Rozdział 44 "Rozumiem"

Rozdział dla Mirandy 

Kilka dni później

- Leon! - krzyczę po czym podbiegam do niego. On się odwraca i patrzy na mnie zdziwiony, a ja podaję mu pudełko z drugim śniadaniem. Bierze je z moich rąk, a potem pokazuje mi ten zniewalający uśmiech.
- Ratujesz mi życie - mówi, a potem wbija się w moje usta.
- Od tego jestem - odpowiadam i łapię jego dłoń - Pamiętaj, dwudziesta - patrzę na niego, a on znów się uśmiecha.
- Prędzej bym wyleciał w kosmos, niż zapomniał - śmieje się cicho.

Mimo, że Leon już oficjalnie z nami mieszka, nie jest tak jakbym chciała. Ostatnio ma bardzo dużo pracy. Nie wiem co dokładnie, bo nie znam się na tym, ale jego firma ma mieć niedługo możliwość zawiązania jakiegoś ważnego kontraktu. Rozumiem to, ale mimo to coraz bardziej denerwuje mnie to, że wraca tak późno do domu. Niby mieszkamy razem, a jednak widujemy się tylko z rana i późnym wieczorem. Chcę, aby to się w końcu skończyło. Chcę odbierać z nim Laurę z przedszkola, chcę chodzić z nimi na spacery i do kina, a na razie taka możliwość jest jedynie w weekendy. Rozumiem, że ma pracę i nie może jej olewać, ale od jakiegoś czasu odliczam dni, kiedy to się w końcu skończy. Przez te dwa tygodnie, od kiedy tu jest nie spędziliśmy jeszcze żadnego wieczoru razem. A chciałabym się poczuć jak za dawnych lat. Chciałabym do nocy oglądać z nim jakieś komedie, śmiać się z głupich żartów. Zasnąć na kanapie, na jego ramieniu jedząc popcorn. Dlatego umówiliśmy się, że nie zważając na nic, dziś spędzimy ten wieczór razem. Ja i on. Będzie kolacja, będzie film. Będzie jak kiedyś.

Otwieram lodówkę i wzrokiem przelatuję po wszystkich produktach. Zaraz zabiorę się za szykowanie kolacji i muszę mieć pewność, że wszystko jest. Nie mam czasu na latanie po sklepach, muszę jeszcze dzisiaj zrobić masę rzeczy. Chciałam na dziś przyszykować coś niezwykłego, ale na nic takiego nie mogłam wpaść. Co prawda mogłabym zamówić jedzenie z jakiejś wykwintnej restauracji, ale to nie o to chodzi. To ma być nasza kolacja, od początku do końca, dlatego wszystko przyszykuję sama. Muszę mieć pewność, że wszystko będzie tak, jak sobie zaplanowałam. Moje wczorajsze przemyślenia doprowadziły mnie do tego, że zrobię spaghetti, bo wiem, że Leon je uwielbia. Jeżeli starczy mi czasu, to może jeszcze jakiś deser.

- Podrzucę ci ją koło piątej - mówię, a blondynka przytakuje. Uśmiecham się, bo była moją jedyną nadzieją i udało się.
- A coś się stało? - pyta, ale ja nie odpowiadam. Nie wiem co powiedzieć, to zależy jak na to spojrzeć. Teoretycznie nie, ale jakby spojrzeć na to z drugiej strony, to można już powiedzieć, że tak - Okej, rozumiem - śmieje się cicho, a ja się delikatnie uśmiecham - To powodzenia w takim razie.
- Dzięki, ratujesz mi życie.
- Podziękujesz jutro - odpowiada.


- Hej kochanie - mówię tuląc do siebie moją małą iskierkę. Kucam, żeby być jej wzrostu i móc spojrzeć na jej uśmiechniętą twarzyczkę. Ona łapie moją rękę i ciągnie mnie do szatni. Tam siada na krzesełku i przebiera swoje buciki, a potem zakłada swój sweterek. Patrzę na nią, pełna dumy, bo jest taką malutką dziewczynką, a tak samodzielną.
- Co dziś na obiad? - pyta, a ja zagryzam dolną wargę.
- Pojedziemy na pizzę, co ty na to? - patrze na nią, a ona z radością kiwa głową. Uśmiecham się i obie kierujemy się do samochodu - Zawiozę cię dzisiaj do cioci Lu - mówię, a ona przytakuje. Wiem, że uwielbia być u niej. Nie dość, że ma kota, za którym mała szaleje, to uwielbia się bawić z blondynką. Uwielbia przymierzać jej ciuchy i wąchać jej perfumy. U Lu jest tego dużo więcej niż u nas, więc Laura ma więcej możliwości. Więcej zapachów do mieszania i więcej ubrań do przymierzenia.


