Rozdział 42 "Śpijcie dobrze"

Rozdział dla Mrs. Darkness

Patrzę na Leona, bo to mnie od zawsze uspakajało. Zastanawiam się jak to będzie wyglądać, pierwsze spotkanie po latach. Wiem, że mama będzie zadowolona, bo zawsze go lubiła i mimo wszystko zawsze nam kibicowała, trzymała za nas kciuki. Ale z tatą nie będzie tak łatwo, jestem jego jedyną córeczką i boje się, że nie zaakceptuje go drugi raz. 

- Wszystko okej? - słyszę głos Leona, więc spoglądam na niego i kiwam delikatnie głową, choć wcale tak nie jest. Ale nie mam siły teraz na żadną rozmowę. Jedyne czego teraz chcę to upewnić się, że z Laurą nie jest tak źle, a potem bez żadnych kłótni z rodzicami, wtulić się w Leona i zasnąć. Ten dzień miał być cudowny, a skończyło się jak zawsze. Wiem, że to nie jest wina Laury i nie winię jej za to. Ale miałam spędzić upojną noc z Leonem, a zamiast tego, mamy godzinną podróż do moich rodziców.

Wysiadam z samochodu i podchodzę do Leona. Ściskam jego dłoń, bo jestem naprawdę zestresowana. Miałam godzinę na to, żeby wymyślić co im powiem, a teraz w głowie mam pustkę. 

- Nie denerwuj się - brunet się śmieje, a ja go tylko piorunuję wzrokiem - No ej - kładzie swoje dłonie na moich ramionach i patrzy mi prosto w oczy - Nie masz się czym przejmować, naprawdę - mówi, a ja wzdycham. Ja wiem, że mój ojciec go nie zabije, ale mimo wszystko boje się jego reakcji. Leon mnie zostawił, zranił, a mój ojciec jest pamiętliwy. Nie chcę, żeby za każdym razem nam to wypominał - Teraz najważniejsza jest Laura, tak? Więc chodź, bo czeka na nas - mówi po czym łapie moją rękę i ciągnie do drzwi. Chce zadzwonić, ale w tym samym momencie drzwi się otwierają, a przed nami staje moja mama. 

- W końcu jesteście, wchodźcie. Tylko cicho, bo Laura przed chwilą zasnęła - mówi z uśmiechem i wpuszcza nas do środka. Zdejmujemy kurtki i je wieszamy, a potem wchodzimy do salonu - Leon, jak miło ciebie widzieć. W końcu! W ogóle się nie zmieniłeś - słyszę głos mojej mamy, a na mojej twarzy automatycznie pojawia się delikatny uśmiech. Odwracam się i widzę jak go obejmuje. 

- Panią też miło widzieć. 

- Ja wiedziałam, że ty w końcu zmądrzejesz. Tylko na to czekałam - mówi, a ja wywracam oczami. 

- Dobra mamo, później sobie pogadacie - odpowiadam po czym łapię bruneta za rękę i ciągnę do pokoju, gdzie śpi nasz aniołek. Kucam nad łóżkiem i kładę dłoń na jej czole, uspokajam się trochę, bo gorączka musiała już spaść. Przykrywam ją jeszcze kocem i całuję delikatnie w główkę. 

- Ja z nią posiedzę, a ty możesz iść - słyszę szept bruneta, więc do niego podchodzę. 

- Na pewno? 

- Tak - uśmiecha się delikatnie, a potem mnie całuje. Odwzajemniam pocałunek, a potem wychodzę z pokoju. Idę do salonu, gdzie zapewne siedzi moja mama. Widzę ją na kanapie, więc siadam obok niej. 

- Gdzie Leon? - pyta, a ja się delikatnie uśmiecham. Nawet nie wiem czy to dlatego, że automatycznie o nim myślę, czy dlatego, że cieszę się, że moja mama nadal go tak uwielbia. 

- Został u Laury - mówię, a ona kiwa głową. 

- Laura nie wie, prawda? - patrzy na mnie, a ja zagryzam dolną wargę i kiwam przecząco głowią. Wiem, że powinniśmy jej powiedzieć, że ma prawo wiedzieć. I wiem, że jest w nim naprawdę zakochana, ale to nie jest takie proste. Nie mogę tak po prostu usiąść obok niej i powiedzieć, że Leon to jej tata. Muszę mieć pewność, że jak się dowie, to Leon już nigdy nie zniknie z naszego życia - Musicie jej powiedzieć. 

- Wiem mamo. Ale... Co jak jej powiemy, a nam z Leonem się nie uda? 

