Rozdział 20 "Zakochałam się"

Rozdział dedykowany dla tych, co nie chcą, aby Juliet umarła <3 

Leon siedzi w sali Juliet już dobre pół godziny. Nie wiem co on tam robi, ale... Mają dużo spraw do wyjaśnienia. Bardzo dużo.
Nagle przy sali dziewczyny pojawia się lekarz. Naciska klamkę i wchodzi do środka.
- Panie Verdas... Miała być minuta, nie trzydzieści - karci chłopaka.
- No tak, ale... - słyszę głos Leona.
- Żadne ale, proszę wyjść - wyprasza go. Już po chwili z sali wychodzi lekko zasmucony szatyn.
- Serio minęło pół godziny? - pyta.
Przytakuję, a on siada na krześle obok mnie.
- I jak?
- Ehh, mówi, że czuje się fatalnie, ale da sobie radę. No i... Pogodziliśmy się.
- Na prawdę? - uśmiecham się delikatnie.
- Tak - odwzajemnia uśmiech. - Oddałem jej pierścionek - patrzy na mnie.
- To dobrze...
Kiwa delikatnie głową i odwraca wzrok. Spogląda na drzwi.
- Nadal się o nią martwię.
- Wiem Leon, wiem.
Kładę dłoń na jego dłoni. Jest zimna. Widzę, że strasznie się o nią boi. Ponownie odwraca głowę w moją stronę a ja, patrzę mu prosto w oczy. Widzę w nich iskierkę nadziei.
- Mam głupie pytanie... - drapie się po głowie, tym samym zabierając swoją rękę. Patrzę na niego wyczekująco - Przytulisz mnie? - Posyłam mu jeden z moich życzliwych uśmiechów i oplatam go swoimi ramionami, a on wtula się we mnie.
- Ale teraz będzie już tylko lepiej - przekonuję go, gładząc po plecach.
- Tak myślisz?
- Tak, tak myślę.

Siedzę z Leonem, nadal przed salą Juliet. Teraz chyba robią jej jakieś badania. Leon cały czas siedzi spięty i zdenerwowany, zestresowany. Nie wiem co zrobić żeby choć trochę poprawić mu humor... Cały czas siedzi i czeka, bez ruchu.

- Leon, wyluzuj trochę. Wszystko będzie dobrze.

- Ehh, ale ja tak nie mogę... Strasznie się o nią martwię. 

- Pomyśl o czymś miłym. Chociaż spróbuj.

- Nie teraz, Violetta - wstaje z krzesła a ja wzdycham zrezygnowana.

Nagle w korytarzy pojawia się lekarz.

- Panie Verdas, proszę za mną - mówi i ponownie znika za drzwiami gabinetu.

Leon poprawia koszulkę, bierze głęboki oddech i wchodzi do środka. Sekundę potem dzwoni mi telefon.

Szybko wyjmuję go z torebki i odbieram się patrząc na wyświetlacz.
- Halo? -  pytam
- Hej Vilu, wpadniesz do mnie, błagam, muszę z tobą pogadać... - mówi szybko.
- A to ważne? - pytam.
- Tak - mówi cała zestresowana.
- Dobra - wzdycham - Będę za dwadzieścia minut - rozłączam się i wychodzę ze szpitalu. Po drodze wysyłam Leonowi esm, że musiałam wyjść, nie będę przeszkadzać w rozmowie z lekarzem.
Wsiadam do auta i zaczynam jechać do domu Lu. Nie wiem o co chodzi, a chcę się dowiedzieć jak najszybciej.
Po zaledwie piętnastu minutach jestem na miejscu. Wysiadam z auta i podchodzę do drzwi, bez zastanowienia naciskam klamkę i wchodzę do środka. Na kanapie siedzi blondynka z telefonem w ręce, chyba się denerwuje.
- Wszystko okej, Lu? - Siadam obok niej, a ona dopiero w tej chwili zauważa, że jestem.
- Tttak, chyba tak - mówi zdenerwowana.
- O co chodzi? - patrzę na nią wyczekująco.
- Zakochałam się - mówi prosto z mostu, a ja przybieram patrzę na nią jak na idiotkę. Widząc mnie wzdycha i zaczyna kontynuować - Zawsze byłam z Federico. Zawsze. A teraz... Czuję to do kogoś innego, to dla mnie nowe. Nie umiem się z tym oswoić... - Wzdycham.
- To dobrze - przytulam ją - Federico nie był ciebie wart. A ten twój wybranek, na pewno jest sto razy lepszy od niego.
- Tyle, że znamy się krótko...
- To nie ma znaczenia. Jak ma na imię? 

- Philipe. Poznałam go gdy byłam z Fran i Naty w klubie. Teraz piszemy, rozmawiamy... 

- Powodzenia - przytulam ją - Będzie dobrze - szepczę w jej włosy. 

- A jak z Juliet? 

- Lepiej. Obudziła się, ale jest słaba i... - spuściłam wzrok na kolana - Jest w ciąży.
- Czy ty... - patrzę na blondynkę i kiwam przecząco głową. 

- Nie. Na pewno nie. Po prostu... Leon jest na prawdę wspaniałym facetem. 

###

Przepraszam, że krótki. Przepraszam, że nudny. Przepraszam, że po takim długim czasie.
Przepraszam.
S.