Rozdział 46 "Zdradzasz mnie?"

Powoli otwieram oczy i uśmiecham się, bo widzę, że mój ukochany się we mnie wpatruje. Wtulam się w niego i słucham, jak pracuje jego serce. Lubię to robić. Mogłabym tak całymi dniami, bez przerwy.
- Muszę się zbierać - mówi, a ja kiwam przecząco głową. Nie chcę, żeby szedł i zostawiał mnie na cały dzień samą. To potrafi być przygnębiające.
- Jeszcze chwilkę - mówię, po czym go obejmuję, a on całuje mnie w czubek głowy.

Podchodzę do komody i przez chwilę patrzę na moje stare zdjęcie z Leonem, które jakiś czas temu przywiózł ze swojego dawnego mieszkania. Biorę je do ręki i palcem przejeżdżam po jego twarzy. Myślę o tym, co się działo przez ostatnie kilka dni. Lu ma rację, on nie mógłby mnie zdradzić. Znamy się tak długo, tak wiele razem przeszliśmy. Nie mógłby teraz, po tylu latach tak bezmyślnie tego zniszczyć. Ja po prostu jestem przewrażliwiona, bo wiem co to znaczy stracić swoją miłość. I zrobię wszystko, żeby po raz drugi tego nie przeżywać.

Patrzę na zegarek i cicho wzdycham. Ostatnio nie potrafię wysiedzieć w domu całego dnia, strasznie mi się dłuży, nudzi. Idę do kuchni i otwieram lodówkę. Jest chwilę po dwunastej, więc pora jest w sam raz, żeby zrobić obiad, a potem zanieść Leonowi do pracy. Ma teraz dużo na głowie i pewnie w ogóle nie zwraca uwagi na to jak je, co i kiedy. Lubię o niego dbać, a jeżeli to będzie jeszcze pretekst, żeby go zobaczyć, to jestem przeszczęśliwa. Wyjmuję z półki jakieś warzywa, a z szafki jakąś paczkę makaronu. Wsypuję go do garnka, a potem zalewam gorącą wodą i stawiam na palniku.

Wkładam do swojej torebki pudełko z gotowym obiadem, a potem zakładam swoje ulubione szpilki. Patrzę jeszcze przez chwile na swoje odbicie w lustrze i delikatnie się uśmiecham. Otwieram drzwi i wychodzę z domu. Wsiadam do swojego samochodu i kładę torbę na siedzeniu bok. Zapinam pasy, a potem wkładam kluczyk do stacyjki i odjeżdżam.
Zatrzymuję się na parkingu niedaleko jego pracy i wysiadam z auta. Idę do jego biura, ale po drodze zauważam małą budkę z kawą. Po chwili namysłu podchodzę do niej i biorę dwie duże kawy na wynos. Widziałam ostatnio ile ma papierkowej roboty, więc chwila wytchnienia i odpoczynku na pewno mu się przyda. Uśmiecham się delikatnie, gdy widzę jego budynek. Przyspieszam swoje tempo, ale kilka sekund później zatrzymuję się, bo coś uwiera mnie w bucie. Opieram się o ścianę jakiejś restauracji i wyjmuje ze swojej szpilki jakiegoś kamyczka. Zadowolona chcę iść dalej, ale kątem oka zauważam, że w środku jest Leon z jakąś kobietą.  Przez długą chwilę się im przyglądam i zastanawiam się co powinnam zrobić. Może powinnam tam wejść i dać mu do zrozumienia, że tu jestem i wszystko widzę. A może powinnam odejść i udawać, że nic takiego nie miało miejsca..? Brunetka się odwraca, a ja mam szansę zauważyć jej twarz. Wzdycham, kiedy dochodzi do mnie, że to Patricia. Nie chcę myśleć, że Leon ma kogoś, ale nagle wszystko mi się ułożyło w spójną całość. Pracuje z nią, przebywa z nią całe dnie. Nie jest brzydka, wręcz przeciwnie. Ma długie, brązowe włosy, zgrabne nogi i duży biust. Pewnie wiele facetów się za nią odwraca. Zagryzam dolną wargę po czym wyciągam z torebki swój telefon. Szybko go odblokowuje i wybieram numer do Leona. Czekam, aż odbierze i powie mi gdzie jest, ale on odrzuca połączenie. Biorę duży wdech  i dzwonie do blondynki. Nie chcę jej męczyć swoimi problemami, ale jest teraz jedyną osobą, która może mi pomóc.
- Hej - słyszę jej głos, więc mimowolnie się uśmiecham - Właśnie wychodzę z biura, coś się stało?
- Jestem w mieście, chcesz się spotkać? Muszę z kimś pogadać - mówię, a ona przytakuje - Czekam na ciebie w parku przy Kwiatowej.

