Rozdział 38 "Patricia"

Patrzę przez kolejną minutę na swój telefon i zastanawiam się co zrobić. Leon kolejny raz nie odebrał. Nie odpisał na żadną wiadomość, a mnie to coraz bardziej irytuje. Zero kontaktu przez dziewięćdziesiąt sześć godzin- tyle wystarczy, żeby doprowadzić mnie do szału. Tylko ty to umiesz, Leon.

Wchodzę do pokoju Laury i patrzę jak się bawi swoimi ulubionymi lalkami. Uwielbiam to obserwować. Mogłabym tak stać godzinami i po prostu się jej przyglądać. Mój mały aniołek, kilka zabawek i tyle radości.
Po kilku minutach Laura mnie zauważa i z wielkim uśmiechem do mnie podbiega. Kucam i patrzę na jej roześmianą twarzyczkę.
- Masz Louise - podaje mi ciemnowłosą lalkę, ciągnie za rękę, a ja odlatuje w zwariowany świat mojej córeczki.

Patrzę na zegarek i cicho wzdycham. Mogłabym tak jeszcze z nią siedzieć godzinami i dochodzić, która z lalek zaprosiła na bal niechcianego Taylora, ale jest już późno, a Laura musi się wyspać i pójść jutro do przedszkola.
- Laura - patrzę na nią, a ona domyśla się o co chodzi i kiwa przecząco głową - No trzeba, trzeba - mówię, a ona wzdycha - Chodź, pora na kąpiel - biorę ją na ręce i  kierujemy się do łazienki.

- Gotowa? - pytam zanim zanurzę ją w wannie pełnej ciepłej wody. Laura na mnie patrzy i kiwa głową przecząco głową.
- Kiedy przyjdzie Leon? Mieliśmy do niego pojechać - mówi smutna, a ja wzdycham. Nie wiem co jej powiedzieć. Nie chcę jej zawieść, nie chcę jej zasmucić.
- Pojedziemy - mówię, a potem całuję ją w główkę i wsadzam do wanny.

***

Wzdycham, kiedy po raz milionowy słyszę tą jego głupią sekretarkę. Mam jej dość. Czemu on nie może odebrać i powiedzieć mi o co mu chodzi? Przecież jesteśmy dorośli, musimy rozmawiać. Wypuszczam powoli powietrze z ust, żeby się uspokoić, ale to mi wcale nie pomaga, więc rzucam telefonem o kanapę i idę do kuchni się czegoś napić. Wyjmuję szklankę i jakiś sok z lodówki.


Słyszę dzwonek telefonu, więc szybko do niego podbiegam i nie patrząc nawet na ekran, odbieram. Mam ogromną nadzieję, że to Leon. Że dzwoni i powie, że wszystko jest okej, że żałuje, że nie mógł rozmawiać wcześniej, bo zepsuł mu się telefon. Że w końcu przestanę się zastanawiać o co w tym wszystkim chodzi.
- Leon?
- Z tego co wiem, chyba nie - słyszę głos blondynki. I chyba byłabym teraz rozczarowana, ale czuję, że muszę z nią pogadać. Chcę się komuś wygadać, zapytać o radę. Ona zawsze wie co powinnam zrobić, zawsze mi pomaga i liczę, że w tej sytuacji również.
- Wybacz, nie spojrzałam na ekran - tłumacze się, choć wiem, że nie muszę. I tak wie, że coś jest nie tak. Choćbym starała się to ukryć, ona i tak zawsze wyczuje, że coś jest nie tak.
- Wszystko okej?
- Nie, Lu. Potrzebuję twojej pomocy.

Wchodzę do sypialni i otwieram swoją szafę. Przeglądam po kolei wszystkie swoje ciuchy i zastanawiam się w co powinnam się ubrać. Blondyna ma rację. Nie mogę cały czas do niego dzwonić i zastanawiać się, czy może akurat odbierze. Jeżeli nie chce rozmawiać przez telefon, to porozmawiamy twarzą w twarz. Chyba zasługuję na jakieś wytłumaczenie.
Wyjmuję wieszak z jakąś sukienką i przez kilkanaście sekund się jej przyglądam. Nie mogę ubrać się zbyt wyzywająco, a jednocześnie nie chcę wyglądać normalnie. Będę w jego firmie pierwszy raz, muszę zostawić po sobie dobre wrażenie.

Po kilkudziesięciu minutach doszłam do wniosku, że jestem gotowa. Ostatni raz przeglądam się w lustrze i poprawiam swoje włosy. Biorę torebkę i wychodzę z domu. Nie wiem czemu, ale się denerwuję. To nie jest w stylu Leona. Nie odzywał się przez kilka dni, nie odpisał na żadną wiadomość. Może mu się coś stało? Dlaczego ja wcześniej o tym nie pomyślałam? A może doszedł do wniosku, że jednak nie chce być ze mną?
Wsiadam do samochodu i włączam radio. Muszę jak najszybciej pozbyć się tych wszystkich złych myśli z głowy. Jestem straszną panikarą i w większości wypadków nie wychodzi mi to na dobre.


Zatrzymuje się przed odpowiednim budynkiem i wychodzę z samochodu. Kieruję się w stronę drzwi i zastanawiam się co powiem, jak go zobaczę. To niby kilka dni, a ja się czuję jakby minęła cała wieczność. Jestem uzależniona od niego. I źle mi z tym, że nie wiem co się u niego dzieje.
Widzę jakąś młodą kobietę, więc pytam się jej, w którym gabinecie znajdę Leona, a ona wskazuje jakieś drzwi na samym końcu korytarza. Idę, ale wcale się nie śpieszę.
Przez ułamek sekundy zastanawiam się czy pukać czy nie, ale rezygnuję z tego. Gdyby miał jakieś spotkanie, ta kobieta by mi powiedziała. Otwieram je powoli i widzę jak ze skupioną miną uzupełnia jakieś dokumenty. Delikatnie się uśmiecham, bo już dawno go nie widziałam.
- Miałaś przyjść później, Patricia - słyszę jego głos i automatycznie się zatrzymuję. Nie wiem o co chodzi, ale w mojej głowie jest już milion myśli, które sprawiają, że chcę krzyczeć i płakać ze złości.
- To ja może wpadnę później - mówię zła po czym odwracam się na pięcie i wychodzę.

###
Hejka wszystkim!
(Jeżeli ktoś tu jeszcze w ogóle zagląda)
Zacznę od tego, że zdaję sobie sprawę z tego, że długo mnie nie było i pewnie część z Was już zapomniała o tym blogu.
Tych co cały czas czekali zapewniam, że w najbliższym czasie, nie będzie już takich długich przerw. I dziękuję za cierpliwość.
Zależy mi na tym, aby wiedzieć ile Was jeszcze jest, więc jeżeli nie chcecie komentować, to zachęcam przynajmniej do "ankiety" po prawej stronie (na widoku komputerowym, jeżeli ktoś jest na telefonie) Dla Was to kilka sekund, a dla mnie bardzo dużo.
Co do rozdziału, nie będę się wypowiadać, ale po tak długiej przerwie to jest wszystko co z siebie dałam. Mam nadzieję, że będziecie wyrozumiali.
Jeżeli doczytałeś do końca, to jesteś wielki ahahaha
Buziaki!
S.