Rozdział 49 "Z taką brunetką"

Czuję czyjeś usta na swoich, więc powoli otwieram oczy. Widzę swojego ukochanego, więc delikatnie się uśmiecham. 

- Co to za miła pobudka? - pytam, a on przez długą chwilę po prostu mi się przygląda. 

- Wybacz, ale... Musisz mnie zawieść do firmy - mówi, a ja dopiero wtedy przypominam sobie, że wczoraj jego samochód został pod budynkiem. Kiwam jedynie głową, po czym wstaje do pozycji siedzącej, cały czas okrywając się kołdrą. Patrzę na Leona i zagryzam delikatnie swoje usta.
- Wiesz, że... Nie musiałeś się jeszcze ubierać? - pytam, a on się cicho śmieje. 

- Uwierz, że musiałem - odpowiada po czym delikatnie mnie całuje. Odwzajemniam pocałunek, a on go delikatnie pogłębia - Laura przyszła nad ranem - mówi po chwili, a ja patrzę na niego przerażona. Co jak co, ale nie chciałabym, żeby zastała nas w takim stanie. Trudno byłoby jej to wytłumaczyć, więc cieszę się, że zapobiegł temu.

- Dobrze, że się obudziłeś - patrzę na niego, a on się cicho śmieje. 

- Też byś się obudziła, jak jakieś małe rączki chodziłyby ci po twarzy - mówi, a ja się uśmiecham.
- Co jej powiedziałeś? 

- Żeby wróciła do pokoju, bo nie może mamusi obudzić, a ja zaraz do niej przyjdę - odpowiada, a ja kiwam głową.
Jest wspaniały. Wspaniały facet, ojciec, partner. 

Podchodzę do szafy i wybieram strój na dziś. Jest ciepło, więc zdecydowanie jakaś sukienka lub elegancka koszula. Mam na dzisiaj trochę planów, chodzenia po mieście, więc muszę wyglądać dobrze. Wyciągam jakiś komplet ciuchów i kieruję się do łazienki. Tam w przeciągu kilkunastu minut doprowadzam siebie do porządku, włącznie z delikatnym makijażem. Wychodzę z pomieszczenia i schodzę na dół. Jest kilka minut po ósmej, więc powinniśmy się powoli zbierać. Trzeba zawieźć Laurę do przedszkola, a potem Leona tak, aby nie spóźnił się na spotkanie. Wchodzę do kuchni, a na mojej twarzy automatycznie pojawia się delikatny uśmiech. Widzę Leona i Laurę, którzy przygotowywują śniadanie. Leon kroi chleb, a potem kromki smaruje masłem. Laura nakłada ser, szynkę, sałate. To, co akurat wpadnie jej w rączki.
- Już jesteś? - Leon patrzy na mnie, a potem wzdycha - To miała być niespodzianka, co tak szybko się ogarnęłaś - mówi, a ja się cicho śmieję.
- Następnym razem nie będę się śpieszyć - mówię po czym całuję go delikatnie w policzek i wszyscy kierujemy się do stołu.


Wysiadam z auta i patrze jak Leon wyjmuje Laurę z fotelika. Mała się uśmiecha, a potem obejmuje jego szyję. Brunet bierze jeszcze jej różowy plecaczek z siedzenia obok i z nią na rękach idzie w moją stronę. Łapię jego wolną dłoń i kierujemy się do przedszkola. Rzadko jest tak, że oboje tu przychodzimy, dlatego cieszę się, że dziś się udało. Wiem, że dla Laury to też dużo znaczy. W końcu jej koleżanki mogą zobaczyć jakiego ma wspaniałego tatę, a przez to nie czuje się od nich gorsza.
Wchodzimy do szatni. Laura siada na ławeczce i zmienia swoje buciki.  Leon cały czas na nią patrzy z ogromnym uśmiechem.
- Musicie po mnie przyjechać - mówi, kiedy swoją kurteczkę powiesiła na odpowiednim haczyku, a butki włożyła do szafki - Oboje - podkreśla, a potem się delikatnie uśmiecha i biegnie do swojej sali.

Parkuję przed biurem Leona, a potem na niego patrzę. Wyciągam kluczyki ze stacyjki i wysiadam z samochodu. Brunet robi to samo i czekam, aż obejdzie samochód i stanie na przeciwko mnie.
- Powodzenia - mówię po czym łapię jego dłoń i patrzę prosto w jego oczy. Widzę, że się stresuje, to ważny dzień. Dla niego i jego firmy. Wiem jak długo się szykowali do tego dnia. Nie tylko on, cały jego zespół. Wiem ile włożył w to wszystko pracy, serca. Ile poświęcił czasu temu wszystkiemu, dlatego mam nadzieję, że wszystko się uda - Jestem pewna, że będą zadowoleni - mówię po chwili - Podpiszecie ten kontrakt - zagryzam dolną wargę, a on się uśmiecha.
- Też mam taką nadzieję - patrzy na mnie, a ja go delikatnie całuję. Brunet odwzajemnia pocałunek, a przeze mnie przechodzi fala olbrzymiego ciepła.
- Trzymam kciuki, daj znać jak będzie po spotkaniu - mówię, a on kiwa głową. Odwraca się i idzie w stronę firmy. Ja nadal stoję przy aucie i patrzę na jego oddalającą się sylwetkę - Leon! - krzyczę zanim wejdzie do biura, a on się odwraca - Kocham cię - mówię, a on odpowiada mi swoim cudownym uśmiechem.