Siadam na jednej z wielu ławek w parku i czekam na blondynkę. Swoimi paznokciami nerwowo pukam w deski. Nie wiem nawet co czuję. Jestem trochę zła, smutna, a z drugiej strony nic nie wiem. Nie chcę myśleć, że Leon mógłby mnie zdradzić, ale to wszystko źle wygląda. Nic mi nie mówi, coś przede mną ukrywa. Mam prawo mieć takie podejrzenia.
- Wybacz za spóźnienie - słyszę głos blondynki, więc podnoszę głowę i delikatnie się uśmiecham.
- Nic się nie stało - mówię, a ona siada na przeciwko - Kawę? - pytam, a ona kiwa głową. Podaję jej papierowy kubek i cicho wzdycham. Blondynka bierze pierwszego łyka, a potem się krzywi.
- Karmelowa, fu - mówi, a ja dopiero teraz przypominam sobie, że Lu go nienawidzi.
- Leon lubi - mówię obojętnie, a ona wzdycha.
- Co się stało? - pyta troskliwie, a ja wzruszam ramionami.
- Wiem co mi powiesz. Ale widziałam go przed chwilą w restauracji z tą jego asystentką. Nie wiem co mam myśleć o tym.
- Myślałam, że już ci wybiłam ten pomysł z głowy.
- Też tak myślałam - mówię, a ona kładzie swoją dłoń na mojej.
- To, że był z nią w restauracji, nic nie znaczy. Może mają spotkanie i czekają na kogoś, a może poszli tylko na obiad. Vils, pamiętam jak on patrzył na ciebie w liceum. Nadal tak na ciebie patrzy, z taką samą miłością - patrzy na mnie, a ja się delikatnie uśmiecham. Może ma racje, ale to nie znaczy, że Leon mnie nie zdradza.
- Może to nic nie znaczy. Ale to, że wracał do domu po dwudziestej pierwszej, że ma jakieś podejrzane telefony i to, że olał naszą kolacje, to już coś znaczy. A jakby Felipe miał coś takiego to też byś nie była spokojna - zagryzam dolną wargę, a potem cicho wzdycham.
- Pogadaj z nim. Na spokojnie. Na pewno wszystko się wyjaśni.

Siedzę na kanapie i patrzę jak Laura rysuje. Cieszę się, że ją mam. W takich chwilach sprawia, że zamiast leżeć w łóżku i płakać, patrzę na nią z uśmiechem. Jest moim promyczkiem i zawsze potrafi poprawić mi humor. Swoim uśmiechem, głosem...
- Co rysujesz? - pytam po czym kucam obok niej, a ona odwraca swoją głowę tak, żeby na mnie spojrzeć.
- To jestem ja - pokazuje na jedną, najmniejszą z trzech osób na jej pracy - Tutaj jest Leon, a tutaj ty - mówi zadowolona, a ja się delikatnie uśmiecham.

- Jestem - słyszę głos Leona, więc odkładam książkę na szklany stolik i odwracam głowę tak, żeby go zobaczyć. Brunet siada obok mnie, a potem całuje mnie delikatnie w policzek, ale ja w ogóle nie reaguję - Wszystko okej? - pyta, a ja jedynie kiwam głową. Wyciąga telefon z kieszeni i kładzie obok mojej książki - Idę się przebrać - mówi pokazując na swoją marynarkę - Laura w pokoju?
- Układa puzzle, chyba - mówię, a on wstaje i idzie na górę. Opieram głowę o zagłówek kanapy i cicho wzdycham. Nie wiem już co mam o tym wszystkim myśleć. Patrzę na jego telefon, na którym wyświetliła się jedna nieodczytana wiadomość. Odwracam się, żeby upewnić się, że za mną nie ma Leona i biorę jego telefon. Przez chwilę się waham, ale widząc nadawcę po prostu odblokowuje go i wyświetlam esemesa.

Od: Patricia 
Jeszcze raz dziękuję ci za środę. A co do twojej propozycji, tak. Zgadzam się. Już nie mogę się doczekać! 

Czuję jak w moich oczach pojawiają się łzy. Naprawdę chcę myśleć, że to wszystko to moja chora wyobraźnia. Że Leon nikogo nie ma, a ja po prostu przesadzam. Ale z każdą kolejną chwilą coraz bardziej w to wątpię.
- Co robisz? - słyszę głos Leona, więc automatycznie się odwracam. Zagryzam dolną wargę i biorę duży wdech.
- Zdradzasz mnie? - pytam prosto z mostu. Widzę na jego twarzy zdziwienie, a potem podchodzi do mnie i bierze swój telefon do ręki. Patrzy na wiadomość, a potem znowu a mnie.
- Od dwóch miesięcy.

###
Heeejka!
Koniecznie piszcie komentarze, bo jestem bardzo ciekawa jak Wam się podoba!
Jeżeli siedzicie w domu i Wam się nudzi zapraszam do przeczytania mojego starego opowiadania.
KLIK
Przypomniało mi się, że kiedyś robiłam konkursy, że wybierałam pod rozdziałem jeden komentarz i tej osobie wysyłałam "przedpremierowo" kolejny rozdział. Chcecie znowu coś takiego? Jeśli tak, to piszcie na końcu komentarza swój e-mail!
Im więcej komentarzy = tym szybciej 47!

Buziaki!
S.