Rozdział 22 "Dzwonią ze szpitala... "

- Pytasz się poważnie? - spojrzałam na niego lekko skrępowana.
- Przepraszam... - podrapał się nerwowo po karku - Nie ważne... Zapomnij.
- Nie... Leon. Po prostu nie spodziewałam się tego... Chętnie spędzę z tobą wigilię - uśmiechnęłam się do niego, a on odpowiedział mi tym samym.


Dwa tygodnie później

Ubrałam na siebie jasną sukienkę, kończącą się przed kolanem. Włosy spięłam w luźnego koka, a na koniec psiknęłam się moimi ulubionymi perfumami. Makijaż miałam delikatny, wręcz niewidoczny. Spojrzałam na siebie w lustrze i delikatnie się uśmiechnęłam. Wyglądam pięknie pomyślałam. Wyszłam z łazienki i wzięłam czarną torebkę leżącą na kanapie. Ubrałam buty, kurtkę i narzuciłam na siebie szal. Wyszłam z domu i wsiadłam do swojego samochodu. Kierunek: Leon Odpaliłam silnik i odjechałam spod domu.


Zaparkowałam pod domem bruneta i wysiadłam z auta. Otworzyłam furtkę i nie dzwoniąc  weszłam do środka. Otworzyłam drzwi i zdjęłam buty. Kurtkę powiesiłam w szafie i weszłam do środka. Od razu poczułam piękny zapach wydobywający się z kuchni. Poszłam tam i oparłam się o framugę drzwi. Leon stał do mnie tyłem i chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, że jestem. Uważnie coś układał na talerzu, smażył, gotował, wszystko naraz.
- Nie wiedziałam, że z ciebie taki kucharz - podeszłam do niego i położyłam swoją dłoń na jego karku, a on automatycznie się wzdrygnął.
- Nie wiedziałem, że już jesteś - uśmiechnął się - Przed czasem.
- To źle? - spojrzałam na niego, a on kiwnął przecząco głową.
- Nic takiego nie mówiłem.


- Postarałeś się - uśmiechnęłam się. Bo nie mogę kłamać, to wszystko było przepyszne. I mogę śmiało stwierdzić, że była to chyba moja najlepsza Wigilijna kolacja od lat. Bez babci, która co roku powtarza jaką to ja jestem śliczną dziewczynką, i że na pewno mam chłopaka, bez twardych i gumowych pierogów, które co roku robiła mama... Chociaż, czy mogę zachwalać tak Leona, podczas gdy Juliet leży w szpitalu?
- W końcu musiałem - spojrzał na mnie - Mam nadzieję, że naprawdę tak sądzisz i nie mówisz tego po to, żeby nie było mi przykro.
- Jeszcze nigdy się tak nie obżarłam, więc lepiej mi uwierz - zaśmiałam się.
- Chyba nadszedł czas na prezenty... - zaczęłam niepewnie, ale uśmiechnęłam się sama do siebie, bo mam nadzieję, że to co mu dam, spodoba mu się. Nie jest to żaden drogi czy jakiś wystrzałowy prezent, ale też nie jest to porcelanowa figurka, którą dostawałam co roku od cioci.
- To pozwól, że zacznę - wstał z kanapy i wyciągnął spod choinki pudełko, ślicznie zapakowane. Podał mi je, a ja powoli odwiązywałam kokardkę.
- Jest... Śliczna... - powiedziałam gdy zobaczyłam piękną czarną sukienkę. Nie wiem co w niej było... Ale było coś... Coś takiego, że była piękna. Może dlatego, że od Leona? - Dziękuję - spojrzałam na niego i przytuliłam go - Jest naprawdę śliczna... Ale teraz moja kolej.


Siedzimy na kanapie i pijemy herbatę. Mój wzrok skupił się na pięknie udekorowanej choince. Wszystko jest tutaj idealnie dopasowane, a świąteczne ozdoby są chyba dopasowane do tego wnętrza.
- Dziękuję, że... Że się zgodziłaś... Że tutaj jesteś... To dla mnie naprawdę dużo znaczy.
- Daj spokój, mówisz tak jakby coś się stało.
- Pewnie chciałaś spędzić te Święta z rodziną...
- Coś ty. Uratowałeś mnie od niedobrych pierogów i gadaniny babci - zaśmiałam się - też się cieszę, że mogłam je spędzić z tobą. Dużo dla mnie znaczy to, że mogłam ci pomóc. Naprawdę - spojrzał na mnie, ale nic nie powiedział. Po chwili jego telefon zaczął dzwonić. Nie patrząc na wyświetlacz odebrał.
- Kto dzwoni? - zapytałam szeptem, widząc jego niewyraźną minę.
- Dzwonią ze szpitala...

***
Bam, Bam, baaam.
Juliet się obudzi? A może wręcz przeciwnie?
Ha! Zostawiam Was w niewiedzy.
+ Standardowo, wybaczcie, że rozdział dopiero teraz.
Nie mam kompletnie czasu, ale mam nadzieję, że mnie rozumiecie.
Party skończę, a drugi blog pewnie będę zmuszona usunąć,
bo ostatni rozdział był tam, 100 lat temu.
Ale mam nadzieję, że się podoba.
Besooos.
S.