Rozdział 50 "Jestem w ciąży"

Siadam na łóżku, a potem biorę z szafki nocnej swoją książkę. Cicho wzdycham po czym otwieram na stronie, na której ostatnio skończyłam czytać. Próbuję wpaść do tego świata i wczuć się w losy głównego bohatera, ale po prostu nie potrafię. W mojej głowie cały czas jest Leon i jego jutrzejsza rozmowa. Nie chcę wyjść teraz na taką, która za grosz nie ufa swojemu ukochanemu, ale było już tyle sytuacji, w których inne go prowokowały, że mam tego po prostu dość. Ufam mu, naprawdę mu ufam, ale to nie zmienia faktu, że nie chcę, żeby jakaś dziewczyna chodziła przy nim w skąpych sukienkach i kręciła przed nim swoim tyłkiem. Podnoszę wzrok i widzę, że Leon stoi w drzwiach i z delikatnym uśmiechem mi się przygląda.

- Miałeś pójść do Laury - mówię po chwili, a on idzie w moją stronę, a potem siada obok. 

- Chyba się nie obraziłaś na mnie - patrzy w moje oczy, a ja wzruszam ramionami. 

- Obiecaj mi, że jak to będzie typ pustej laski, która jedyne co ma w głowie to jak przelecieć swojego szefa to jej nie zatrudnisz. Nie chcę, żeby twoja asystentka chodziła w krótkich spódniczkach i dekoldem do pępka - mówię cicho, a on się śmieje. Piorunuję go wzrokiem, bo nienawidzę, gdy tak reaguje na takie sprawy.
- Ja bym tam nie narzekał, gdybyś chodziła w takich spódniczkach - odpowiada, a ja patrzę na niego zdziwiona. 

Czy on myśli o mnie? 

- Leon... 

- Ja miałbym cię 24/7, a ty nie musiałabyś martwić się o jakąś nieprzyzwoitą asystentkę. Nie uważasz, że to wspaniały pomysł? - pyta, a ja się cicho śmieję. Czuję nagle ogromną ulgę, choć wiem, że to i tak jest chwilowe. 

- Przebywanie z tobą 24/7 brzmi naprawdę kusząco, ale myślę, że stać mnie na coś więcej niż zaparzanie ci kawy lub odbieranie telefonów - mówię, a on po raz kolejny się cudownie uśmiecha. 

- Przemyśl to jeszcze - szepcze po czym delikatnie mnie całuje.



Wchodzę do sypialni i kładę się obok Leona. Wtulam się w niego i przez kilka minut leżymy w zupełnej ciszy. Jego ręka kreśli na moim ciele jakieś niesymetryczne kształty, a ja patrzę w jego oczy i myślę o tym, jakie mam cholerne szczęście, mając go przy sobie.
- O czym myślisz? - pyta po chwili, przerywając ciszę. Patrzę na niego i delikatnie się uśmiecham.
- O tym, że chciałabym gdzieś wyjechać ze swoim ukochanym... - odpowiadam. Od dłuższego czasu o tym myślałam, ale wiedziałam, że nie ma co mówić. Leon walczył o kontrakt, siedział po kilkanaście godzin w pracy. A teraz, kiedy już jest po wszystkim, może się udać. Mimo, że cały czas był obok, zdążyłam się stęsknić za nim.
- Z Laurą czy bez Laury? - pyta po chwili, a ja się cicho śmieję.
- Można ją zawieźć do rodziców, albo Lu na kilka dni... Moglibyśmy się poczuć jak za starych lat, zaszaleć - mówię, a na jego twarzy pojawia się delikatny uśmiech.
- Jak za starych lat? - pyta po czym wbija się w moje usta.