Wychodzę  samochodu i idę do kawiarni. Jestem trochę spóźniona, ale mam nadzieję, że Lu nie będzie miała mi tego za złe. Wiem, że to bardzo ważny dla niej dzień, wszystko musi być dziś idealnie.
- Wybacz za spóźnienie - mówię, a ona odpowiada mi jedynie swoim uśmiechem.
- Spokojnie, przymiarki mam dopiero na jedenastą - odpowiada z ogromnym spokojem, choć na jej twarzy od razu wkrada się ogromny uśmiech - Napijesz się kawy? - pyta, a ja jedynie kiwam głową.

Patrzę na blondynkę, a uśmiech nie może zejść mi z twarzy. Ludmiła wygląda jak księżniczka! Nie, jak królowa. Wygląda jak milion dolarów. Nie dość, że jest śliczna, ma na sobie wspaniałą suknie ślubną to jeszcze temu wszystkiemu towarzyszy ogromny uśmiech na jej twarzy. To naprawdę wspaniałe widzieć ją w końcu taką szczęśliwą! Wiem, że jej wcześniejsze związki nie kończyły się zbyt dobrze, więc tym bardziej im kibicuję.
- Jest okej? - pyta, a ja jej odpowiadam cichym śmiechem. Nie mogę się na nią napatrzeć. Może jej nawet trochę zazdroszczę... Z każdą kolejną minutą, patrzenia na nią, uświadamiam sobie, że też bym tego chciała. Chciałabym dostać od Leona piękny pierścionek. Przymierzać piękne suknie ślubne. Spędzić z nim resztę życia. Tak na poważnie, oficjalnie. Bez odwrotu.
- Jest cudowna Lu - mówię, a ona się obkręca i patrzy na siebie w odbiciu lustra.

- Nie jestem pewna - blondynka na mnie patrzy, a ja wywracam oczami. Od kilkunastu minut mówię jej, że wyglądała naprawdę cudownie, ale jej ciągle coś nie pasuje. Wiem, że ślub to jeden z najważniejszych dni w życiu każdej kobiety. Wszystko musi być idealne, wszystko. Ale tutaj akurat blondynka nie może narzekać.
- Wyglądałaś cudnie - mówię, a ona cicho wzdycha.
- Jeszcze to przemyślę - odpowiada, a potem przez długą chwilę bawi się swoją bransoletką.
- Wszystko okej? - patrzę na nią, a ona przenosi swój wzrok na mnie.
- Tak - mówi cicho po długiej chwili - Doszło do mnie, że... Wszystko się zmieni. Będę miała męża - zagryza swoją wargę, a potem cicho wzdycha - Trochę się boje.
- Będzie dobrze - śmieję się cicho - Ważne, że jesteś szczęśliwa.

***


Wchodzę do salonu i opieram się o ścianę. Przez długą chwilę patrzę na bruneta. To naprawdę miła odmiana widzieć go w domu o tak wczesnej godzinie. Cieszę się, że się udało, wiedziałam, że się uda. Zasłużył na to. Cała jego firma, ale on w szczególności. Siadam obok niego i opieram swoją głowę o jego ramię. Przez długą chwilę siedzimy w ciszy. To mi wystarczy. To, że czuję bicie jego serca. Że czuję jego zapach. To, że jest obok.
Patrzę na niego, a on się delikatnie uśmiecha. Splatam nasze dłonie, a potem cicho wzdycham.
- Masz już kogoś za Patricie? - pytam, a on kiwa przecząco głową, co powoduje, że na mojej twarzy automatycznie pojawia się uśmiech. Ufam mu. Ufam naszej miłości. Ale mimo wszystko jak myślę, że jakaś napalona na niego lafirynda ma z nim spędzać tyle czasu, to mi po prostu niedobrze.
- Ale jutro mam rozmowę - mówi po chwili, a ja kiwam głową. Staram się ukryć moje zawiedzenie, ale on i tak wie o czym myślę.
- Z kim? - pytam, a on się cicho śmieje, co mnie doprowadza do szaleństwa.
- Z taką brunetką - odpowiada po chwili obojętnie - Nigdy nie pracowała w takiej wielkiej firmie, ale była kilka razy. Mam nadzieję, że się zgodzi. To byłaby bardzo owocna współpraca - mówi, a ja wywracam oczami.
- Coś więcej o niej wiesz? Ile ma lat?
- Nie martw się kochanie jest wystarczająco młoda i piękna, żeby reprezentować firmę - patrzy na mnie, a ja wywracam oczami i wstaję z kanapy - Gdzie idziesz?
- Poczytać książkę, a ty idź do Laury - mówię zła.

###
Witam wszystkich!
Jest tyle rzeczy, które chcę Wam przekazać, ale postaram się w skrócie.
Po pierwsze mam nadzieję, że Was tym nie zawiodłam. Na prawdę się starałam i uwierzcie mi, że na chwilę obecną to jest 100%.
Po drugie... Wow! Dziękuję Wam za tyle komentarzy pod notką! Uwierzcie, że naprawdę myślałam o tym, żeby zawiesić bloga. Mam tak mało czasu, a mój tryb życia po prostu mi "zabrania". Rozdział jest dziś tylko dlatego, że nie było mnie w szkole i miałam w sobie jeszcze trochę siły, żeby coś napisać. To, że historia toczy się dalej jest tylko Waszą zasługą, więc jeszcze raz Wam dziękuję!
Czekam koniecznie na Wasze opinie w komentarzach!
Nie wiem kiedy kolejny, nie mam pojęcia.
Buziaki!
S.