Rozdział 48 "Delikatnie"

- Kochanie - słyszę jakiś głos, więc powoli otwieram oczy. Widzę przed sobą bruneta, więc delikatnie się uśmiecham. Wstaję do pozycji siedzącej i łapię jego rękę - Nie chciałem cię budzić, bo tak słodko spałaś, ale jest już po dziesiątej - mówi, a ja patrzę na niego zdziwiona. Bardzo rzadko śpię do takiej godziny. Zazwyczaj sama budzę się najpóźniej koło dziewiątej.
- Ty też byś tak słodko spał, jakbyś miał taki sen - odpowiadam po czym cicho się śmieję i delikatnie go całuję.

- Głodna? - pytam, a Laura jedynie kiwa głową. Uśmiecham się i łapię jej rączkę, po czym kierujemy się do kuchni - Zrobimy śniadanie też dla Leona? Pewnie też jest głodny - mówię, a ona z jakimiś magicznymi iskierkami w oczach przytakuje. Patrzę na nią z ogromną radością i otwieram lodówkę. Przez chwilę patrzę na to co mamy i zastanawiam się co możemy zrobić. Jest niedziela, dzień wolny. Nie chcę robić zwykłych kanapek, które je się praktycznie codziennie w tygodniu. Skoro mamy czas, możemy zrobić coś wyjątkowego...
Naleśniki były wczoraj, więc nie chcę się powtarzać, co do gofrów nie jestem pewna. Przez chwilę myślę o sałatce, ale też nie jestem co do niej przekonana.
- Leon lubi sałatki - mówi po chwili, a ja patrzę na nią zdziwiona.
- Skąd wiesz? - pytam, a ona w ramach odpowiedzi się uroczo śmieje.


Siedzę na kanapie wtulona w Leona i patrzę jak Laura na dywanie bawi się swoimi zabawkami. To jest na prawdę niesamowite uczucie. Mam wspaniałą córeczką, cudownego mężczyznę. Mam dwójkę, najwspanialszych osób na świecie. To mi wystarczy.
Patrzę na bruneta, który przez długą chwilę przygląda się małej. W jego oczach widzę ogromną miłość, a na twarzy niewiarygodnie wielką dumę.
Po chwili słyszę dzwonek telefonu. Brunet cicho wzdycha i odrywa się ode mnie. Bierze swój telefon ze szklanego stolika i odchodzi w głąb salonu. Słyszę jego pojedyncze słowa, więc podchodzę do niego. Może po kilkunastu sekundach kończy rozmowę i chowa telefon do tylnej kieszeni. Patrzę na niego, a on łapie moje dłonie i cicho wzdycha.
- Muszę jechać do firmy - mówi, a ja patrzę na niego rozczarowana. Jest niedziela, mięliśmy ten dzień spędzi razem.
- Musisz? - pytam, a on niechętnie kiwa głową.
- Mój wspólnik dzwonił. Podobno coś się nie zgadza w prezentacji. Wiesz, że to już jutro - mówi, a ja kiwam głową. Wiem, że to już jutro i cholernie się z tego cieszę. W końcu skończy się jego wracanie do domu po dwudziestej i w końcu będzie miał dużo czasu dla nas.
- Tylko nie spóźnij się - mrożę go wzrokiem, a on się delikatnie uśmiecha.
- Wrócę najszybciej jak się da - mówi po czym delikatnie całuje moje usta. Odwzajemniam pocałunek, a potem odprowadzam go do drzwi.


- To co Laura? Obiad? - pytam, a ona patrzy na mnie zdziwiona. Nie wiem o co jej chodzi, więc czekam, aż coś powie.
- A Leon? - pyta, a ja na samo jego imię delikatnie się uśmiecham.
- Leon musiał pojechać, raczej nie wróci na obiad - odpowiadam, a na jej twarzy widzę pewne rozczarowanie. Cicho się śmieję i podchodzę do niej - Przecież wróci dzisiaj. Nie zostawi nas - patrzę na nią, a ona powoli się uśmiecha - A skoro go nie ma to co, zamówimy pizzę? - pytam, a ona kiwa głową. Delikatnie się uśmiecham po czym idę do salonu po swój telefon.

