Rozdział 51 "Mam lepszą propozycję"

Przez długą chwilę patrzę na blondynkę i analizuję to co powiedziała. Nie dochodzi to do mnie, po prostu nie rozumiem tego jak to się stało. Ten ślub to jakieś szaleństwo, wszystko tak szybko się dzieje, za dużo tego. Przytulam ją i pozwalam na to, żeby jej łzy moczyły moją koszulkę. Czekam jeszcze chwilę, aż się uspokoi i patrzę w jej czerwone oczy. 

- Byłaś u lekarza? Robiłaś test? - pytam niepewnie, bo nie chcę jej drażnić. Blondynka cicho wzdycha, a potem kiwa przecząco głową.
- Nie musiałam - odpowiada po chwili, a potem ściera ręką łzy ze swojego policzka - Okres mi się spóźnia, dziś rano miałam mdłości - mówi. 

- To jeszcze nic nie znaczy - patrzę na nią, ale te słowa w ogóle jej nie uspokoiły - Niedługo masz ślub, stresujesz się, chodzisz poddenerwowana, to nic dziwnego, że okres ci się spóźnia. A mdłości przecież o niczym nie świadczą, mogłaś zjeść coś nieświeżego. Po prostu to się nałożyło na siebie. Nie stresuj się na zapas. Idź do lekarza i będziesz mieć pewność.

Kilka dni później

Wchodzę do domu i pierwsze co robię, to ściągam szpilki ze swoich nóg. Wieszam płaszcz w szafie i idę do salonu. Rzucam torbę na komodę, a potem siadam obok bruneta na kanapie. Jestem padnięta, nie mam na nic siły i cieszę się, że jestem już w domu.
- Gdzie Laura? - brunet na mnie patrzy, a ja wywracam oczami.
- Zawiozłam ją do koleżanki na urodziny, nie pamiętasz? - pytam, a on kiwa głową. Łapię jego rękę, a potem opieram się o jego ramię.
- Zmęczona? - pyta, a ja jedynie kiwam głową - To ty idź się wykąp, a ja ci zrobię jakąś kolacje - mówi, a ja przez chwilę na niego patrzę i delikatnie się uśmiecham.
- Mam lepszą propozycję - szepczę po czym wstaję z kanapy i ciągnę bruneta za sobą. Wchodzimy do łazienki, a tam od razu wbijam się w jego usta. Leon kładzie swoje ręce na mojej talii, a potem mnie podnosi i stawia na umywalce. Oplatam go nogami, a swoje ręce wpuszczam w jego bujną fryzurę. Odrywamy się od siebie dopiero po kilku minutach.
- A co z kolacją?
- Zamówimy pizzę - odpowiadam i składam jeszcze jeden, krótki pocałunek na jego ustach.

Zamykam oczy i delikatnie się uśmiecham. Teraz wiem, że właśnie tego potrzebowałam. Brunet delikatnie wmasowuje żel w moją skórę, a przeze mnie przechodzą jakieś przyjemne ciarki. Odwracam się w jego stronę i zaplatam dłonie za jego szyją, a następnie wbijam się w jego usta. Uwielbiam to i wiem, że tego potrzebuję. Odrywamy się od siebie po kilku chwilach, a ja sięgam po jeden z kilku moich żeli. Wylewam sobie trochę na rękę, a potem starannie wmasowuję go w tors bruneta.


Siadam na kanapie i czekam, aż Leon skończy rozmawiać. Patrzę na niego, a na mojej twarzy automatycznie pojawia się uśmiech. To niesamowite jak bardzo zmienił moje życie. Na lepsze. Jestem z nim szczęśliwa, naprawdę. Z nim i tylko nim.
- Zamówiłeś? - pytam, kiedy widzę, że schował telefon do kieszeni. Odpowiada mi kiwnięciem głowy i chce usiąść koło mnie, ale ja w ostatniej chwili pokazuje mu koc. Brunet się uśmiecha, a po chwili przykrywa mnie i siada obok. Automatycznie się uśmiecham, a następnie wtulam w niego. 

