił. On musi tego żałować.

Uprzykrzę mu życie.

###

Oto rozdzialik 14

Cały napisany przez Viki ;D
Mam nadzieję, że się podoba  <3 

12 komentarzy = 15 :* 

kocham, Suzzy &Viki