Patrzę na zegarek i cicho wzdycham. Wiem, że dopiero siedemnasta i do naszej kolacji jeszcze zostało dużo czasu, ale Leon siedzi już tam kilka godzin, a wiem, że jak dużo pracuje traci poczucie czasu. Nie chcę, żeby ostatnia sytuacja się powtórzyła. Dzwoniłam do niego przed chwilą, ale brak odpowiedzi, więc najprawdopodobniej ma wyciszony telefon i się do niego nie dodzwonię. Wiem, że brunet nie lubi jak mu się przeszkadza w pracy, ale chyba się nie pogniewa jak pojadę go odwiedzić.

Wsiadam do samochodu i odpalam silnik. Laurę zostawiłam u pani Elli. Kiedyś często u niej bywała. Zanim w moim życiu ponownie pojawił się Leon, jak tylko musiałam gdzieś pojechać, a nie chciałam brać ze sobą małej, zostawiałam ją właśnie u niej. Można powiedzieć, że to jej taka osiedlowa babcia. Pamiętam, że kiedyś często do nas przychodziła. Jak nie było mojej mamy, a potrzebowałam pomocy z Laurą, pomagała mi, wszystko tłumaczyła. Nie wiedziałam jeszcze jak zajmować się taką małą istotką. Jak ją trzymać, żeby nie zrobić jej krzywdy, albo jak karmić. Mogłam się jej wyżalić i wszystko powiedzieć. Była dla mnie jak druga mama, a ja wtedy bardzo tego potrzebowałam.
Wjeżdżam na parking koło jego biura i szukam wolnego miejsca. Parkuje tuż przy wejściu i szybko wysiadam z auta. Podchodzę do drzwi i naciskam klamkę. Trochę obawiam się tego, że mogą być zamknięte, ale na moje szczęście jest przeciwnie. Wchodzę do środka i kieruję się do gabinetu Leona. Byłam tu już kilka razy, więc doskonale znam drogę. Zatrzymuję się przy jego drzwiach po czym wchodzę do środka. Widzę Leona, który stoi do mnie tyłem i rozmawia z kimś przez telefon. Delikatnie się uśmiecham i po cichu podchodzę do niego. Gdy jestem już przy nim, delikatnie go obejmuję, a on się lekko wzdryga. Śmieję się cicho, a on kończy rozmowę.
 - Co tu robisz? - pyta, a ja wzruszam ramionami.
- Stęskniłam się za tobą i pomyślałam, że może odciążę cię od tej pracy - mówię, a on się delikatnie uśmiecha. Łapię jego rękę i go ciągnę. Siadam na jego biurku, a on przez długą chwilę mi się przygląda.
- Bardzo tęskniłaś? - pyta, a ja zagryzam dolną wargę i kiwam głową.
- Cholernie - szepczę, a potem wbijam się w jego usta. Brunet odwzajemnia pocałunek, a przy tym delikatnie go pogłębia. Swoimi nogami oplatam jego biodra, a ręce wpuszczam w jego bujną grzywkę.
- Leon, cholera miałeś tą prezentacje skończyć - słyszę jakiś głos, więc automatycznie odrywam się od Leona i zeskakuje z jego biurka. Odwracam się i widzę jakiegoś bruneta. Leon łapie mnie za rękę i ciągnie w kierunku drzwi.
- Prezentacja skończona - mówi podając mu pendrive'a. Brunet się uśmiecha i przelatuje mnie wzrokiem.
- Ty pewnie jesteś Violetta - mówi, a ja kiwam głową.
- Vils, poznaj mojego wspólnika, przyjaciela, a zarazem największego idiotę jakiego znam, Federico - mówi, a ja się cicho śmieję. Podaję mu dłoń, którą następnie ściska. Leon ciągnie mnie do drzwi, ale zatrzymuje nas głos Fede.
- Następnym razem, polecam sypialnie - mówi, a brunet się cicho śmieje.
- A ja następnym razem, polecam pukać - odpowiada po czym wyjmuje coś z kieszeni i rzuca w jego stronę - Dzisiaj ty zamykasz.


