Rozdział 43 " Zostaniemy"

Otwieram powoli oczy i chcę się wtulić w mojego bruneta, ale zastaję jedynie jego pościel. Wzdycham cicho, po czym wstaję do pozycji siedzącej, a następnie podnoszę się z łóżka. Podchodzę do Laury i upewniam się, że mój aniołek słodko śpi. Wychodzę z pokoju i schodzę na dół w poszukiwaniu mojego mężczyzny. Nie wiem gdzie jest, ale mam nadzieję, że nie natknął się jeszcze na mojego ojca. 

Słyszę głos mojej mamy, więc wchodzę do kuchni. Staję w progu drzwi bo widzę Leona, który stoi przy blacie i coś robi. Moja mama bacznie się mu przygląda i cicho śmieje.
- Zostaniecie na obiedzie? Już kupiłam kaczkę, wiem, że ją uwielbiasz - mówi, a ja wywracam oczami. Brunet się do niej odwraca, ale przez chwilę nic nie mówi.
- Nie wiem. To zależy od Violetty - odpowiada, a ja się delikatnie uśmiecham. Nie wiem nawet czemu, to przecież zwykła rzecz. Ale lubię jak wymawia moje imię. Wtedy zawsze jego oczy się jakoś inaczej mienią, a na jego twarzy pojawia się delikatny uśmiech.
- Zostaniemy, zostaniemy - mówię po czym wchodzę do pomieszczenia, ujawniając im swoją obecność.
- Już nie śpisz? - słyszę głos bruneta i kiwam głową. On na mnie patrzy i cicho wzdycha - Chciałem ci przynieść śniadanie do łóżka - mówi, a ja się ponownie uśmiecham.
- Wiesz... Nic straconego - śmieję się cicho i odwracam, ale on łapie moją rękę i przyciąga do siebie. Przez długą chwilę się sobie przyglądamy. Nic nie mówimy, nawet nie musimy Doskonale się rozumiemy bez słów. Potrafię bez nich wyczytać z jego oczu jak wielką miłością mnie obdarza. To mi wystarczy. Czuję na sobie jego oddech i zagryzam dolną wargę. Zaplatam dłonie za jego szyją i delikatnie go całuję.


- Wiesz co, Leon... Ty masz w tym domu chyba za dobrze - mówię, a on patrzy na mnie niezrozumiale. Wzdycham cicho, a potem wywracam oczami - Moja mama właśnie zrobiła dla ciebie ciasto - kończę, a on się cicho śmieje.
- Sądzę, że dla wszystkich - odpowiada, a ja kiwam przecząco głową.
- Ciasto kokosowe - mówię, a on po raz kolejny się cicho śmieje. Wie, że ja nienawidzę kokosu, a mój ojciec ma na nie uczulenie.  Moja mama zawsze je robiła dla Leona. Jak tylko jej powiedziałam, że wpadniemy na obiad, od razu biegła do sklepu po wszystkie składniki. Cieszę się, że lubi Leona, bardzo lubi, ale czasem mam tego dość - Czasem mam wrażenie, że ona woli ciebie - mówię, a on podchodzi do mnie i łapie moje ręce.
- Nie przesadzaj - szepcze.
- Nie przesadzam - odpowiadam, a on wzdycha.


- Jak się Laura czuje? - słyszę głos mojej mamy, więc odwracam się w jej stronę i delikatnie się uśmiecham.
- Lepiej - odpowiadam, a na jej twarzy pojawia się uśmiech. Wiem, że się strasznie martwi o małą. Jest jej jedyną wnuczką, oczkiem w głowie - Ale mam nadzieję, że do jutra się poprawi.
- Jak zje mój rosołek, to na pewno się poprawi - mówi, a ja się delikatnie uśmiecham. Pamiętam, że zawsze kiedy byłam chora, mama mi go robiła. I zawsze pomagał. Był skuteczniejszy niż jakikolwiek lekarstwo czy herbata - Do kiedy zostajecie? - pyta zmieniając temat, a ja wzruszam ramionami. Mogłabym tu zostać na tydzień, ale wiem, że Leon musi jutro iść do pracy, nie może olewać swoich obowiązków i ja to rozumiem.
- Dziś wieczorem chyba wracamy - mówię - Leon ma jutro pracę - moja mama wzdycha, a ja się delikatnie uśmiecham. Wiem, że widzimy się dość rzadko, ale jestem już dorosła i mam swoją rodzinę. To jest normalne - Ale nie martw się, niedługo cię jeszcze odwiedzimy.

***


- Masz wszystko? - pytam Leona, a on kiwa głową.  Przepuszczam go przed siebie, a on z Laurą na rękach wychodzi. Patrzę na moją mamę, a potem ją przytulam.
- Dbaj o niego, niech ci drugi raz nie ucieknie - szepcze, a ja się uśmiecham. Już nie ucieknie, nie pozwolę na to - I powiedzcie Laurze prawdę. Zasługuje na to. Jest w nim przecież zakochana.
- Wiem mamo. Laura się dowie, obiecuję ci - szepczę, a potem znów ją przytulam. Patrzę na mojego tatę i na jego kamienną twarz - No przyznaj, że Leon nie jest taki zły - śmieję się, a on wywraca oczami.
- Jakby cię zranił, to dzwoń do mnie - mówi, a moja mama szturcha go ręką. Wzdycham cicho, a potem go przytulam. Wiem, że pod tą maską groźnego ojca jest ten, kto tęskni za wspólnym oglądaniem meczów z Leonem. I wiem, że to tylko kwestia czasu, aż znów zacznie go traktować jak dawniej. Zawsze go lubił i zawsze mi powtarzał, że dobrze wybrałam. Cieszy się, że wróciliśmy do siebie, mocno w to wierzę.

Otwieram drzwi do domu i wchodzimy do środka. Leon z naszą kruszynką na rękach kieruje się na górę, a ja idę za nim. Wchodzimy do pokoju laleczki i brunet kładzie ją do łóżeczka. Oboje patrzymy na nią jak śpi. Delikatnie się uśmiecham, bo zawsze tak wyobrażałam sobie swoją przyszłość. Ja i Leon patrzymy jak nasze maleństwo słodko śpi.
Leon łapie mnie za rękę i po cichu wychodzimy. Kierujemy się do sypialni, a kiedy już tam jesteśmy staję. Patrzę na rzeczy bruneta rozrzucone na biurku, łóżku i szafie. Przez tą wizytę u rodziców zdążyłam zapomnieć jak to wspaniale wygląda.
- Leon - szepczę - Obiecaj mi, że tak już będzie zawsze.
- Ale jak?
- Po prostu mi to obiecaj - patrzę na niego, a on wbija się w moje usta. Biorę to za obiecuję i odwzajemniam pocałunek.

###
Ktoś pamięta jeszcze co było w 42?
Jeśli ktoś nie przeczytał wczorajszej notki, to proszę o cofnięcie jednego postu i przeczytanie.
A tymczasem rozdział dedykuję każdemu, kto poświęcił te dwie minutki i wczoraj przeczytał i skomentował. To dla mnie naprawdę dużo znaczy:)
Nie zanudzając, mam nadzieję, że rozdział Wam się podoba.
Liczę na Wasze opinię w komentarzach <3
Buziaki!
S.