Rozdział 41 "Witaj w domu"

 

Nie wiem czemu, ale jakoś zabolało mnie to. Wiem, że nie mogę od niego oczekiwać tego, że z dnia na dzień po prostu weźmie swoje rzeczy i zamieszka ze mną. Zdaję sobie sprawę z tego, że to nie jest takie proste jak się wydaje. Że trzeba zastanowić się co się wtedy stanie z tym mieszkaniem. Nie wiem czy jest jego, czy ma je na umowę. Nie wiem czy chciałby je mieć, wynająć czy sprzedać. Wiem, że wszystko by się zmieniło, ale mimo to, myślałam, że się zgodzi, ucieszy, albo chociaż powie, że za kilka dni o tym pogadamy. Skoro Lu mogła po kilku miesiącach znajomości przyjąć oświadczyny, to chyba wspólne mieszkanie nie jest czymś wielkim...  

Brunet kładzie swoją rękę na mojej talii, a potem mnie całuje w szyję. Przechodzą przeze mnie jakieś dziwne dreszcze, ale nie reaguję. Po prostu chcę zasnąć, obudzić się jutro i zapomnieć, że w ogóle mu coś zaproponowałam.

- Szkoda - szepcze po chwili, a ja odwracam się w jego stronę i przez dłuższą chwilę się mu przyglądam - Myślałem, że już codziennie będę mógł zasypiać obok miłości swojego życia - mówi, a ja delikatnie się uśmiecham. Chcę coś powiedzieć, ale znam go i widzę, że on jeszcze nie skończył - Ale jak propozycja nieaktualna, to nie będę się narzucał - patrzy na mnie, a po chwili przewraca się na drugi bok, ukazując mi swoje cudowne plecy.

- Nie, Leon - mówię po czym przybliżam się do niego i wychylam głowę tak, aby móc na niego spojrzeć - Mówisz poważnie? Chcesz? 

- Chcę spędzać z tobą każda wolną chwilę - odpowiada, a potem po prostu wbija się w moje usta. Odwzajemniam pocałunek, a potem go jeszcze pogłębiam. 

Kilka dni później

Leżę na łóżku i odpoczywam. Nienawidzę przeprowadzek, tych wszystkich kartonów, wnoszenia tego. Jestem tak cholernie zmęczona, a mimo to szczęśliwa. Nie da się opisać tego, co teraz czuję. Mieszkanie z Leonem, to brzmi wspaniale. To spełnienie moich marzeń, on - o każdej godzinie dnia i nocy. 

- Dużo ci jeszcze zostało? - pytam, a on kiwa przecząco głową. Uśmiecham się, bo po całym dniu ogarniania tego wszystkiego marzę jedynie o tym, żeby położył się obok mnie, objął. Żebyśmy mogli się nacieszyć tą przeprowadzką i pomyśleć o wspólnej przyszłości - To chodź do mnie - mówię i czekam, aż w końcu będę miała te upragnione ramiona, w które będę mogła się wtulić. Brunet spełnia moją prośbę, a ja przymykam oczy i słucham jak pracuje jego serce. Mogłabym leżeć z nim tak przez całą wieczność i słuchać tego rytmu. Jest dla mnie najcenniejszym skarbem świata.

- Ostatni karton - słyszę głos Leona i od razu się uśmiecham. Ostatni karton. To znaczy jedynie tyle, że za jakieś piętnaście minut, Leon zostanie już oficjalnie mieszkańcem tego domu. A ta wiadomość doprowadza mnie do szaleństwa. Wyjmuję z kartonu jakieś ciuchy i układam je w szafie na przeciwko moich. Jeszcze jakiś czas temu, myślałam, że nic tu się nie zmieści, a zmieściła się cała garderoba Leona. I mam wrażenie, że teraz ta szafa wygląda dużo lepiej niż wcześniej.
- Ostatnia - mówi, po czym wiesza swoją koszulę na wolny wieszak. Patrzę na niego z wielkim uśmiechem, a potem się w niego mocno wtulam. 

- Witaj w domu, Leon - szepczę.


Leżę na kanapie wtulona w mojego mężczyznę i oboje nabieramy sił po całym dniu. Patrzę na nasze złączone dłonie i mimowolnie się uśmiecham. To niewiarygodne, że po tym wszystkim, nasza historia się z dnia na dzień rozwija. Gdyby ktoś mi kilka lat temu powiedział, że jeszcze nasze drogi się zejdą, a ja będę proponować mu wspólne mieszkanie, wyśmiałabym go. A teraz szczerze się jak mała dziewczynka i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Jest dla mnie wszystkim. Razem z Laurą są źródłem mojego szczęścia, więc jestem wdzięczna losowi, że dał nam drugą szansę. I zrobię wszystko, żebyśmy nigdy jej nie zmarnowali.
- O czym myślisz? - słyszę jego głos, który wybija mnie z rozmyśleń i podnoszę głowę tak, aby na niego spojrzeć.
- O nas - odpowiadam zgodnie z prawdą, a na jego twarzy pojawia się uśmiech.


