Rozdział 17 "Spróbuj zasnąć"

Rozdział dla każdej istotki, co skomentowała 16 :* 

Patrzę na zegarek, jest już po osiemnastej. Martwię się, bo Leon z Laurą powinni być już przynajmniej godzinę temu. Leon często zabiera ją na jakieś atrakcje, ale zawsze mnie o tym informuje. A teraz nic nie powiedział, nie odbiera telefonów, a ja się po prostu martwię.
Słyszę pukanie do drzwi. Zrywam się z kanapy jak torpeda, bo jestem przekonana, że to oni. Widzę jednak policję. Zanim zdążę zapytać się o co chodzi mówią mi, że Leon i Laura mięli wypadek. Nie żyją. 

Budzę się z krzykiem. Jestem cała spocona, mój oddech jest przyśpieszony, a serce wali chyba jakoś tysiąc na sekundę. Nade mną stoi Leon i zanim cokolwiek zdążę powiedzieć, wylatuje z pokoju. Zamykam oczy i próbuję się uspokoić.
Do pokoju wraca Leon z chyba wszystkim co znalazł w domu. Siada na skraju łóżka i kładzie zwilżony ręcznik na moim czole. Pytam się go o co chodzi, ale nie odpowiada mi. Daje mi do rąk termometr i mówi, żebym zmierzyła sobie temperaturę. Nie mam siły się kłócić, więc to robię.
- Masz tu leki, weź je - pokazuje na kilka pigułek i na herbatę leżącą obok.

Leon upiera się, że powinnam jechać do szpitala. Mam czterdzieści stopni i może powinnam pojechać, ale nie zostawię Laury samej w domu. A nie będę dzwonić po karetkę przez gorączkę. Leon przykrywa mnie jeszcze jednym kocem. I mimo tego, że jestem przykryta już trzema, nadal mi zimno. Wypiłam już herbatę i połknęłam pigułki, ale nie wiem czy mi to cokolwiek pomogło.
- Spróbuj zasnąć - słyszę spokojny głos Leona. Wiem, że się martwi i boi o mnie, ale nie chce tego pokazać. I może to dobrze, bo jakoś czuję się spokojniej.
- Leon - szepczę po chwili. On na mnie patrzy i czeka, aż coś powiem - Położysz się obok mnie? - mówię niepewnie. Nie odpowiada mi, ale słyszę kroki, co znaczy, że się zgodził.

Kładzie się obok mnie, a ja czuje się spokojniej. Nie wiem dlaczego, ale ma na mnie taki cudowny wpływ. Wtulam się w niego, choć może nie powinnam. Ale on nie protestuje, a ja po chwili po prostu zasypiam. 

Budzę się, a obok mnie nie ma już Leona. Podnoszę się do pozycji siedzącej. Wzdycham cicho i patrzę przed siebie. Koszulka Leona, nadal jest na podłodze, co znaczy, że jeszcze jest w domu. Drzwi do sypialni się otwierają i wchodzi Laura z Leonem. Mała trzyma tace, na której jest przygotowane śniadanie. Uśmiecham się i patrzę na nich z niedowierzaniem. Moja malutka księżniczka podchodzi do mnie i kładzie tace na moich kolanach. 

- Wyzdrowiej mamusiu - szepcze po czym się do mnie uśmiecha. Całuję ją w główkę i nie odpowiadam. Nie wiem nawet co.
- Dziękuję - mówię po długiej chwili. Laura się tylko szeroko uśmiecha i wychodzi z pokoju, zapewne po to, żeby się ubrać.

Leon siada obok mnie i delikatnie się uśmiecha.
- Jak się czujesz? 

- Lepiej. Gorączka mi spadła. Dziękuję, ci za wszystko - wzdycham cicho - Bez ciebie bym sobie teraz nie poradziła, naprawdę - patrzę na niego i widzę na jego twarzy uśmiech - I to - pokazuje tace - Jesteście cudowni. 

Siedzę na kanapie w salonie i jem śniadanie przygotowane, przez tą uroczą dwójkę. Laura pakuje swoje śniadanie, do swojej ulubionej, różowej śniadaniówki, a Leon chodzi po mieszkaniu i szuka kluczy do samochodu.
Moja malutka kruszynka podchodzi do mnie i siada na kanapie. Patrzy przez chwilę na mnie i cicho wzdycha.
- Wyzdrowiejesz do piątku? - widzę w jej oczach pewne zawiedzenie. Zagryzam dolną wargę i wzdycham.
- Mam nadzieję, że tak, kochanie - Laura się tylko delikatnie uśmiecha i mnie przytula. Wstaje z kanapy i bierze swój plecak z krzesła. W piątek w jej przedszkolu jest przedstawienie. Wiem, że szykowali się do tego dnia przez dobre kilka tygodni. Laura wracając z przedszkola opowiadała mi o próbach. Za każdym razem widziałam w niej jakąś magiczną siłę. Obiecałam jej, że pójdę. I pomimo tego, że wiem, że to nie zależy ode mnie, nie chcę jej zawieść.
- Dasz sobie radę? - słyszę głos Leona, więc się odwracam. Patrzę na niego przez dłuższą chwilą i kiwam głową - Jak coś, to dzwoń.
- Poradzę sobie - uśmiecham się delikatnie, a on mi tym samym odpowiada.

***

Siedzę na kanapie i oglądam jakiś film. Próbuję się na nim skupić, bo zapowiada się całkiem ciekawie, ale moje myśli co chwilę odpływają w zupełnie inną stronę. Zastanawiam się, co zrobić z przedstawieniem Laury. Nie mogę jej zawieść i nie pójść. Ale jeżeli w piątek będę czuła się jak dziś, to nie dam rady.
Biorę z szafki telefon i patrzę na wyświetlacz. Uśmiecham się delikatnie, widząc numer Leona.
- Jak się czujesz? - pyta spokojnie, choć słyszę w jego głosie i doskonale wiem, że się martwi.
- Nie najgorzej - uśmiecham się delikatnie.
- O której odebrać Laurę? - chcę powiedzieć, że o piętnastej, ale w tym momencie przychodzi mi do głowy pewien pomysł.
- Leon. Co robisz w piątek?

###
Co tam misiaczki?
Rozdział dziś, bo było 15 komentarzy.
Mam nadzieję, że teraz nie będzie mniej komentarzy :)
Dedykacja dla najlepszego komentarza <3
Buziaki!
S.