EPILOG

- Chcesz kawę? - pytam, ale Leon w ogóle nie reaguje. Od dłuższej chwili siedzi na kanapie i puka nerwowo palcami o blat stołu. Siadam obok niego, a on dopiero wtedy mnie zauważa - Wszystko okej? - patrzę na niego zmartwiona. Brunet przytakuje głową, ale mnie to wcale nie przekonuje - Przecież widzę, że coś się dzieje, o co chodzi Leon? 

- Jest wszystko w porządku - mówi - Nie przejmuj się, naprawdę - odpowiada i całuje mnie w policzek. 

Stoję przed lustrem i od kilku minut przyglądam się sobie. Leon przekazał mi jedynie tyle, że mam się ładnie ubrać, nic więcej nie wiem. Ale spełniam jego prośbę.
Biorę swoją torbę z kanapy i wychodzę z pokoju. Widzę na korytarzu bruneta, który podobnie jak ja, wygląda naprawdę cudownie. Delikatnie się uśmiecham, a on łapie moją dłoń i prowadzi do drzwi.

Siedzimy w jakiejś restauracji i czekamy na zamówione jedzenie. Jest tu naprawdę cudownie, prawie jak w bajce. Jedyne co nie daje mi spokoju to humor Leona. Patrzę na niego i delikatnie zagryzam dolną wargę. Wiem, że czymś się denerwuje, ale nie chce mi powiedzieć. Czuję się z tym źle, bo naprawdę chcę mu pomóc. Chcę, żeby wiedział, że może mi zaufać.
- Leon... - mówię po chwili, rozpoczynając kolejną próbę poruszenia tego tematu. On mnie doskonale zna i widząc co chcę powiedzieć, od razu mnie ucisza - Chcę ci tylko pomóc. Co się dzieje? Coś w firmie nie tak?
- Gorzej - odpowiada po chwili, a ja patrzę na niego zmartwiona.
- O co chodzi..?  - pytam, a on się delikatnie uśmiecha. Wstaje ze swojego miejsca po czym klęka przede mną. Automatycznie zakrywam twarz swoją dłonią i próbuję powstrzymać napływające łzy.
- Od kilku dni nurtuje mnie takie jedno pytanie... - mówi po chwili - A brzmi ono następująco... Zostaniesz moją żoną? 
Przez kilkanaście sekund nie jestem wstanie wydusić z siebie żadnego słowa. W mojej głowie cały czas brzmią jego słowa. Kucam tak, żeby być na jego wysokości i delikatnie się uśiecham.
- Obiecaj mi, że nie będę tego żałować...
- Obiecuję - odpowiada, a ja momentalnie wbijam się w jego usta - Biorę to, za "tak" - mówi, a ja się jedynie uśmiecham.

###
Wiem, że trochę mnie nie było.
Aż głupio napisać "hejka" i udawać, że nic się nie stało.
Nie będę Wam wciskać kitu, że nie miałam w ogóle czasu, bo to nieprawda. Ale nie miałam weny, motywacji, po prostu ZERO. Napisałam, że to Epilog, bo nie chcę już nikomu dawać nadzieii, ale to jeszcze nie jest decyzja 100%. W każdym razie mam pytanie...
Jeżeli zdecyduję, już tak ostatecznie, że to koniec... Będziecie chcieli jakiegoś posta w którym napiszę Wam co miało byc w kolejnych rozdziałach? Akcja dopiero miała się rozpocząc i szkoda, żeby te pomysły zostały jedynie w mojej głowie.
Pomysły na One Party raczej przepadły, szkoda. Nie będę już pisać osobnych postów, choć... Kto wie? Może będzie mi się nudzić w wakacje...
Jeżeli chodzi jeszcze o takie psrawy to... Nie wiem ile z Was tu jeszcze zagląda, ale jeśli ktoś jest ciekawy, to bloga bez względu na decyzję o dalszej historii NIE USUWAM. 
Jeżeli czegoś jeszcze nie napisałam, a macie pytania to zapraszam do komentowania, odpiszę.
Kończę już notkę, bo zaraz będzie dłuższa niż epilog.
Buziaki!!
S.