Rozdział 18 "Pani Rose..."

Rozdział dedykowany Ewie Naxi

Siedzę na korytarzu razem z Leonem przed salą Juliet. Nie wiemy co z nią, lekarze i pielęgniarki kręcą się w te i we wte, ale nikt nie raczy nas poinformować co z blondynką. Widzę po Leonie, że się o denerwuje. Jego ręce cały czas uderzają o metalową część krzesła, unika mojego spojrzenia, a jego oddech jest nierówny.
- Będzie dobrze - Mówię, aby on choć trochę się uspokoił. Kładę dłoń na jego ramieniu, a on na mnie spogląda.  

- To wszystko przeze mnie - Zaczyna po chwili. 

- Obwinianie się o to, to najgorsze co możesz teraz robić - przerywam mu. 

- Ja tylko stwierdzam fakty - wzdycha - Mogłem się nią zajmować, być przy niej, nie doszło by do tego.
- Przestań - Patrzy na mnie więc kontynuuję - Nie mów i nie myśl tak... Czasu i tak nie cofniesz, poza tym nikt nam nie powiedział, że jej stan jest poważny, może to tylko przemęczenie, była osłabiona i wszystko będzie dobrze... Bądź dobrej myśli - pocieszam go. 

- A co jeżeli... 

- Leon... Przestań.
- Nie boisz się o nią? - pyta po chwili. 

- Boję, ale co to nam da, gdy będziemy panikować? Trzeba myśleć racjonalnie. Wiele osób jest w szpitalu i żyje. Nie denerwuj się, proszę - chwytam jego dłoń, a on wzdycha. 

- Masz rację - odzywa się po chwili.


- Pamiętam jak poszliśmy na pierwszą randkę... Była ubrana w jasno różową sukienkę do kolan.Włosy miała rozpuszczone, a na nich wianek z kwiatów. Wyglądała ślicznie... Byliśmy razem na spacerze w parku. Opowiadała mi to, jak bardzo marzy o psie. Całe życie mieszkała w bloku, a na dodatek na dziesiątym piętrze, więc pies, to było coś niemożliwego. Wtedy obiecałem jej, że w przyszłości będziemy mięli tyle psów, ile będzie chciała. Zaśmiała się na te słowa i powiedziała, że jestem uroczy - Mówi  to tak, jak by wydarzyło się to wczoraj, pamięta każdy szczegół. To jest niesamowite -  Później mówiła mi o tym, że jak była mała, marzyła o tym, by być wróżką. I w pewnym sensie to się jej udało. Mówiła, że wróżki, patrolują ludzkie życie. Pomagają, ale tak, by nikt nie dowiedział się o ich istnieniu. Że mają złote serca i nad wszystko stawiają czyjeś szczęście, niż swoje. Ona taka była. Od zawsze. Pomagała w schroniskach i w domach dziecka. Pamiętam, jak spacerowaliśmy razem, i zauważyliśmy małą płaczącą dziewczynkę. Ona do niej podeszła i zaczęła z nią rozmawiać. powiedziała, że uciekł jej pies. Zaczęła go opisywać, a potem razem go szukały, aż w końcu znalazły. Gdy byliśmy w domu, powiedziała mi, że jeżeli w przyszłości będziemy mięli córkę, to ma się nazywać Elizabeth, że tak miała na imię ta dziewczynka - Ucichł. Nie odzywam się, czekam, aż coś powie - Violetta? - pyta po chwili.
- Tak?
- Myślisz, że z nią wszystko w porządku? - pyta załamany. Przytulam go. Tylko to mogę w tej chwili zrobić.
- Jestem tego pewna. Te wróżki czuwają nad nią - śmieję się, aby rozluźnić trochę atmosferę. Zauważam, że na jego twarzy, też pojawia się ledwo widoczny uśmiech.
- Cieszę się, że jesteś tu ze mną - mówi po chwili - Sam bym sobie nie poradził.
- Będzie dobrze. Wierzę w to i wiem, że ty też.
- Wiesz, że Juliet dużo o tobie mówiła? Powtarzała, że jesteś wspaniałą przyjaciółką. Cały czas. Bardzo się cieszyła, że się poznałyście.
- To nie w porządku...
- Dlaczego?
- Bo... Na początku chciałam się tylko zemścić, na tobie, na was... - wzdycham - Ale później poznałam ją, a
teraz poznaje ciebie i... Nie zasłużyłam na to, aby mieć tak wspaniałą przyjaciółkę.
- Nawet tak nie mów... To wszystko moja wina...
- A... Mogę się o coś zapytać? - zaczęłam niepewnie. On jedynie kiwa głową.
- Dlaczego? -  patrzę na niego, a on jedynie zdycha.
- Pokłóciliśmy się wtedy... Zastanawiałem się nawet, czy z nią nie zerwać... Spotkałem wtedy ciebie i... - Znów wzdycha - Przepraszam. Po prostu...
- Okej, rozumiem. Jest okej.
- Pan Verdas?- Koło nas pojawia się Lekarz.
- Tak, to ja. Co z Juliet? Mogę się z nią zobaczyć? - pyta z nadzieją.
- Pani Rose... - zaczyna - Ma zapalenie płuc, to jest poważne, a jej ciąża wiele utrudnia. Przykro mi, ale jej stan jest poważny - Mówi po czym odchodzi. Patrzę na Leona, w jego oczach są łzy. Przytulam go.
- W ciąży... - powtórzył.
###
Rozdział krótki, wiem. Ale nie miałam weny.
Na notkę, jak widać też nie.
zapraszam Was na mojego drugiego bloga LINK
I zdradzę Wam, że pracuję nad kolejną historią. Mam nadzieję, że Wam sie spodoba ;D
Buziaki!
Suzzy!