Rozdział 55 "Musisz zostać moim tatą"

Brunet się odwraca i podchodzi do mnie. Siada na skraju łóżka i łapie moje dłonie. Czuję się może trochę spokojniej, ale nada niepewnie. Delikatnie się uśmiecha, a ja po prosu się w niego mocno wtulam. Swoje dłonie kładzie na moich biodrach, a ja czuję, jak cała fala negatywnych emocji powoli ze mnie spływa.
- Przepraszam - szepczę po chwili - Tak się bałam, że nie wrócisz... 

- Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz - odpowiada, a potem odrywa mnie od siebie i całuje w czubek głowy.

Powoli otwieram oczy i widzę przed sobą bruneta. Delikatnie się uśmiecham, a on momentalnie wbija się w moje usta. Odwzajemniam pocałunek, bo mimo, że wcale nie minęło wiele czasu, cholernie się za nim stęskniłam. Po tym wszystkim co nas spotkało, wiem, że to jest mężczyzna mojego życia i każdy dzień bez niego, jest po prostu dniem straconym. Odrywamy się od siebie dopiero po długiej chwili. Patrzę na niego i mocno się w niego wtulam.
- O czym myślisz? - pyta po chwili, a ja łapię jego dłoń i zagryzam swoje usta. Podnoszę wzrok, żeby móc na niego spojrzeć i przez chwilę się zastanawiam.
- O tym, że nigdy więcej nie chcę się kłócić o taką pierdołę - odpowiadam - O tym, że cię cholernie kocham... A ty?
- O tym jak ci powiedzieć, że zabieram cię na wymarzone wakacje - odpowiada, a ja patrzę na niego zdziwiona.
- Mówisz poważnie? - pytam, a on jedynie się delikatnie uśmiecha i kiwa głową.

Kilka dni później

- Leon powiedz mi gdzie będziemy jechać - mówię po raz setny, a on znów kiwa przecząco głową. Sam mówi, że zaraz musimy jechać, a ja się jeszcze do końca nie spakowałam. Ale jak mam się spakować, skoro nie wiem czego się spodziewać. Nie chcę zostawić tu czegoś niezbędnego - No chociaż mała podpowiedź - patrzę na niego błagalnie, a on podchodzi do mnie i staje naprzeciwko. Łapie moje dłonie, a potem delikatnie całuje.
- To ci się nie przyda - mówi wyjmując z mojej walizki jakiś gruby sweter - Za to to... Raczej tak - wkłada jeden z moich stroi kąpielowych i kieruje się w stronę drzwi - Idę spakować Laurę do samochodu. A jeśli nie przyjdziesz w przeciągu dziesięciu minut to pojedziemy bez ciebie - mówi na co ja jedynie wzdycham.


Patrzę za okno i nie odzywam się do Leona już d kilkunastu minut. Próbuję wymusić na nim to, żeby zdradził mi tą tajemnice, ale jak na razie słabo mi idzie. Leon mnie doskonale zna i robi to specjalnie, a ja z każdą chwilą mam już dość tej głuchej ciszy. Po chwili kładzie swoją dłoń na moim kolanie, a ja automatycznie na niego patrzę.
- Będziemy za jakieś dwie godziny, daj spokój. Nie niszcz sobie niespodzianki - mówi, ale ja nie odpowiadam.
- Mamo, nie obrażaj się. Spodoba ci się, lubisz takie miejsca - patrzę na Laurę, a potem oburzona na bruneta.
- Powiedziałeś jej? - pytam, a on odpowiada mi śmiechem, a potem wystawia rękę w tył i przybija Laurze piątkę.

- Jesteśmy już, kochanie - brunet na mnie patrzy, a ja się delikatnie uśmiecham i wysiadam z auta. Delikatnie się uśmiecham i wdycham świeże powietrze. Po chwili brunet staje koło mnie i łapie moje dłonie.
- I co, warto się było tak obrażać? - pyta, a ja kładę dłonie za jego szyją i delikatnie się do niego przybliżam.
- Wcale nie byłam obrażona - odpowiadam po czym wbijam się w jego usta.
Leon niesie nasze bagaże, a ja z Laurą wchodzimy do domku. Doskonale wiem gdzie jesteśmy. Byłam tu z blondynką, jak byłyśmy jeszcze w liceum. To jest letniskowy domek jej rodziców, a ja uwielbiam to miejsce. Nie dość, że są tu przepiękne widoki, świeże powietrze to mam z tym miejscem masę cudownych wspomnień. Patrzę na ten salon i delikatnie się uśmiecham. Kominek, jadalnia, nawet dywan... nic tu się nie zmieniło.