***

Siedzę przy biurku i nerwowo pukam paznokciami o blat. Dzwoniłam już kilka razy do blondynki, ale nie odbiera. Martwię się o nią, od kilku dni nie miałam z nią kontaktu. Nie wiem czy była u lekarza, nie wiem co z jej przypuszczeniami o ciąży. Boję się o jej zdrowie i stan psychiczny. Znam ją i mimo jej spontanicznych decyzji, wiem, że ciąża by ją teraz przerosła. Ona chce szaleć, korzystać z życia, a nie latać i wymieniać pieluchy.
- Wszystko okej? - słyszę głos bruneta, więc odwracam się i cicho wzdycham.
- Lu nie odbiera - mówię, a on zagryza dolną wargę i siada na łóżku.
- Coś się dzieje? Ostatnio jak od niej wróciłaś byłaś zdenerwowana - mówi, a ja wstaję i siadam mu na kolanach.
- Lu mi powiedziała o swoich przypuszczeniach o ciąży. Teraz nie odbiera, martwię się o nią - odpowiadam, a on kiwa głową.  

- Nawet jeśli, to na pewno da sobie radę. Jest silna, a poza tym i tak chce się ustatkować w życiu. Nie martw się na zapas. Jak będzie potrzebować twojej pomocy, to na pewno da ci znać - Patrzy na mnie, a ja wzruszam ramionami. Może ma rację, ale to nie mienia faktu, że i tak się martwię. Martwię się i będę się martwić dopóki nie będę mieć pewności, że wszystko jest okej.
- Nie wiem Leon. Boję się o nią.
- Lu jest przecież z Filippe, planują ślub. Poradzą sobie - wzruszam ramionami, a on jedynie wzdycha - Jeśli będziesz czuć się lepiej, to jedź do niej, ja posprzątam, zrobię coś na obiad - mówi, a ja kiwam przecząco głową.
- Musze niedługo odebrać Laurę, jutro do niej pojadę. Może jeszcze oddzwoni...

Wchodzę z Laurą do domu, a mała od razu biegnie do salonu, gdzie siedzi brunet. Zdejmuję buty i płaszcz i szybko do nich dołączam.
- Jak się bawiłaś? - Leon patrzy na naszego aniołka, a ona się uśmiecha i zaczyna wszystko po kolei opowiadać.
- Byliśmy na takim dużym placu zabaw i był nawet basen z kulkami! Jedliśmy tort czekoladowy, a potem oglądałyśmy bajki i bawiłyśmy się lalkami - mówi zadowolona, a z jej twarzy cały czas nie znika ogromny uśmiech.
- Pewnie jesteś zmęczona, co? Cały dzień szalałyście. Wczoraj pewnie też poszłyście spać dużo, później - patrzę a nią, a ona się uroczo śmieje.
- Tylko troszkę później. 

- Dobra, dobra Laura. Bo jutro będziesz nieżywa - mówię, a na jej twarzy pojawia się grymas. Patrzy z nadzieją na Leona, a on wstaje i bierze ją na ręce.
- Mama ma rację. Kąpiel, kolacja i spać, jutro też jest dzień - mówi i kieruje się z nią do łazienki. 

Siedzę na przeciwko Leona i od kilkunastu minut mu się przyglądam. Nie wiem co robi, ale patrzy w ekran swojego laptopa i co jakiś czas się dziwnie uśmiecha. Nie wiem czemu, ale z każdą chwilą mnie to coraz bardziej irytuje. Pytałam się już co robi, ale odpowiedział, że Nic specjalnego. 
Cicho wzdycham, po czym wstaję i siadam obok niego. Patrzę na jego ekran, na którym jest zdjęcie jakiejś młodej dziewczyny, a potem patrzę pytająco na niego.
- Przeglądam CV na asystentkę - mówi tak, jakby to było coś oczywistego. Cicho wzdycham i patrzę na kolejne zdjęcie, na którym jakaś młoda gówniara ma dekolt przy pępku. Zamykam jego laptopa i kładę go na stół, a potem sama usadawiam się na jego kolanach.
- Ale ja zmieniłam zdanie. I zgadzam się.

###
Po pierwsze, PRZEPRASZAM WAS ZA TO.
Po drugie, wyjaśnię sprawę One Parta, bo może ktoś na niego czeka. Otóż, miał być on... No tak przypuszczałam, że będzie w zeszłym tygodniu, ale w między czasie wpadło mi do głowy jeszcze kilka pomysłów. Myślę, że te kilka scen jest potrzebnych, żeby ta końcówka Opp była jakaś... "wyjątkowa".
Teraz oficjalnie: Hejka, Witam wszystkich! Nie będę was okłamywać i pisać, że ten rozdział jest cuowny i siedziałan nad nim tyle godzin, bo to nie prawda i zresztą widać to po nim. Ale mimo wszystko mam nadzieję, że nikt się nim nie rozczarował.
Ostatnia sprawa. Jeśli zajmujecie sobie miejsca pod rozdziałem, to do nich wracajcie!
Buziaki!
S.