Rozdział 53 "Nie denerwuj się"

Powoli otwieram oczy i wstaję do pozycji siedzącej. Cicho wzdycham, a potem patrzę na swoją dłoń na której nadal jest pierścionek. Nie wiem jak mam to interpretować, dlatego czekam, aż Leon sam poruszy ten temat. 

- Nie śpisz? - słyszę jego głos, więc się odwracam i patrzę na niego z delikatnym uśmiechem. Kiwam delikatnie głową, a on siada obok mnie i na moich kolanach stawia tacę ze śniadaniem. 

- Czym sobie zasłużyłam na takie śniadanie?
- Niczym. Po prostu cię kocham - odpowiada, po czym wbija się w moje usta. 

Siedzę na kanapie otulona ciepłym kocem i piję gorącą herbatę. Mam już dość tej całej grypy. Nie dość, że od kilku dni męczy mnie cholerny ból głowy, to do tego dziś rano wymiotowałam. Choruję stosunkowo rzadko, dlatego martwi mnie to, że nic się nie poprawia. Jedyne czego chcę, to obudzić się  jutro zdrowa i w końcu pójść do pracy. Jestem strasznie ciekawa jak ona będzie wyglądać. Jestem naprawdę pozytywnie do tego nastawiona. Chcę poznać jego pracę, zobaczyć jak to wygląda. Chcę go wspierać w każdej chwili, chcę trzymać za niego kciuki na każdej ważnej konferencji. Chcę być częścią jego sukcesu w biznesie. Wierzę, że będzie nam się dobrze współpracować, wierzę, że nie będziemy się kłócić, a co więcej, że w żadnym stopniu nie wpłynie to negatywnie na nasz związek. 

- O czym myślisz? - słyszę głos bruneta, więc podnoszę wzrok i delikatnie się uśmiecham.
- O nas - odpowiadam - O pracy... Wiesz, że nie mogę się doczekać?
- Najpierw to ja muszę mieć pewność, że wyzdrowiałaś - mówi, a ja cicho wzdycham. Wiem, że się o mnie troszczy, martwi. Ale gdybym tylko mogła, zaczęłabym tą pracę już od dziś. Im więcej o niej myślę, tym bardziej chcę już mieć tą chorobę za sobą.
- Zaraz mi przejdzie - odpowiadam, a on mnie obejmuje.
- Mam nadzieję, bo w przeciwnym wypadku trzeba będzie pojechać do lekarza.
- Daj spokój - patrzę na niego, a on wzdycha.
- Po prostu się martwię.
- Wiem. I bardzo to doceniam, ale naprawdę bez przesady.


Wstaję powoli do pozycji siedzącej i próbuję się rozbudzić. Chciałam się zdrzemnąć po obiedzie, a przespałam dobre dwie godziny. Wsuwam na stopy swoje ulubione kapcie i podnoszę się. Wychodzę z pokoju, po czym zatrzymuję się słysząc, że Leon z kimś rozmawia. Wiem, że to niegrzeczne, ale jednak ciekawość wzięła górę. Opieram się o ścianę i po prostu słucham tego co mówi.
- Najważniejsze i tak jest to, żeby się nie dowiedziała - mówi, a w mojej głowie automatycznie pojawia się tysiąc myśli.
- Nie martw się, nic jej nie powiem. Wyślę ci adres sms - słyszę głos Lu, a to już kompletnie zbija mnie z tropu.
- Jesteś boska - mówi, a potem się cicho śmieje. Nie wiem o co chodzi, nie wiem co oni kombinują. Każda kolejna minuta coraz bardziej mi miesza w głowie, więc chcę tam pójść i zdradzić im swoją obecność. Nie chcę mieć w głowie jakichś niestosownych myśli. Już kilka razy bałam się, że Leon jest wobec mnie nie fair i za każdym razem byłam w błędzie. Nie chcę się tym razem nakręcać, szczególnie, że teraz chodzi też o moją najlepszą przyjaciółkę.
- O czym rozmawiacie? - pytam, a ich wzrok automatycznie zatrzymuje się na mnie.
- O niczym. Lu przyszła do ciebie, ale nie chciałem cię budzić. Gadaliśmy chwilę o jakichś głupotach - mówi, a ja jedynie kiwam głową.

