Rozdział 10 "Chciałabyś mieć w przyszłości dzieci?"

Chłopak się obudził. Zauważył obok siebie śpiącą brunetkę. Uśmiechnął i się i pocałował ją delikatnie w czoło. Po chwili zobaczył, że powoli otwiera oczy. Otworzył usta by coś powiedzieć, jednak wtedy go bardzo namiętnie pocałowała. Gdy się oderwali spojrzał na nią.
-Leon.. Przepraszam cię. To moja wina... Jesteś dla mnie najważniejszy i nie chce się z tobą kłócić. Miałeś rację..-zaczęła płakać i schowała twarz w dłonie. Chłopak podniósł jej głowę i kciukiem wytarł łzy spojrzał w jej zaszklone oczy i delikatnie ją pocałował.- gniewasz się?- zapytała dla pewności.
-Nie.. To ja cie chciałem przeprosić. To twoja praca i powinienem to zrozumieć. Poza tym obronie cię przed każdym, jeżeli będzie taka potrzeba-powiedział i przytulił ją do siebie.
-Dziękuje..
-Za co?
-Za to, że ciebie mam. Za to, że jesteś przy mnie..
-Nie dziękuj za to- powiedział i podniósł lekkie ciało ukochanej i położył je na swoim. Ona się uśmiechnęła i wtuliła w niego. Położyła ręke na jego torsie i myślała o tym jakie ma wielkie szczęście, że go ma.
-Podoba ci się tu?- zapytała troche smutna.
-Bardzo, wiesz o  tym
-Jutro wyjeżdżamy..
-Wiem... Jak byśmy byli kiedyś małżeństwem...-rozmarzył sie- byśmy tu przyjeżdżali co roku, chciałabyś?- zapytał, a dziewczyna się uśmiechnęła. Tymi słowami chłopak zapewnił ją, że to właśnie z nią będzie chciał w przyszłości założyć rodzinę.
-Być twoją żoną, czy tu przyjeżdżać?- zaśmiała się
-I jedno i drugie
-Wiesz, że bym chciała-powiedziała i go mocno przytuliła.

                                                               *trzy dni  później*
Oboje są we własnych domach, trudno było im się rozstać po tych czterech dniach spędzonych razem.
Do brunetki zadzwonił telefon, szybko wyciągnęła go z torebki i spojrzała na wyświetlacz kto dzwoni. Zobaczyła, że to Leon i szybko odebrała.
-Hej śliczna- usłyszała.
-Cześć kotku- odpowiedziała i zaczęła słuchać co jej ukochany chce jej powiedzieć.
-Mam sprawę.. Obiecałem sąsiadce, że zajmę się jej dzieckiem, ale nie umiem się zajmować taki maluchami. Pomożesz mi?- zapytał, a dziewczyna się zaśmiała.
-Oczywiście. Będe za godzinę- powiedziała i się rozłączyła. Ta godzina szybko minęła. Właśnie stała pod jego drzwiami. Po chwili jej otworzył. Przywitali się całusem i dziewczyna weszła do środka.
-Już jest?- zapytała.
-Tak, siedzi w salonie- powiedział i poszli do tego pomieszczenia. Mała dziewczynka od razu przytuliła się do nóg Castillo.
-ile ma?- spojrzała na Verdasa.
-cztery lata i nazywa się Amy-  powiedział i poszedł do kuchni zaparzyć herbatę. Violetta w tym czasie zajmowała się małą. Po chwili Leon oparł sie o Framugę drzwi i patrzał jak brunetka dobrze dogaduje się z małą. Widział ich w przyszłości, jako rodzine, a mała Amy to ich córeczka. Po chwili Brunetka zauważyła, że chłopak im się przygląda i podeszła do niego i wzięła jedną herbatę i stanęła obok niego.
-O czym myślisz?- zapytała gdy zobaczyła, że wogle na nią nie zwrócił uwagi. Jednak on nadal nie odpowiedział. Spojrzała na małą, zobaczyła że patrzy w telewizor i w tym momencie pocałowała szatyna. Oddał delikatnie pocałunek, a gdy się oderwał dziewczyna ponownie zadała pytanie.-Odpowiesz?
-Przepraszam, zamyśliłem się.
-To wiem, ale nad czym myślałeś?
-Nad nami.. Chciałabyś mieć w przyszłości dzieci?- przez chwile dziewczyna nic nie mówiła.-Przepraszam.. nie powinienem o to pytać.
-Z tobą bym chciała.
-Ja też-odpowiedział, a dziewczyna się uśmiechnęła po raz kolejny chłopak zapewnił ją, że chce spędzić z nią przyszłość. Po chwili do zakochanej pary podbiegła mała Amy wzięła Violettę i Leona za rączki i pociągnęła ich do telewizora. W tej chwili poczuli się jak by Amy naprawdę była ich córką.
______________________________________________________________________________ Rozdział jest krótki, nie wiem czemu ostatnio jakoś tylko takie mi wychodzą ;(
mimo wszystko mam nadzieje, że się podoba ! <3