Rozdział 52 "Ty będziesz moją żoną"

Brunet przez długą chwilę mi się przygląda, a potem się delikatnie uśmiecha. 

- Jesteś pewna? No wiesz, stać cię na coś więcej niż zaparzanie kawy - śmieje się, a ja jedynie wywracam oczami.
- Przykro mi Leon, ale już się nie wykręcisz. Trzeba było to przemyśleć zanim mi to zaproponowałeś - odpowiadam, po czym wbijam się w jego usta. Brunet odwzajemnia pocałunek, a potem się odrywa i patrzy prosto w moje oczy. 

- Czuję, że to będzie bardzo owocna współpraca - szepcze i z powrotem wraca do moich ust. 

Siedzę u blondynki i delikatnie się uśmiecham. Miło jest zobaczyć ją w dobrej formie, z uśmiechem na twarzy i chęcią do życia. Była u lekarza i już wie, że nie jest w ciąży. A jeżeli tego właśnie chciała, to cieszę się, że wyszło po jej myśli. 

- Wszystko już gotowe? - pytam, a ona patrzy na mnie zdziwiona. 

- Już? Dopiero - poprawia mnie - Ale tak. Został miesiąc Vils, tak mało. A ja z każdym kolejnym dniem stresuję się coraz bardziej - mówi, a ja się cicho śmieję. 

- Niepotrzebnie - odpowiadam spokojnie, a ona mrozi mnie wzrokiem.
- Chcę żeby ten dzień był idealny, a jednocześnie strasznie się go boję. Z jedne strony chciałabym, żeby to było jutro, a z drugiej, równie dobrze mógłby być za dwa lata. 

- Lu - łapię ją za ręce i patrzę prosto w jej oczy - Nic się nie zmieni. Nadal będziesz tą samą dziewczyną, nadal będziesz miała wspaniałego faceta. Tylko to będzie już tak oficjalnie, na zawsze - uśmiecham się, a ona cicho wzdycha. 

- No właśnie. Na zawsze... 

Kilka tygodni później

- Jak się czujesz? - Brunet na mnie patrzy, a ja wzruszam ramionami. Od wczoraj coś ze mną jest nie tak. Głowa mnie boli, czuję się jakoś dziwnie. W ogóle nie mam energii, a to mnie coraz bardziej irytuje. Leon siada obok mnie na skraju łóżka i podaje gorącą herbatę. Biorę ją do rąk i odpowiadam delikatnym uśmiechem - Laurę zawiozłem na razie do koleżanki. Nie chcę, żeby się zaraziła - mówi, a ja jedynie kiwam głową. Dobrze zrobił. Zdecydowanie wystarczy mu to, że mnie złapała jakaś grypa i musi się mną opiekować. Gdyby miał nas dwie na głowie, to chyba by oszalał. Opieram głowę na jego ramieniu i przymykam oczy. Czuję się przy nim dużo lepiej. 

Powoli otwieram oczy i widzę, że obok mnie nadal jest brunet. Na kolanach ma jakiś album, więc powoli się podnoszę tak, żeby móc spojrzeć na zdjęcia. Uśmiecham się, kiedy widzę na nich małą Laurę.

- Znalazłem w szafie - mówi po chwili - Nigdy mi ich nie pokazywałaś - patrzy na mnie, a ja wzruszam ramionami. 

- Bo trochę nie lubię tamtego okresu - odpowiadam, a on całuje mnie w czubek głowy. Patrzę na niego, jak ze swoim zniewalającym uśmiechem ogląda te fotografie. Wtulam się w niego i delikatnie całuję go w szyję - Kocham cię - szepczę i kątem oka widzę, jak tylko się szerzej uśmiecha. 

Leżę obok bruneta i patrzę na nasze splecione dłonie. Lubię takie chwile. Nie musimy nawet rozmawiać, wystarczy mi to, że jest przy mnie. Że się mną opiekuje, że mnie kocha. Wiem to. A to z kolei sprawia, że czuję się najszczęśliwszą kobietą na świecie. Po chwili nasze spojrzenia się krzyżują, a ja się po prostu uśmiecham. 
- O czym myślisz? - pytam, a on zagryza swoją dolną wargę.
- O tym, że za kilka lat, też będziemy tu tak leżeć. Ty będziesz moją żoną, a w salonie będzie bawić się gromadka naszych dzieci - odpowiada, a ja patrzę na niego zdziwiona, a jednocześnie na mojej twarzy pojawia się ogromny uśmiech. Leon patrzy na mnie i cicho się śmieje - No chyba, że pewnego dnia ci się oświadczę, ale ty się nie zgodzisz. Wtedy byłby... 
- Zgodzę się - przeprywam mu, a on momentalnie na mnie patrzy. 
- Chciałabyś? - pyta, a ja jedynie kiwam głową. To brzmi jak najpiękniejsza bajka na świecie, jasne, że bym się zgodziła. Nawet przez sekundę bym się nie wahała. Wiem, że jest miłością mojego życia i tylko z nim mogłabym mieć gromadkę takich dzieci - To zostań moją żoną - mówi po chwili, a ja po raz kolejny patrzę na niego zdziwiona. Nie spodziwałam się tego w tym momencie. Czuję jak w moim całym ciele rozpływa się fala jakiegoś ogromnego ciepła. Tak długo na to czekłam, a teraz nie jestem w stanie wykrztusić żadnego słowa. Wiele razy wyobrażałam sobię tą chwilę. Ja w pięknej czarnej sukience, on w garniturze. Jakaś ekskluzywna restauracja, róże i nagle pada to pytanie. A teraz czuję, że nie mogło być lepiej - Już teoretycznie się zgodziłaś, więc tylko teraz potwierdź - mówi, a ja patrzę na niego i wbijam się w jego usta. Odwzajemnia pocałunek, a potem patrzy prosto w moje oczy - Właśnie takiej odpowiedzi oczekiwałem - szpecze, po czym wyjmuje coś z kieszeni. Dopiero po chwili udaje mi się dostrzec, że jest to czerwone pudełeczko. Powoli je otwiera i wsuwa mi na palec pierścionek. Patrzę na niego zdziwiona, a jednocześnie pełna podziwu, bo myślałam, że będzie to tylko umowne - Przez tydzień chodziłem z tym w kieszeni - mówi, a ja się cicho śmieje i patrzę na swoją dłoń.
- Kocham cię - szepczę.  