Otwieram swoją szafę i zastanawiam się co ubrać. Przeglądam po kolei każdą sukienkę, ale chyba jestem zbyt wymagająca, bo każda wydaje się być nieodpowiednia. Nie chcę wyglądać dobrze. Chcę wyglądać zjawiskowo. Tak, żeby Leonowi zabrakło słów, jak tylko mnie zobaczy.
Siadam na łóżku obok stery sukienek, które przed chwilą wyrzuciłam z szafy. Przyglądam się im jeszcze przez jakiś czas i próbuję się przekonać do chociaż jednej, ale nie mogę. Zagryzam dolną wargę i myślę co mogłabym włożyć. Spódniczek mam niewiele, nie przepadam za nimi. Sukienki żadnej nie znalazłam, a spodnie odpadają. Cicho wzdycham, a potem przypominam sobie, że kiedyś dostałam cudowną sukienkę od Leona. To było kilka tygodni po tym, jak powiedziałam mu o ciąży. Wrócił do domu z niebieskim pudełkiem. W środku była piękna tiulowa sukienka. Chciałam ją od razu przymierzyć, ale już wtedy Laura mi na to nie pozwoliła. Obiecałam Leonowi, że założę ją na chrzciny naszego aniołka, ale skończyło się tak, że nadal jest gdzieś w tym pudełku, a ja nie mam pojęcia gdzie.

Przeglądam się w lustrze i delikatnie się uśmiecham. Po prawie godzinnym poszukiwaniu sukienki udało mi się ją znaleźć. Przed chwilą ją założyłam i muszę przyznać, że jest idealna. Nie chwaląc się, wyglądam w niej przepięknie. Idealnie na mnie leży, podkreśla moje atuty. W dodatku, jest od Leona, a to jest jej kolejnym plusem. Jest wspaniała.
Wiem, że Leon nie lubi jak mam na sobie makijaż, ale mimo to delikatnie podkreślam swoje usta i oczy. Biorę do ręki czerwoną szminkę, bo to jedyny kolor, który Leon lubi na moich ustach.

Patrzę na stół, bo wygląda pięknie. Pierwszy raz udało mi się wszystko tak ładnie podać. Gdybym zobaczyła taki obrazek, pomyślałabym, że zostało to zrobione w jakiejś wykwintnej restauracji, więc jestem z siebie ogromnie dumna. Patrzę na zegarek i cicho wzdycham. Dziesięć po, więc lada moment powinien być brunet. Jestem strasznie niecierpliwa, więc mam nadzieję, że w przeciągu kilku minut przyjedzie. Jestem ciekawa jak zareaguje. Czy będzie pamiętał, skąd mam tę sukienkę.

Zagryzam dolną wargę i ostatni raz patrzę na zegarek. Dwudziesta pierwsza piętnaście. Czuję jak po moim policzku spływa pojedyncza łza, ale szybko ją ścieram. Wstaję z kanapy i idę do łazienki. Nie jestem zła, jestem po prostu smutna i zawiedziona. Rozumiem, że ma dużo pracy, ale obiecał mi. Jeszcze rano, zapewniał mnie, że nie zapomni. Czuję się oszukana. Tyle się narobiłam, tyle włożyłam w to pracy i chęci. A on po prostu zapomniał.
Biorę z półki wacik i wylewam na niego odrobinę płynu do demakijażu. Zmywam swój delikatny makijaż, a potem zdejmuję kolczyki.
- Violetta - słyszę jego głos, ale nie reaguję - Przepraszam - mówi, kiedy odnajduje mnie po kilku minutach w łazience.
- Posprzątaj stół i nie pokazuj mi się dzisiaj - odpowiadam po czym wymijam go i idę do sypialni.

###
Hejka wszystkim!
Zacznę od tego, że ten rozdział mi się nie podoba i strasznie Was za niego przepraszam. Ale uwierzcie, że na nic lepszego na razie mnie nie stać. Mam nadzieję, że Wam chociaż odrobinkę się podoba!
A teraz zapraszam do komentowania:)
Buziaki!
S.