Leon bawi się z Laurą w pokoju, a ja właśnie skończyłam przygotowywać kolacje. Delikatnie się uśmiecham, a potem idę do pokoju. Przez długą chwilę stoję w progi drzwi i po prostu im się przyglądam. Uwielbiam to robić. Ich relacja jest taka... naturalna, prawdziwa. Cieszę się, że oboje się tak pokochali, zaufali sobie.
- Wiesz, że masz takie same oczy jak ja? - Laura patrzy na Leona, a on się cicho śmieje.
- I co z tym zrobimy?
- Musisz zostać moim tatą teraz - mówi, a ja widząc zakłopotanie na twarzy Leona po prostu zdradzam im swoją obecność.
- Głodni? - pytam, a Laura kiwa głową i biegnie do mnie. Łapię ją za rączkę i idę do kuchni. Siadamy wszyscy przy stole i zaczynamy jeść.

Kładę się obok bruneta i mocno się w niego wtulam. On mnie obejmuje, a ja po prostu cieszę się chwilą. Cieszę się, że tu jesteśmy, razem. Zapowiada się naprawdę cudowny wyjazd.
 - Jak ci się podoba? - pyta po chwili, a ja na niego patrzę i zagryzam dolną wargę.
- No na pewno się wyjaśniło co knułeś z Lu - śmieję się cicho, a on patrzy na mnie zdziwiony.
- Powiedziała ci?
- Nie. Po prostu głośno gadaliście - mówię, a on jedynie kiwa głową - A tak serio, Leon... Dziękuję.
- Za co?
- Za wszystko. Wkurzyłam się na ciebie niepotrzebnie, a ty wracasz i zamiast mieć jakieś pretensje zabierasz mnie na wakacje...
 - Daj spokój. Oboje tego potrzebujemy. A ja kocham twój uśmiech i zrobię wszystko, żeby móc go widzieć codziennie - szepcze, a ja się po raz kolejny tego dnia się delikatnie uśmiecham.
- To brzmi jak obietnica - odpowiadam i delikatnie go całuję. Całujemy sie przez dluższą chwilę, aż znajduję się pod nim, a jego ręcę wędrują pod moją koszulkę. Czuję jak przechodzą przeze mnie dreszcze, a jedncześnie nie mogę się doczekać tego co zaraz się stanie.
- Mogę spać z Wami? - słyszę głos Laury, więc utomatycznie się odrywamy od siebie. Próbuję uspokoić swój oddech i patrzę na nią - Jasne kochanie, wskakuj - mówię po dłuższej chwili.

###
Hejka, witam wszystkich!
To jest drugi rozdział w tym miesiącu, więc czekam na jakieś pochwały xD
Mam nadzieję, że rozdział jest choć troszkę dłuższy od poprzedniego i wszystkim pasuje taka długość. Nie stać mnie na razie na nic więcej, bo jestem naprawdę bardzo zapracowana.
Mam nadzieję, że rozdział Wam się podoba (ja go jeszcze w całości nie czytałam..) Czekam na wasze opinię! Na zachęte powiem, że na 56 warto czekać, booo.... (Tutaj musicie się domyślić)
Chciałam też powiedzieć, że ostatnio przeglądałam stare rozdziały, czytałam komentarze i wiele z Was jest ze mną od naprawdę bardzo dawna! Dziękuję wszystkim, którzy poświęcają te kilka sekund, bądź minut swojego życia, żeby skomentować "moje wypociny" i sprawić mi tym radość! To naprawdę miłe wiedzieć, że niektóre osoby są ze mną od kilku miesięcy albo i lat!
Buziaki!
S.