Leon właśnie usypia małą, a ja szykuję naszą kolację. Mam mało czasu, więc robię zwyczajny makaron z warzywami. Może tym razem nie będzie wszystko wyglądać jak z bajki, ale na pewno będzie lepsze, z Leonem. Wyciągam z lodówki kilka potrzebnych warzyw i zaczynam je przygotowywać.
Idę do salonu i sprzątam stół. Brudne naczynia zanoszę do kuchni, a jakieś chusteczki i papierki wyrzucam do śmietnika. Otwieram szufladę i wyjmuję z niej czyste talerze. Nakładam na nie gotowe danie po czym zanoszę wszystko na stół. Patrzę na to uśmiechnięta, a potem się odwracam i idę do góry. Nie wyglądam źle, ale chcę wyglądać lepiej. Wchodzę do sypialni i otwieram szafę. Wyjmuję z niej niebieską sukienkę po czym w błyskawicznym tempie zakładam ją na siebie. Podchodzę do lustra i delikatnie się uśmiecham. Poprawiam swoje włosy, a potem wychodzę z pokoju. Widzę Leona, więc staję do niego tyłem, a on mnie doskonale rozumie, bo podchodzi do mnie i zapina mi zamek w sukience.
- Wyglądasz zjawiskowo - szepcze po czym całuje mnie w szyje. Delikatnie się uśmiecham, a potem odrywam się od niego i łapię jego rękę.
- Najpierw kolacja.


Patrzę na Leona i delikatnie się uśmiecham. Jesteśmy już po kolacji, a teraz siedzimy na kanapie i gadamy o jakichś głupotach. Brunet niespodziewanie mnie całuje, a ja oddaje mu każdy pocałunek. Czuję jak w moim ciele rozpływa się fala ogromnego ciepła i podniecenia. Odrywam się od niego i odstawiam swój kieliszek na stół po czym wracam do niego i siadam na niego okrakiem. Wbijam się w jego usta i całuję go z taką miłością, jak jeszcze nigdy nikogo. Po kilku minutach odrywam się od niego i po prostu patrzę w jego oczy. Próbuję uspokoić swój oddech, ale to jest bardzo ciężkie. Jestem spragniona jego bliskości. On kładzie swoje ręce na mojej talii, a ja obejmuję jego szyję. Kierujemy się na górę, a ja całuję jego szyję. Wchodzimy do pokoju i brunet kładzie mnie na łóżku.
Po chwili znów całujemy się jak para nastolatków. Nie mogę złapać oddechu, ale to mi nie przeszkadza. Czuję się wspaniale. Brunet rozpina zamek od mojej sukienki, a przeze mnie przechodzą jakieś dreszcze.
- Bez gry wstępnej - mówię po chwili, a on jedynie kiwa głową.

 - Jesteś gotowa? - pyta patrząc w moje oczy, zanim cokolwiek zrobi. Czuję się cudownie, tak długo na to czekałam, chcę tego teraz najbardziej na świecie. Tak Leon, jestem gotowa.
Kiwam głową, ale zanim wykona ten pierwszy ruch całuję go. Odwzajemnia pocałunek, a potem się odrywa i patrzy w moje oczy.
- Delikatnie - mówię, a po chwili czuję go w sobie.

###
Witam wszystkich w ten piękny dzień!
Rozdział specjalnie dzisiaj, na miłe rozpoczęcie roku szkolnego! :)
Może niektórych zaskocze, ale Federico pojawił się pierwszy raz!
Mam nadzieję, że rozdział Wam się podoba, liczę na opinie w komentarzach!
A teraz nie przedłużająć, do nastęonego!
Buziaki.
S.