Powoli otwieram oczy i wstaję do pozycji siedzącej. Widzę obok siebie bruneta, więc automatycznie na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Przez kilka minut mu się przyglądam, a potem cicho wzdycham. Nienawidzę tego, kiedy taki piękny sen okazuje się być jedynie snem. Chciałabym się niedługo obudzić z myślą, że tym razem to nie był żaden sen. Spojrzeć potem na swoją dłoń i uświadomić sobie, że za niedługo zostanę panią Verdas. Nie chcę niczego na siłę, ale myslę, że po tym co przeszliśmy, jesteśmy gotowi na taki krok.
- Nie śpisz? - słyszę zaspany głos Leona i jednie kiwam głową - Jak się czujesz?
- Nie wiem, mam chyba gorączkę - odpowiadam, a on cicho wzdycha.
- Potrzebujesz czegoś? Może zrobię ci herbatę?
- Nie, dziękuję - odpowiadam po chwili - Pójdę tylko zmierzyć sobie temperaturę i wracam - mówię po czym wstaję z łóżka. Wsuwam na swoje stopy ciepłe kapcie i idę do salonu. Otwieram jedną z szuflad w komodzie i szukam termometru. Przez chyba sto lat nie był używany, więc może być dosłownie wszędzie. Cicho wzdycham i zapalam lampkę. Wiem, że kiedyś tu był. Wyjmuję wszystkie rzeczy po kolei, aż w końcu dostrzegam go w kącie. Chcę go wyciągnąć, ale zauważam, że obok leży pierścionek. Biorę go do ręki i siadam na kanapie. Nagle tyle wspomnień, tyle cudownych chwil. Pamiętam dzień, w którym Leon mi go założył. Pamiętam to szczęście, radość, łzy.
- Wszystko dobrze? - słyszę głos bruneta, ale nie reaguję - Myślałem, że coś ci się stało, tak długo cię nie było - siada obok mnie na kanapie, a potem patrzy na pierścionek. Zagryza dolną wargę i kieruje swój wzrok na mnie - Mogę? - pyta, a ja jedynie kiwam głową. Bierze pierścionek z mojej ręki i wsuwa mi na palec.
Czy on mi się właśnie oświadczył? 

###
Proszę, przeczytaj całą!
Jest ktoś tu jeszcze?
Mam nadzieję, że rozdział Wam się chociaż w małej części podoba. Ja nie jestem z niego zadowolona, ale to ostatnio chyba nic nowego:)
Ostatnio jest Was tu coraz mniej. I wyświetlenia i komentarze na to wskazują, a mnie pisze się z coraz większą niechęcią. Dlatego nie wiem czy to kontynuować. Napiszcie w komentarzu czy będzie Wam tego brakować, czy czytacie. Wiem, że niedawno o tym pisałam, ale chcę mieć pewność. Nie wiem czy ten spadek komentarzy jest dlatego, że część osób już nie czyta, czy z lenistwa czy z jakiegoś innego powodu. Rozdziałów nie ma często, ale ja wszystkich uprzedzałam.
Czekam na Wasze komentarze (odpowiedzi!)
Dodam tylko, że jeśli są komentarze, to ja mam jakąś chęć do pisania. Ostatnio było dość mało, dlatego w ogóle o tym nie myślałam, a rozdział powstał w dwa dni. N zachęte dodam, że już na palcach można policzyć za ile rozdziałów Laura pozna prawdę.
Ale do tego dodam, że jak będzie minimum 20 kom (!) to pojawi się 53.
Uprzedzam, że jeszcze nic nie mam, ale niedługo wolnę, więc na pewno udałoby się dodać jeszcze w grudniu.
Wybaczcie, za tak długą notkę!
Buziaki,
S.