Wychodzę spod prysznica i wycieram się swoim śnieżnobiałym ręcznikiem. Podchodzę do lustra i przez chwile się sobie przyglądam. Rozczesuję swoje długie i gęste włosy, a następnie sięgam po swoją bieliznę. Zakładam ją na siebie, a potem biorę z szafki swoja koszulkę. Uśmiecham się sama do siebie i opuszczam pomieszczenie.
Widzę, że Leon stoi w kuchni i robi coś przy blacie. Opieram się o framugę drzwi i przez dłuższą chwilę się mu przyglądam. Kiedy mi się to nudzi to po prostu do niego podchodzę i go obejmuję. On obraca się w moją stronę i wbija się w moje usta. Mimo początkowego zaskoczenia odwzajemniam jego każdy pocałunek. Czuję jakieś podniecenie, dlatego z każdą kolejną chwilą pogłębiam je coraz bardziej.  Swoimi rękoma niszczę jego poukładaną fryzurę, a potem oplatam je za jego szyją. Jego dłonie zjeżdżają w dół, aż w końcu zatrzymują się na moich pośladkach, a mi to wcale nie przeszkadza. Cały czas chcę więcej i więcej, dlatego pozwalam mu na wszystko co robi. Po chwili mnie unosi tak, że siadam na blacie. Odrywam się od niego bo brakuje nam powietrza. Uśmiecham się delikatnie i wracam do jego ust. Swoje nogi oplatam wokół jego bioder i nagle ogarnia mnie ochota oddania mu się w całości. On doskonale zna moje myśli, bo w tej samej chwili po prostu kieruje się ze mną do salonu. Kładzie mnie na kanapie, a ja nie odrywając się od jego ust, rozpinam jego koszulę. Czuję jakąś fascynację i nie mogę doczekać się tego, co ma się stać. Po kilku minutach jego koszula ląduje na podłodze, a ja zaczynam błądzić dłońmi po jego torsie. On wykorzystuje moment i wsuwa ręce pod moją koszulkę, która zresztą po kilku sekundach dołącza do koszuli Leona. Jego pocałunki przechodzą z moich ust na szyję, a potem na obojczyk. W całym swoim ciele czuję niesamowite ciepło i podniecenie. Jego dłonie kierują się na moje plecy i jednym ruchem rozpina mój stanik. Słyszę dzwonek swojego telefonu, ale nie reaguję.
- Nie odbieraj - szepcze.
- Nie zamierzam - odpowiadam, a w tym samym momencie mój stanik spada z kanapy. Jestem gotowa i chcę tego. Czuję jego usta na moich piersiach, a moja głowa mimowolnie odchyla się do tyłu. Kładę dłonie na jego głowie i niszczę mu fryzurę. On po chwili ją podnosi i kolejny raz wbija się w moje usta. Chce odwzajemnić pocałunek, ale znów słyszę swój telefon. Odrywam się od niego i sięgam dłonią na szafkę. Dzwoni już czwarty raz i wiem, że póki nie odbiorę, nie będziemy mięli spokoju - Halo? - mówię trochę zła, a trochę zniecierpliwiona.
- Hej córuś - słyszę głos mojej mamy i wzdycham - Laura ma gorączkę i cały czas płacze. Nie wiem czy mam z nią jechać do lekarza czy przyjedziecie.
- Dobrze mamo. Daj jej coś na zbicie gorączki, zrób herbatę i połóż. My już jedziemy, będziemy za półtorej godziny - odpowiadam po czym naciskam czerwoną słuchawkę. Patrzę na Leona i cicho wzdycham - Przepraszam cię - szepczę - Mama mówiła, że Laura jest chora. Musimy po nią pojechać - patrzę na niego, a on kiwa jedynie głową. Całuję go jeszcze raz, a potem sięgam po moje ciuchy z podłogi.
- Nie przepraszaj, skarbie - mówi po czym sam zakłada swoją koszulę.

###
Witam Was po trochę dłuższej przerwie!
Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe i, że po tym mi to wybaczycie:)
Przepraszam Was za to na dole, ale ja kompletnie nie nadaje się do pisania takich rzeczy.
Jakby ktoś jeszcze nie wiedział, to nowa ankieta:)
Buziaki!
S.