Rozdział 39 "Moja krew"

- Violetta! - słyszę swoje imię, ale nie reaguję. Nie chcę z nim teraz rozmawiać. Nie wiem nawet czy jestem zła, wkurzona, czy zawiedziona. Po prostu nie chce go widzieć. Nie miał dla mnie nawet minuty, żeby odebrać ten cholerny telefon i powiedzieć coś. Olał mnie. Jak widać nie jestem wystarczająco ważna, żeby mógł poświęcić mi trochę swojego czasu.
Idę w kierunku schodów, ale w ostatniej chwili zauważam, że obok jest winda. Wchodzę do środka i wciskam odpowiedzi numerek na pięknie wygrawerowanej blaszce. Uśmiecham się kiedy widzę, że drzwi się zamykają, ale jak zawsze nie wszystko idzie po mojej myśli. Leon blokuje je swoją nogą, a potem wchodzi do środka. Wzdycham, bo nie chcę od niego żadnych wyjaśnień - To nie tak jak myślisz - mówi.
- Nic do mnie nie mów - odpowiadam zła i powstrzymuję się od tego, żeby na niego nie spojrzeć. On cicho wzdycha, a potem łapie moje dłonie.
- Przepraszam - szepcze po chwili, a ja dopiero wtedy decyduję się spojrzeć na niego.
- Za co - pytam, a on kładzie swoją dłoń na moim policzku i odgarnia moje włosy za ucho.
- Za wszystko - odpowiada, a potem po prostu mnie całuje. Przez chwilę się waham, ale odwzajemniam jego pocałunki. Nie rozumiem nic, ale i tak czuje się wspaniale. To niesamowite, że w kilka sekund umie zmienić mój nastrój - Wszystko ci wyjaśnię, tylko chodź do góry - mówi, a ja jedynie kiwam głowa.

- Kim ona jest? - pytam, a on się delikatnie uśmiecha. Irytuje mnie to, ale nic nie mówię, po prostu czekam, aż mi powie.
- Sekretarka, jest na zwolnieniu, miała przywieźć mi dokumenty - mówi, a ja kiwam głową. Czuję ulgę, a jednocześnie nie wiem, czy w ogóle przeszło mi przez myśl, że mógłby mnie zdradzać. Myśl, że dla mnie nie miał czasu, a dla jakiejś Patrici miał, był wystarczającym powodem do złości.
- Obiecaj mi, że już tak nigdy nie zrobisz - mówię po kilku minutach - Niezależnie co się stanie, będziemy rozmawiać - patrzę prosto w jego oczy, a on delikatnie kiwa głową. Przybliżam się do niego i delikatnie wbijam w jego usta.


Siedzę u Leona na kolanach i przyglądam się jego pięknym oczkom. Rozmawiamy o jakichś głupotach, śmiejemy się. Czuję się jak nastolatka. Zakochana do szaleństwa, nastolatka. Ale wcale mi to nie przeszkadza.
- Dużo masz jeszcze pracy? - pytam po chwili, a on kiwa przecząco głową, co sprawia, że na mojej twarzy po raz kolejny pojawia się szczery uśmiech - To dobrze, wiesz? Laura się ucieszy jak po nią pojedziemy. Stęskniła się za tobą.
- Ja też się stęskniłem. Wiem, że nie powi... - brunet mówi z delikatnym uśmiechem, ale przerywa mu czyjś głos. Odwracam się w stronę drzwi i widzę młodą kobietę, która do nas podchodzi. Nic nie mówi, a ja się jej bacznie przyglądam. Patrzę na jej makijaż, fryzurę, ubiór i buty. Patrzę na to jak się porusza i jak patrzy na Leona. Może i jestem przeczulona, ale chyba mam do tego prawo. Leon jest przystojny, wiele kobiet rozbiera go wzrokiem, a ja już go raz straciłam i nie pozwolę aby to się powtórzyło.
- Tu są te dokumenty - uśmiecha się delikatnie i kładzie jakąś czerwoną teczkę na jego biurku. On tylko kiwa głową, a ona się odwraca i wychodzi. Patrzę na bruneta i czekam, aż coś powie.
- To jest twoja sekretarka? - pytam, kiedy nie mogę doczekać się wyjaśnień z jego strony.
- Patricia - odpowiada, a ja wzdycham.


Wsiadam z Leonem do samochodu i kierujemy się do przedszkola Laury. Uwielbiam razem z nim odbierać naszą księżniczkę. Nie wiem czemu, bo niby to zwykła czynność. A mimo to, uwielbiam to. Uśmiech na twarzy tego małego aniołka, jest po prostu nie do opisania.
- Zostaniesz u nas na kolacji? - patrzę na niego i zagryzam delikatnie wargę. Mam nadzieję, że się zgodzi. Brakowało mi tego, przez te kilka dni.
- Zależy co będzie - śmieje się cicho, a ja wywracam oczami.

Wchodzimy do sali i szukamy wzrokiem Laury. Jakieś dziewczynki na środku sali bawią się lalkami, ale jej w tym gronie nie ma. Obok jest włączona bajka, ale oglądają ją praktycznie sami chłopcy. Już chcę iść się zapytać pani co z nią, kiedy zauważam ją jak siedzi w rogu sali z Matteo. Co chwile się uśmiecha, coś mu pokazuje. Uśmiecham się, bo wyglądają razem naprawdę przeuroczo. Szturcham delikatnie Leona i pokazuje mu naszego skarba.
- Kto to?
- Jej chłopak - mówię po czym cicho się śmieję.
- Moja krew - słyszę dumny głos Leona i karce go wzrokiem.


Laura jest już czyściutka i jedyne co na dziś zostało, to jakaś bajka na dobranoc. Laleczka podaje brunetowi swoją ulubioną książeczkę, a potem kładzie się pomiędzy nami. Leon zaczyna czytać, a ja uważnie słucham i przyglądam mu się. To mi się nigdy nie znudzi. Zawsze byłam ciekawa jakim byłby ojcem, a teraz to widzę. I jest wspaniałym. To niewiarygodne, że nawet w zwykłej historii o zagubionym piesku, czuję jak wielką miłością ją obdarza.
Leon zamyka książeczkę i patrzy na Laurę. A ona zamiast słodko spać, przygląda mu się.
- Wszystko okej? - pyta, a ona kiwa głową i delikatnie się uśmiecha.
- Chciałabym, żebyś codziennie mi czytał - mówi trochę zasmucona, a ja cicho wdycham. Leon się delikatnie uśmiecha i zaczyna tłumaczyć jak to wszystko wygląda.
- Kochanie - szepcze - Przecież widzimy się często, oglądamy razem bajki i chodzimy na spacery. Razem z twoją mamą odbieramy cię z przedszkola. Wiesz, że bardzo cię kocham. I zrobiłbym wszystko, żeby widzieć cię codziennie, ale to nie jest takie proste.
- Zamieszkaj z nami.

###
Tak jak mówiłam, wracam, a posty będa pojawiały się systematycznie.
Na początku chciałam Wam jeszcze raz podziękować za cierpliwość, bo szczerze mówiąc spodziewałam się, że pod 38 będzie najwyżej 5 komentarzy <3
Rozdział mi się nie podoba, ale mam nadzieję, że Wam chociaż odrobinkę.
Buziaki!
S.