***


Powoli otwieram oczy i delikatnie się uśmiecham. Cieszę się, że w końcu jest weekend, bo to oznacza jedynie tyle, że przede mną dwa dni z moimi ukochanymi osobami. A to, zapowiada się naprawdę wspaniale. Powoli się podnoszę, bo Leona i tak już nie ma obok. Podchodzę do szafy i wyjmuję z niej jakiś cienki szlafrok, po czym schodze na dół. Już na schodach widzę, jak brunet siedzi na dywanie obok Laury i razem się bawią. Staję w progu drzwi i przez długą chwilę im się po prostu przyglądam. To mi się nigdy nie znudzi. Widziałam to już naprawdę setki razy, a mimo to, z każdym kolejnym razem mam wrażenie, że miłość w ich oczach jest coraz większa.
- Leon - słyszę głos mojej kruszynki, a to sprawia, że mój uśmiech powiększa się kilkakrotnie - Wiesz, że Lisa ma małą siostrę? - mówi po chwili bardzo podekscytowana - Wczoraj w przedszkolu mówiła, że jest mała jak lalka. I, że będzie się nią zajmować, bo ona nie umie jeszcze nawet chodzić - patrzy na niego, a on się cicho śmieje - Też chcę mieć taką siostrę. I będę z nią oglądać bajki i będę uczyć ją chodzić! Pogadaj z mamą, żeby mi ją załatwiła! - patrzy na niego, a on po raz kolejny sie śmieje.
- Załatwiła? - pyta, a mała kiwa głową.
- Lisa mówiła, że to bardzo proste. Jej mamusia poprosiła o taką dzidzie, a potem miała ją już w brzuchu.
- No nie wiem - patrzy na nią i zagryza usta - Musisz pogadać z mamą - mówi, a ona wzdycha.
- Ale ona mnie nie posłucha - mówi naburmuszona - A ty ją musisz przekonać - łapie jego ręce i przez długą chwilę patrzy prosząco w jego oczy, a ja po prostu się śmieję, zdradzając im swoją obecność. Laura sie gwałtownie odwraca i przybiega do mnie.
- Mamusiu - mówi po chwili - Załatwisz mi małą siostrzyczkę? - pyta, a ja kucam, żeby być jej wysokości.
- Jesteś pewna? - pytam, a ona bez namysłu kiwa główką - Bo wiesz, taka siostra to duży obowiązek. Musiałabyś się nią zajmować i uczyć ją nowych rzeczy. Musiałabyś o nią dbać i bawić się z nią, przytulać - mówię, a ona się uśmiecha i cały czas kiwa główką - Może kiedyś? - mówię, a ona cicho wzdycha.
- Ale ja chcę teraz.


Wysiadam z samochodu i wchodzę do mieszkania blondynki. Nie wiem o co chodzi, ale zadzwoniła do mnie kilkanaście minut temu, cała roztrzęsiona. Boję się, szczególnie, że nie mam pojęcia o co może chodzić. Nie mam żadnego pomysłu. Zdejmuję buty w przedpokoju, a potem idę do salonu. Widzę blondynkę, która siedzi na kanapie i ślepo patrzy w jeden punkt. Podbiegam do niej i pytam o co chodzi, ale ona nie odpowiada. Przytulam ją i mam nadzieję, że choć trochę jej to pomaga.
- Co się dzieje? - pytam po raz kolejny, spokojnie. Blondynka powoli podnosi wzrok na mnie. Już otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale w tej samej sekundzie jej oczy napełniają się łzami i z tego rezygnuje. Cich wdycham i podaję jej koc, żeby się okryła, a potem idę do kuchni i szukam jej jakichś ziółek na uspokojenie. Z każdą sekundą boję się coraz bardziej, ale wiem, że nie mogę się nakręcać.
Siadam obok blondyki i podaję jej kubek. Blondynka bierze go do rąk i powoli się uspokaja. Bierze kilka dużych oddechów, a potem na mnie patrzy. Zagryza dolną wargę i spuszcza wzrok.
- Jestem w ciąży, Vils.

###
Jest tu ktoś jeszcze?
Nie będę ukrywać, że teraz każda notka może się zaczynać właśnie od tych słów, ale mam nadzieję, że ktoś tu jeszcze zagląda.
Wiem, że rozdział krótki i mało ciekawy, ale uwierzcie, że to na razie 100% tego co mogę Wam dać od siebie. Przede mną długi weekend, więc może uda mi się coś napisać, ale to w dużej mierze zalezy od Was!
Zapraszam do komentowania i proszę, żeby nie zajmować miejsc, do których się nie wraca:)
Buziaki.
S.