Rozdział 54 "Wyprowadzasz się?"

Wzdycham, po czym zamykam oczy i próbuję się uspokoić. Czuję jak w moich oczach pojawiają się łzy, więc szybko je ścieram. Nie chcę się kłócić z Leonem. Nie wiem czemu to powiedziałam, nie chciałam. Wiem, że Leon chce dla Laury jak najlepiej, że kocha ją całym swoim sercem. Nie zrobiłby nic co mogłoby jej zaszkodzić. 

Niepewnie otwieram oczy, a potem cicho wzdycham. Mimo wszystko miałam nadzieję, że obudzę się przy Leonie. Że wrócił w nocy, albo, że to wszystko było jakimś złym snem.
Wstaję do pozycji siedzącej i wsuwam na stopy swoje ulubione kapcie. Wyjmuję z szafy szlafrok i idę do pokoju Laury, zobaczyć czy już wstała. Staję w progu drzwi i przez dłuższą chwilę patrzę jak mój aniołek jeszcze słodko śpi.

- Gdzie Leon? - Laura na mnie patrzy, a ja po raz kolejny tego dnia cicho wzdycham. Nie wiem co jej odpowiedzieć, bo sama nie wiem. Nie chcę panikować, bo to przecież tylko jedna noc. Wiem, że mógł się wkurzyć, miał do tego prawo, ale mam nadzieję, że zaraz tu przyjdzie, nie będzie zły i wrócimy do naszego normalnego życia. Po tym co przeszliśmy... Po prostu się boję. Nie chcę go stracić po raz kolejny. Nie dałabym sobie rady bez niego. Patrzę na Laurę i delikatnie się uśmiecham. Nie chcę, żeby wyczuła mój strach. Wystarczy, że ja się denerwuję, ona nie musi.
- Musiał wyjść - odpowiadam spokojnie, a ona marszczy swoje czoło i patrzy na mnie przez długą chwilę.
- To czemu jesteś taka smutna? - pyta, a ja podchodzę do niej i kucam.
- Nie jestem smutna, po prostu zmęczona - mówię, a ona jedynie kiwa głową i nie ciągnie tematu dalej, za co jestem jej ogromnie wdzięczna.


Słyszę dzwonek do drzwi, więc od razu podnoszę się z kanapy i lecę z prędkością światła do drzwi modląc się, żeby to był Leon. Przekręcam klucz, a potem naciskam klamkę i widząc blondynkę z mojej twarzy automatycznie znika uśmiech.
- To ty - mówię trochę rozczarowana.
- Hej Lu, fajnie, że przyszłaś - mówi ironicznie, a ja wymuszam delikatny uśmiech - Okej, jeśli widzę u ciebie ten uśmiech, to znaczy, że stało się coś złego - patrzy na mnie, a potem mnie omija i wchodzi do salonu nie ściągając nawet butów. Siada na kanapie, a ja obok niej - Mów co się stało. Gdzie Leon? - pyta, a ja wzdycham.
- No właśnie...
- Nie mów, że wy się... Bo nawet nie uwierzę.
- Nie - mówię od razu, żeby ją uspokoić - Pokłociliśmy się wczoraj wieczorem. Wyszedł i nie wrócił do teraz - patrzę na nią, a ona mnie przytula.
- Nie panikuj. Daj mu trochę czasu. Zobaczysz, że zaraz przyjdzie i będzie wszystko okej - pociesza mnie, ale ja sama nie wiem. Wiem, że to nie była jakaś poważna kłótnia. I wkurza mnie to, że pokłóciliśmy się o taką pierdołę. Ale boję się. Boję się bo wtedy też wyszedł i już nie wrócił...
Lu patrzy na mnie i chyba doskonale zna moje myśli bo znowu mnie przytula - Nie zadręczaj się już tymi myślami. Przecież wiesz jak on ciebie kocha. Szaleje za tobą - mówi z delikatnym uśmiechem, a po chwili odpowiadam jej tym samym.

Stoję przed lodówką i zastanawiam się co bym zjadła. Wiem, że jakieś dwie godziny zjadłam jakieś trzy kanapki, ale to pewnie ze stresu.
- Jesteś głodna? - patrzę na Lu, a ona jedynie kiwa przecząco głową.
- Znowu będziesz jadła? - pyta, a ja patrzę na nią czując się trochę urażona.
Wyjmuję z lodówki słoik z ogórkami, a potem talerz. Wykładam kilka z nich na niego i wracam na kanapę, gdzie siedzi blondynka - Dobrze się czujesz? - patrzy przenikliwie na mnie, a potem na talerz, który trzymam w ręce - Nienawidzisz ogórków - mówi, a ja jedynie wzruszam ramionami - Gdybym cię nie znała pomyślałabym, że jesteś w ciąży -  patrzę na nią jak na idiotkę i odpowiadam jej śmiechem.


Patrzę na zegarek, a potem kładę się do łóżka. Jest już późno, trochę po jedenastej. Położyłam Laurę spać, przeczytałam jej jakąś bajkę i zapewniłam, że jutro Leon wróci. Nie wiem czy wróci, ale mocno w to wierzę. Musi wrócić. Do mnie. Do Laury.
Otwieram powoli oczy i mrużę oczy na światło. Odwracam się na drugi bok i widzę Leona. Mrugam kilka razy, żeby upewnić się, że to nie jest jakaś moja wyobraźnia. Wstaję do pozycji siedzącej i jeszcze przez kilka sekund mu sie przyglądam. Stoi tyłem do mnie, przy szafie.
- Co robisz? - pytam łamliwym głosem, bo jedyne co przychodzi mi do głowy o to, że się pakuje - Wyprowadzasz się?

###
Hejka!
Jak na ostatni czas to... Chyba szybko wróciłam, co?
Mam nadzieję, że rozdział Wam się podoba, piszcie koniecznie w komentarzach!!!
20 kom = 55! (Jeju jak dużo już!!)
Buziaki!
S.