- Co tam, Lu? - patrzę na nią, a ona się delikatnie uśmiecha.
- Przyszłam, bo znalazłam dla ciebie sukienkę, na mój ślub - mówi, a ja się cicho śmieje. Blondynka wyjmuje telefon ze swojej torebki i po chwili pokazuje mi jakieś zdjęcie. Patrzę na nie przez dłuższą chwilę, bo ta sukienka jest naprawdę prześliczna - I jak? - pyta - Może być?
- Może być? - powtarzam sarkastycznie jej słowa - Nie wiem skąd ją wytrzasnęłaś, ale jest cudowna - odpowiadam, a ona odpowiada mi uśmiechem.
- Tylko ty wyzdrowiej, bo nie chcę, żeby moja świadkowa była chora w dniu mojego ślubu.
 - Spokojnie. To przecież jeszcze kilka tygodni.
- No właśnie. Tylko kilka tygodni.


- Mam nadzieję, że czujesz się lepiej niż rano - patrzę na Leona i wzruszam ramionami. Sama nie wiem. Są chwile, kiedy mam wrażenie, że jest już okej, czuję się dobrze. Ale potem i tak zaczyna boleć mnie głowa, jest mi niedobrze. Wtulam się w mojego ukochanego i zamykam oczy. Wiem, że mimo wszystkich lekarstw, ziółek, proszków, to on jest dla mnie najlepszym lekarstwem - Zaraz będę jechać po Laurę - mówi, a ja patrzę na zegarek i jedynie kiwam głową. Jest za kilka minut szesnasta, więc najwyższy czas - Będziesz coś chciała? Mogę podjechać do sklepu - patrzy na mnie, a ja kiwam przecząco głową - Połóż się. Jak wrócę zrobię ci kolację.
- Kocham cię - szepczę, a on w odpowiedzi całuje mnie delikatnie w policzek.

Leona nie ma już z jakieś czterdzieści minut, a ja leżę na kanapie i wpatruję się w zegarek. Próbowałam obejrzeć coś w telewizji, ale od tego jedynie jeszcze bardziej rozbolała mnie głowa, więc odpuściłam.
Słyszę, że drzwi się otwierają, więc mimowolnie się uśmiecham. Miałam już dość tej ciszy, tego, że nie ma obok Leona. Chcę się przytulić do niego, chcę porozmawiać z Laurą, zobaczyć jej uśmiech.
- Co tak długo? - pytam, a po chwili brunet siada obok mnie i wzrusza ramionami.
- Laura chciała iść na lody - mówi, a ja patrzę na niego niezrozumiale.
- Chyba się nie zgodziłeś? - mówię, a on cicho wzdycha - Leon - mówię zła. Doskonale wie, że mała jest przeziębiona. Nie powinien się godzić, nawet zawahać. Wystarczy, że ja jestem chora, nie chcę, żeby Laurę też złapała jakaś grypa.
- Przecież nic się nie stało. Nie denerwuj się - patrzy na mnie, a ja wzdycham. Czy on naprawdę nie rozumie? To jest nieodpowiedzialne.
- Mówiłam ci jeszcze kilka dni temu, żebyś nie kupował jej żadnych lodów i zimnych napojów.
- Vils, Laura już nie ma kataru, jest okej. Nie wiem czemu się unosisz, nic się nie stało.
- Ale może się stać. A ja nie chcę, żeby moja córka później miała jakiś antybiotyk.
- Najwyraźniej ja chcę, żeby twoja córka wylądowała z antybiotykiem - mówi zły po czym odwraca się i znika z mojego pola widzenia. Wzdycham, a potem słyszę tylko trzaśnięcie drzwiami.

###
Dziś krótko.
Żyję.
Wracam po długiej przerwie z 53.! Dajcie znać czy Wam sie podoba, bo ja nie jestem przekonana. Czekam na szczere opinię!
Buziaki!
S.