- Violetta... Jeżeli po tym co przeszliście, jesteście razem, kochacie się i ufacie sobie, to nic nie jest w stanie Was rozdzielić. Jak będzie źle, to Laura będzie waszym powodem do wspólnego rozwiązania problemu. Leon cię już nigdy nie zostawi, kocha Was. To jak na ciebie patrzy, jest magiczne - mówi, a ja się uśmiecham. Bo to co powiedziała, jest piękne. I może ma racje. Może powinniśmy sobie zaufać i powiedzieć Laurze prawdę. A jak tak się stanie, nie będziemy mieli wyjścia i nawet jak byśmy chcieli, nie będziemy mogli się rozstać. A mnie to bardzo odpowiada... 

Wchodzę do pokoju i widzę, że Leon rozmawia z moim tatą. Staję w progu drzwi i po prosu się im przyglądam. Wiem, że nie należy podsłuchiwać, ale mimo to ciekawość wzięła górę. 

- I to tylko dla Laury - słyszę głos taty i wywracam oczami. Jestem pewna, że zrobił Leonowi kazanie, a to nie było potrzebne. Bo Leon zdaje sobie sprawę z tego co zrobił, żałuje. Kocha mnie i tylko to się liczy.
- Nigdy nie zranię Violetty - odpowiada, a ja się delikatnie uśmiecham. Czy on nie jest wspaniały? Jest.
- Wtedy też tak mówiłeś - mówi groźnym głosem i aż mnie przechodzą ciarki. Nie wiem dlaczego oni do tego wracają, przecież to jest już dawno zamknięta sprawa. Powinni się cieszyć, że nam się udało, że jesteśmy szczęśliwi. Powinni nam kibicować. 

- Hej tato. Zostawisz nas samych? - mówię, żeby zakończyć tą ich bez sensowną pogawędkę. Mój tato patrzy na mnie, a na swojej twarzy maluje sztuczny uśmiech i kiwa jedynie głową.
- Śpijcie dobrze - mówi ironicznie, a ja wzdycham. Podchodzę do Leona i wtulam się w niego.
- Kocham cię - szepczę, a on całuje mnie w czubek głowy.

Kładę się na łóżku i czekam na Leona. Ten dzień był ciężki, pełen emocji i wrażeń, więc cieszę się, że jedyne co mi na dziś zostało to wtulenie się w swojego ukochanego i zaśnięcie. Bo szczerze mówiąc mam tego dnia dosyć.
- W końcu - mówię, gdy widzę bruneta w drzwiach, a on się delikatnie uśmiecha. Kładzie się obok mnie, a ja z przyjemnością wtulam się w niego niczym pięcioletnia dziewczynka w swojego ulubionego pluszowego misia. Czuję jego oddech na sobie i mimowolnie się uśmiecham. Nawet taka mała rzecz, pozornie nic nie znacząca sprawia mi ogromną radość - Dziękuję - szepczę.
- Za co? - pyta, a ja odwracam się w jego stronę tak, żeby móc na niego spojrzeć.
- Za wszystko. Nawet nie zapytałam się ciebie czy chcesz przyjechać, zadecydowałam. I zamiast naszego wieczoru zafundowałam ci wycieczkę sto kilometrów za miasto w środku nocy, naraziłam na moich rodziców... - wzdycham.
- Ej - szepcze - Przecież i tak bym pojechał. Laura nas potrzebowała i tylko to się liczy. Przyjechaliśmy tu, żeby zobaczyć jak z nią jest. Jest dobrze, uspokoiliśmy się. A z twoimi rodzicami nie było źle. I tak mnie to czekało, teraz mam to przynajmniej za sobą - śmieje się cicho, a ja się delikatnie uśmiecham. Jest cudowny, wspaniały. Cieszę się, że go mam. Nie mogłam lepiej trafić. Dziękuję Leon, że cię mam. 
- Więc się nie przejmuj. Zmęczona jesteś, więc zaśnij i śpij dobrze.
 - Z tobą na pewno będzie dobrze - odpowiadam po czym ponownie się w niego wtulam i zamykam oczy. 

###
Hejka wszystkim!
Tak, wróciłam do dedykacji!
Mam nadzieję, że rozdział Wam się podoba, liczę na opinie w komentarzu!
Nie wiem czy zauważyliście, ale jeżeli chodzi o zakładkę Pytanie do bohatera toooo...
Pojawiła się magiczna liczba 200 komentarzy! :ooo
Nie wiem o co chodzi, ale nie widać tych ostatnich komów, dlatego zastanawiam się nad tym, żeby zrobić drugą taką samą zakładkę. Pytanie jest do Was, bo nie wiem czy tą usuwać, czy ktoś chciałby kiedyś wrócić do przeczytania tych odpowiedzi.
20 kom = next?
Buziaki!
S.