Rozdział 37 "Powiesz mi o co chodzi?"

Kilka tygodni później

Budzi mnie nieprzyjemny dźwięk budzika. Otwieram powoli oczy i przez dłuższą chwilę patrzę na biały sufit. Odwracam się i wzdycham, kiedy nie ma obok Leona. Minęło zaledwie kilka dni, a ja zdążyłam się już cholernie stęsknić. Ciężko mi zasnąć, wiedząc, że nie mam się do kogo wtulić. Biorę telefon do ręki i jednym ruchem palca, wyłączam tą irytującą melodię. 

Opieram się o ścianę i biorę do ręki kubek z gorącą kawą. Patrzę na Laurę i delikatnie się uśmiecham widząc z jaką radością mała wcina tosty z nutellą. Po chwili zauważa mój wzrok, a jej uśmiech automatycznie się poszerza. Siadam obok niej i podaje jej szklankę z jej ulubionym sokiem.
- Mamo - mówi z pełną buzią, a ja cierpliwie czekam na to, aż przełknie i będzie kontynuować - Dlaczego nie ma Leona? - pyta, a ja słysząc jego imię, po prostu się uśmiecham.
- Bo ma swój dom, swoje sprawy. Przetrzymałyśmy go trochę u nas - śmieję się cicho, ale to nie jest odpowiedź która usatysfakcjonowała mojego aniołka. Wiem. Przywiązała się do niego. Pokochała go. I zapewne chciałaby, żeby z nami mieszkał. Żeby czytał jej bajki na dobranoc, robił śniadanie, zawoził do przedszkola, a potem jadł z nami obiad. Ale nie mogę na razie jej tego zapewnić. Leon będzie do nas często wpadał, my zresztą również.
Patrzę na minę Laury i wzdycham.
- No dobrze. Pogadam z nim dzisiaj, wpadniemy do niego - mówią, a laleczka się jedynie uśmiecha i bierze do swoich małych rączek szklankę z sokiem.


Odprowadziłam Laurę do przedszkola i właśnie wracam do domu. Nie wiem co będę dziś robić, nie mam żadnych planów. Ludmiła pojechała na kilka dni na jakąś delegacje, a Leon przez cały dzień ma jakieś ważne spotkania w pracy. Jedyne co mi zostało, to siedzieć w domu i robić jakieś porządki.

Wchodzę do domu i kieruję się do sypialni. Pomimo, że jest tu straszny syf, uśmiecham się. Widzę na krześle koszulkę Leona i biorę ją do ręki. Uwielbiam jak ma ją na sobie. Nie wiem czemu, niby jest zwyczajna, a wygląda w niej cudownie.
Patrzę na obraz, który już od kilku lat wisi na ścianie i podchodzę do niego, a potem go po prostu zdejmuję. Uważam, że na tym miejscu dużo lepiej będzie wyglądać moje zdjęcie z Leonem i Laurą, niż jakieś dziwne drzewo namalowane przez jakiegoś francuskiego artystę.


Po kilku godzinach ogarniania domu, pora pojechać po Laurę. Wiem, że jest jeszcze wcześnie, ale to będzie odpowiednia pora, żeby wrócić do domu, zjeść obiad i pojechać do Leona. Rozmawiałam z nim, i od godziny szesnastej jest wolny. Teraz jest koło czternastej, więc idealnie.
Wsiadam do samochodu i pierwsze co robię, to włączam swoją ulubioną piosenkę w telefonie. Zapinam pasy, apotem wstawiam kluczyki do stacyjki.

Patrzę na duży billboard i uśmiecham się. Taki sam zegarek, kupiłam Leonowi i cieszę się, że mu się podoba. To były wspaniałe święta, sylwester. I czuję, że to będzie wspaniały rok.
Naglę czuję, że gwałtownie się zatrzymałam. Otrząsam się w błyskawicznym tempie z myśli i głośno wzdycham. Tylko tego mi brakowało, żeby wjechać komuś w tyłek. Opieram głowę o kierownicę i przeklinam się w myślach. Ze srebrnego samochodu przede mną wychodzi jakiś facet, a to powoduje, że biorę głęboki wdech. Szczerze mówiąc, wolałabym rozmawiać z jakąś kobietą. Wiadomo przecież, że faceci zawsze mają świra na punkcie swoich samochodów.

- Przepraszam, zamyśliłam się - mówię i czekam na jego odpowiedź. Nie lubię takich sytuacji. Jestem tylko człowiekiem, każdemu to się może zdarzyć.
- Nie, to ja przepraszam. Wyjeżdżałem i nawet nie spojrzałem w lusterko - odpowiada, a ja czuję jakąś ulgę wewnątrz siebie. Spodziewałam się czegoś dużo gorszego - Nie róbmy sobie problemów. Chodźmy może na kawę i tam wszystko ustalimy, nie potrzeba policji - kiwam głową i delikatnie się uśmiecham. Cieszę się, że oboje zaoszczędzimy sobie nieprzyjemnych sytuacji. Wracam do samochodu i wyjmuję telefon. Dzwonię do Leona i proszę go, żeby odebrał Laurę, bo ja nie mogę.


- Wyślesz mi rachunek i będzie po sprawie - mówi, a ja wzdycham. Myślałam, że już wszystko mamy ustalone i miało być na odwrót. To była moja wina i to ja powinnam zapłacić za szkody wyrządzone na jego samochodzie.
- Nie Martin - mówię i tym razem to on wzdycha.
- Mam dziś zły dzień, proszę nie każ mi się z tobą kłócić. To ja powinienem spojrzeć w lusterka zanim wyjechałem, a tego nie zrobiłem. To dla mnie żaden problem. Jeżeli się nie zgodzisz będę miał wyrzuty sumienia - patrzy na mnie, a ja przez chwilę się nad tym zastanawiam.
- No dobra - odpowiadam - Ale ja płacę za kawę i ciasto.

Widzę, że kilka stolików przed nami jest Leon i Laura. Patrzę na bruneta przede mną i wzdycham. Mówię mu, że muszę już iść, a on tylko kiwa głową. Zostawiam na stole odpowiedni banknot i idę do mojej ukochanej dwójki. Laura mnie mocno przytula, a Leon się ze mną nawet nie wita.

W trójkę kierujemy się do samochodu. Nie wiem o co chodzi, ale Leon albo mi w ogóle nie odpowiada, albo robi to jakimś pojedynczym słowem od niechcenia. Nie rozumiem go. Rozmawialiśmy przez telefon może z dwie godziny temu i wszystko było w porządku, a teraz mnie traktuje, jakbym była najgorszą osoba na świecie.
Brunet wkłada małą do fotelika i zapina. Ja stoję za nim i czekam, aż zamknie drzwi do samochodu. Nie chcę z nim rozmawiać przy Laurze, a muszę wiedzieć o co mu chodzi. Rozumiem, że mógł mieć ciężki dzień, ale to nie znaczy, że musi mnie tak traktować.
- Powiesz mi o co chodzi? - mówię zła, kiedy mam pewność, że Laura nas nie usłyszy, a on się ironicznie śmieje.
- Następnym razem jak będziesz chciała się z kimś umówić, nie dzwoń do mnie i nie mów, że nie możesz odebrać Laury - mówi zły, a ja zamieram.

###
Hejka!
Pojawiam się z 37!
To jest standardowa długość rozdziału, jak kiedyś.
Rozdział napisany na szybko w... 30 minut?
Ale mam nadzieję, że Wam się podoba :)
20 komentarzy = next
Zapraszam na zakładki!
Buziaki!
S.