Rozdział 20 "Boje się"

Siedzę na kanapie i zwycięsko się uśmiecham. Brunet siada obok mnie, przykrywa mnie kocem i podaje mi do rąk herbatę. Opieram głowę na jego ramieniu i cichutko wzdycham. Nie wiem zupełnie co się ze mną dzieję. Czuje się tak, jakbyśmy się nigdy nie rozstali. A przecież nie było mnie przy nim przez kilka lat. I niby wszystko się zmieniło, a jednak nic.


Leżę kolejną godzinę na łóżku i zastanawiam się nad tym jak potoczą się moje relację z Leonem. Z jednej strony pragnę tego, aby był przy mnie. Żeby mnie przytulał, żebym codziennie mogła widzieć jego piękny uśmiech. Z drugiej strony, nie wiem, czy teraz poradziłabym sobie, jakby to się nie udało.
Wychodzę z pokoju i idę do kuchni. Muszę się czegoś napić, przemyśleć to po raz setny, na spokojnie. Otwieram szafkę i wyjmuję z niej jedną z wielu szklanek.
- Nie śpisz? - słyszę głos zaspanego bruneta, więc się odwracam.
- Nie mogę zasnąć - mówię spokojnie, a on do mnie podchodzi - A ty czemu nie śpisz? Jest środek nocy, a jutro jedziesz do pracy.
- Moje myśli nie dają mi spokoju - śmieje się cicho.

Siedzimy na kanapie i pijemy gorącą czekoladę. Od kilkunastu minut rozmawiamy o jakichś głupotach i opowiadamy sobie jakieś kiepskie żarty. Czuje się jak jakaś zagubiona nastolatka. Uśmiecham się do niego nieśmiało i po prostu wtulam. Przypominam sobie wszystkie wieczory, w których zasypiałam wtulona w jego ciało. W jednej sekundzie, mam ochotę rzucić się na niego, rozebrać, ale szybko odsuwam od siebie tą myśl i tylko napawam się jego zapachem.
- Pojedziesz jutro na przedstawienie Laury? - pytam po chwili. Nie widzę jego twarzy, ale doskonale wiem, że się teraz uśmiecha. Wiem ile to dla niego znaczy. I pomimo tego, że zrobiłabym wszystko, żeby tam być, wiem, że Leon zrobiłby jeszcze więcej.
- Jasne, że pójdę - odpowiada po kilku minutach.


Budzę się wtulona w ciało bruneta. Wstaję zaspana z kanapy i przykrywam Leona kocem. Ubieram jego bluzę, która wisi na poręczy krzesła i idę do kuchni. Jest chwilę przed siódmą, więc zdążę zrobić dla nas śniadanie. Ostatnio to oni mi przygotowali, więc teraz mam okazję się odwdzięczyć. Otwieram lodówkę i wyjmuję z niej kilka warzyw, które będą potrzebne do zrobienia sałatki.


Zanoszę wszystko na duży stół w salonie i idę obudzić śpiochów. Siadam na skraju kanapy i przez chwilę patrzę na bruneta jak śpi. Uśmiecham się delikatnie po czym siadam bliżej niego.
- Leon - szepczę i czekam na jakąś jego reakcje, ale on ani drgnie - Leonnn - powtarzam, ale znowu, nie ma żadnej odpowiedzi. Zaczynam przeczesywać ręką, jego potargane włosy. Kiedyś miałam obsesję na ich punkcie, i cały czas to robiłam. Zdążyłam już zapomnieć, jak bardzo to kochałam.
Leon powoli otwiera oczy, a ja się do niego uśmiecham.


Leon i Laura właśnie wyszli z domu, a ja zaczynam sprzątać po śniadaniu. Zanoszę wszystkie naczynia do kuchni i zalewam je wodą. Chowam do lodówki resztki i zalewam herbatę gorącą wodą. Siadam na kanapie i przykrywam się kocem leżącym obok. Uśmiecham się, kiedy czuję na nim perfumy Leona.
Biorę telefon i patrzę na wyświetlacz. Wzdycham, bo dzwoni Pedro, a ja teraz nie chcę z nim rozmawiać. Naciskam czerwoną słuchawkę i odkładam telefon na szafkę obok.


