Rozdział 18 "Miałaś leżeć"

Siedzę na kanapie przykryta grubym kocem i oglądam album ze zdjęciami sprzed kilku lat. Pomimo wszystko, lubię wracać wspomnieniami do tamtych chwil. Lubię przypominać sobie, jaka byłam szczęśliwa z Leonem u boku.

Słyszę, że ktoś otwiera drzwi, więc wstaje z kanapy i idę w tamtą stronę. Widzę przed sobą Leona, który zdejmuje małej kurteczkę. Uśmiecham się delikatnie i opieram się o framugę drzwi.
- Myślałam, że będziecie później, byłeś z nią na obiedzie? - uśmiecham się delikatnie i patrzę na to jak obchodzi się z moją księżniczką.
- Nie byłem - patrzy na mnie, odwzajemnia uśmiech po czym zbliża się do mnie. Czuję, jak moje serce wali sto razy szybciej, gdy stoi zaledwie jakieś dwadzieścia centymetrów ode mnie - Pomyślałem, że możesz być głodna, a Laura zgodziła się na przyszykowanie obiadu dla ciebie - szepcze, a ja nie wiem dlaczego, przechodzi przeze mnie jakiś dziwny prąd.


Wchodzę do kuchni w której Leon i Laura są od jakichś kilkunastu minut. Nie wiem co robią, nie chcieli mi powiedzieć. Co jakiś czas, słyszę tylko jakieś pojedyncze słowa.
- Co robicie? - podchodzę do nich. Leon się odwraca i idzie w moim kierunku.
- Miałaś leżeć - mówi z pretensjami, a ja cicho wzdycham. Kładzie swoją rękę na moich plecach i odprowadza z powrotem do salonu.
- Leon chcę wiedzieć co robicie, chcę Wam pomóc - patrzę na niego, ale on się tylko cicho śmieje.
- Dowiesz się, jak zostanie podane do stołu.
- Ale już się czuję lepiej - próbuję go zapewnić, ale on tylko pokazuje swój piękny uśmiech. Bierze koc do ręki i mnie przykrywa.
- Bardzo się cieszę - całuje mnie w policzek i idzie do kuchni.
Patrzę na jego sylwetkę i delikatnie się uśmiecham.


Patrzę na talerz pełen naleśników z owocami i delikatnie się uśmiecham. Jest to jedno z moich ulubionych letnich dań, a Leon chyba o tym doskonale pamiętał.
Zanoszę naczynia do kuchni i wkładam je do zlewu. Biorę do ręki płyn i chcę rozpocząć proces mycia naczyń, ale zanim cokolwiek zdążę zrobić, przerywa mi Leon, który staje obok mnie.
- Ja posprzątam, a ty idź do Laury. Jeszcze ci chyba nie opowiadała jak było w przedszkolu - uśmiecha się i zabiera mi płyn.


Siedzę z Leonem na kanapie i oglądamy jakiś film. Biorę do ręki herbatę, którą przed chwilą przyniósł mi brunet, i zaczynam pić. Poprawiam jeszcze koc i opieram głowę na jego ramieniu. Nie wiem która godzina, ale jestem już padnięta. Leon mnie obejmuje, a ja się delikatnie uśmiecham. Odkładam kubek na stół i przymykam oczy.
Mój spokój przerywa Laura, która przychodzi do salonu w swojej różowej piżamce i swoim ukochanym misiem.
- Nie przeczytałaś mi jeszcze bajki, mamusiu - patrzy na mnie, a ja wzdycham. Zapomniałam o tym, a nie mam już siły. Patrzę na Leona błagalnym wzrokiem, a on mnie chyba rozumie, bo idzie do Laury.

Biorę ze stołu album, ten sam, który oglądałam rano. Po raz kolejny przeglądam uważnie każde zdjęcie. Dostrzegam każdy najmniejszy szczegół. Trochę tęsknie za tym co było. Ale nie narzekam, bo z każdym kolejnym dniem, jest coraz Lepiej.
Leon siada obok mnie i widzę, że na jego twarzy pojawia się uśmiech, kiedy zauważa co przeglądam.
Przewijam dalej zdjęcia, aż dochodzę do tych, gdy byłam w ciąży. Mięliśmy małą sesje i kilka z nich zachowałam. Leon uważnie się im przygląda. Widzę w jego oczach, że chciałby jednocześnie płakać i skakać z radości.
- Laura... Ma chyba niedługo urodziny, nie? Jakoś koło dwudziestego - patrzy na mnie, a ja wzdycham. Wiedziałam, że kiedyś się o coś podobnego zapyta, ale nie sądziłam, że to nadejdzie tak szybko. Równocześnie chcę skakać z radości, że pamięta, na kiedy miałam termin.
- Ósmego - patrzę na niego przez dłuższą chwilę. Widzę w jego oczach zawahanie. Wiem, że chcę się zapytać dlaczego urodziłam wcześniej, ale wie też, że to mogłoby być nie w porządku. A póki się nie pyta, jest dobrze, bo ja nie chcę odpowiadać.
- Pamiętasz? - pokazuję na jedno z naszych wspólnych zdjęć. Uśmiecham się na samo wspomnienie tego wieczoru. Było idealnie, cudownie.
- Jasne, że pamiętam - uśmiecha się delikatnie - I nigdy nie zapomniałem.
- Ja też - szepczę, a on w tym momencie robi coś, czego się kompletnie nie spodziewałam.
Całuje mnie.

###
Hej misiee!
Dlaczego nie ma dedyku?
Bo wszystkie komentarze były cudowne, i nie potrafiłam wybrać.
A dlaczego rozdział tak szybko?
Po pierwsze, mam dobry humor.
Po drugie, chciałam Was potrzymać w niepewności.
Najwcześniej, rozdział może być za tydzień, a najpóźniej, w przyszłą niedziele :)))
Buziaki!
S.