Rozdział 40 "Oświadczył mi się"

Siedzę na kanapie i przeglądam jakąś gazetę. Nie mam żadnych ambitniejszych planów na chwilę obecną, więc po prostu przyglądam się paniom z magazynu i zazdroszczę im urody. Też chciałabym mieć takie długie i zdrowe włosy, piękny uśmiech i szczupłą sylwetkę, ale wiadomo, że nie można mieć w życiu wszystkiego. Mam wspaniałego faceta, to dużo więcej. 

Staję przed lustrem w łazience i poprawiam włosy. Przed chwilą zadzwoniła do mnie blondynka i powiedziała, że koniecznie musimy się spotkać. Nie wiem co się stało, ale jest strasznie podekscytowana, więc nie mogłam jej odmówić. Rozczesuje swoje loki, a następnie podchodzę do swojej kosmetyczki i wyjmuję z niej kilka kosmetyków. Lubie wyglądać dobrze, dbać o siebie. Nawet, jeśli chodzi o zwykłe wyjście do kawiarni.

Biorę torbę z kanapy i wkładam do niej kilka potrzebnych rzeczy. Sięgam po okulary przeciwsłoneczne, które leżą na stole. bo dziś słońce daje popalić. Zakładam swoje ulubione sandały na koturnie i wychodzę. Zastanawiam się jeszcze o co mogło chodzić blondynce. Nie pamiętam kiedy ostatnio miała taki wesoły głos. Kiedy czymś się tak cieszyła. 

Siadam przy wolnym stoliku i patrzę na zegarek. Blondynka powinna być już za chwilę, a ja zniecierpliwiona na nią czekam. W mojej głowie chodzą różne myśli, ale nic nie wydaje mi się wiarygodne. Nie wiem czy chodzi o jej prace, chłopaka czy rodzinę. A może chodzi o coś zupełnie innego, nie wiem. Ale nie daje mi to spokoju, chcę już wiedzieć.
Widzę blondynkę, a na mojej twarzy automatycznie pojawia się uśmiech. Siada na przeciwko mnie, ale nic nie mówi. Po prostu się szczerzy, jak nigdy.
- Mów, Lu. O co chodzi? - poganiam, ale nie wiem czy to coś da, bo ona nadal milczy. Po chwili unosi swoją dłoń, a ja patrzę na nią pytająco. Dopiero po chwili zauważam na jej dłoni pierścionek i patrzę na nią zdziwiona. Nie wierzę, że Felipe się jej oświadczył. Znają się kilka miesięcy. 

- Czy... 

- Oświadczył mi się - mówi zadowolona. 

- Opowiadaj wszystko - mówię. 

- Nie ma co opowiadać. Zapytał się mnie rano, czy chcę. Zgodziłam się, a wtedy podarował mi takie piękne cudeńko - pokazuje mi pierścionek. Cieszę się jej szczęściem. Cieszę się, że w końcu spotkała kogoś, kogo tak bardzo kocha. I może zabrzmię jak stara baba, ale mimo wszystko uważam, że to za wcześnie. Ludzie potrafią być ze sobą wiele lat i siebie nie znać. A ona go zna kilka miesięcy. Boje się, że coś się nie uda, że się zawiedzie, że będzie cierpieć. Nie chcę tego. Przechodziłam przez to i nie życzę tego nikomu, a przede wszystkim jej. Zasługuje tylko na to co dobre, najlepsze. Jest wspaniałą osobą i chcę ją chronić - Nie cieszysz się - mówi po chwili, a ja zagryzam dolną wargę. Nie chcę, żeby tak myślała. 

- Cieszę się - uśmiecham się delikatnie - Ale boje się, że Wam nie wyjdzie. Nie chcę, żebyś cierpiała, Lu. 

- Wiem Vils. Ale ja go kocham - odpowiada - I wiem, że on mnie też. Czemu mamy czekać? - patrzy na mnie, a ja cicho wzdycham. Może ona ma rację? To, że mi kiedyś nie wyszło, nie znaczy, że każdy ma mieć tak. Cieszę się, że jej się układa. I może jej nawet trochę zazdroszczę, tej spontaniczności. 

***

Wchodzę do sali i patrzę jak moja mała laleczka bawi się ze swoimi koleżankami. Uwielbiam to robić. Dziewczynki się dogadują, zawsze uśmiechają. Są przekochane. Po chwili Laura mnie zauważa i podbiega do mnie. Uśmiecham się, a następnie kucam, żeby być jej wysokości. Pytam się jej jak było, a ona opowiada mi o zajęciach, jakie dzisiaj miała. 

Wsiadam do samochodu i włączam radio. Słysząc jedną ze swoich ulubionych piosenek uśmiecham się. Patrzę na Laurę po czym włączam silnik i ruszam.
- To co - mówię do mojego aniołka - Do Leona? - pytam, a w odpowiedzi słyszę tylko urocze tak i cichy śmiech.
Patrzę na wszystkie samochody przede mną i wzdycham. Już dawno nie widziałam takiego korku, nienawidzę tego. Zamiast pożytecznie spędzić czas, marnuje się go na stanie w jednym miejscu. Poza tym myśl, że czas, który mogłabym spędzić z Leonem, spędzam w samochodzie mnie wcale nie pociesza.

Wyciągam klucz z torebki i otwieram drzwi. Leon dał mi jakiś czas temu, a ja często z niego korzystam. Laura wbiega do środka, a ja zaraz za nią. Laleczka widzi Leona i rzuca mu się na ramiona. Słyszę śmiech Leona, a to powoduje uśmiech na mojej twarzy. Ściągam buty i idę w kierunku mojej kochanej dwójki.
- Laura, leć zdjąć buty - mówię, a ona z niezadowoleniem odrywa się od ramion bruneta.
- Myślałem, że nie przyjedziecie - łapie moje dłonie, a potem mnie delikatnie całuje. Odwzajemniam delikatnie pocałunek, a po chwili się odrywam.
- Mogłeś zadzwonić. Korki - odpowiadam, a on kiwa głową. Koło nas pojawia się Laura, a Leon bierze ją na ręce.
- Głodne? - pyta, a laleczka kiwa głową. Brunet łapie mnie za rękę i ciągnie nas do kuchni. 

Laura już śpi, a ja się własnie kładę obok Leona. Jestem zmęczona tym dniem. Nawet nie wiem czemu, bo był nawet spokojny. Może chodzi o ten dojazd, nie wiem. Jak myślę, że przez kolejnych kilka tygodni, miesięcy będę miała stać w takim korku, to mi się wszystkiego odechciewa.
- Leon... - szepcze po chwili - Może Laura miała rację, co? Może powinieneś się do nas wprowadzić...
- Mówisz poważnie? - pyta. Chcę już kiwnąć głową, ale dochodzi do mnie, że nie jest tym zainteresowany. Nie uśmiechnął się, nic. Zapytał tak, jakby to było coś najzwyklejszego na świecie. A proponowanie wspólnego mieszkania, jest chyba czymś więcej. Może to jeszcze za wcześnie?
- Nie - odpowiadam po chwili - Wybacz, jestem zmęczona. Głupio palnęłam - szepczę po czym odwracam się do niego plecami i zamykam oczy. 

###
Hejka!
Mam nadzieję, że nie zanudziłam Was jakoś bardzo :)
Mam kilka pomysłów, więc niedługo zacznie się coś dziać! Jesteście ciekawi?
Mam pomysł na kolejnego oppp, jeżeli jesteście nim zainteresowani dajcie znać w komentarzu!
Buziaki!
S.