Słyszę dzwonek do drzwi, więc niechętnie wstaję z kanapy. Wzdycham. Mam tylko nadzieję, że to nie Pedro, bo nie mam ochoty teraz z nim rozmawiać. Otwieram drzwi i widzę przed sobą wkurzoną blondynkę, która zamiast się przywitać, omija mnie i idzie zła do salonu.
- Wszystko okej? - idę za nią, a ona siada na kanapie.
- Dzwoniłam do ciebie milion razy, możesz mi powiedzieć, czemu nie odbierałaś? - Patrzę na nią i wzdycham.
- Pedro do mnie wydzwaniał, wyłączyłam telefon. Przepraszam.
- A co to za zapach? - patrzy na mnie zaciekawiona - Ktoś tu był?
- Leon - odpowiadam po kilku minutach. Patrzę na blondynkę i w kilka sekund na jej twarzy pojawia się wielki uśmiech.
- Jak mogłaś mi o tym nie powiedzieć? Ja nie wiedziałam, że wy już na takim etapie jesteście - mówi podekscytowana, a ja wzdycham. Bo tu nie ma żadnego etapu.
- Gdyby coś się stało powiedziałabym ci o tym, wiesz przecież.
- Opowiadaj jak jest pomiędzy wami. Dawno się nie widziałyśmy. Nie jestem na czasie - mówi, a ja się cicho śmieję. Wiem, że ona jest osobą, której mogę powiedzieć wszystko. Wiem, że zawsze mogę na nią liczyć. I bardzo jestem jej za to wdzięczna, że zawsze mnie wspiera.
- Nie wiem co jest pomiędzy nami Lu. Boje się. Dowiedział się, że urodziłam Laurę wcześniej. Pytał się dlaczego. Nie mogę mu tego powiedzieć - wzruszam ramionami - Z jednej strony chcę być z nim, najbardziej na świecie. A z drugiej strony boje się. Że się nie uda. Boje się pytań. Boje się, że on sobie nie wybaczy tego. Nie wiem co mam robić, Lu - patrzę na nią i ścieram łzę, która spływa mi po policzku.
- Vils - przytula mnie - Jeśli naprawdę chcesz z nim być to musisz zaryzykować. Ale ja jestem pewna, że Wam się uda. To wasze całe rozstanie, to była jedna wielka porażka. Oboje to wiecie. A jeśli ty mu wybaczyłaś to, to on sobie też wybaczy.
- Byłam na niego wściekła, Lu. I wtedy nawet chciałam, żeby się jakoś o tym dowiedział, żeby zjadły go wyrzuty sumienia. Ale od tego czasu, dużo się zmieniło. Nie mogę mu powiedzieć, przez co przechodziłam. Że nie jadłam, że byłam na skraju wyczerpania. Że w szpitalu walczyli o życie Laury i o moje. On sobie tego nie wybaczy, ja to wiem. Widzę w jego oczach jak bardzo ją kocha - patrzę na nią, choć mój obraz jest rozmazany, przez kolejne napływające łzy.
- Violetta ja... - Odwracam się i widzę Leona. Dochodzi do mnie, że wszystko słyszał. Że wie, a z moich oczu wydobywa się strumień łez.
- Lu zostaw nas samych, proszę.

###
Hej wszystkim :)
Rozdział napisany minutę temu, dosłownie.
Teraz tak, kilka spraw, znowu.
W zeszłym tygodniu teoretycznie, nic się nie pojawiło.
Teoretycznie, bo dodałam część czwartej części OP.
Dlaczego jej już nie ma? To... długa i skomplikowana historia.
Ale z racji tego, że rozdział się tak czy siak nie pojawił,
w jednym z najbliższych tygodni pojawi się dodatkowy rozdział.
Nie wiem czy w tym, czy w kolejnym, czy w jeszcze następnym, trudno mi powiedzieć.
Ale bądźcie czujni!
Rozdział dla najdłuższego komentarza :)
Buziaki!
S.