Rozdział 23 "Bo ty go kochasz, prawda?"

Rozdział dla Asi, bo jest na bieżąco <3

Przewracam się na bok i powoli otwieram oczy. Leona obok mnie nie ma, wiem to. To wszystko było zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Leżę jeszcze przez kilka minut  w łóżku i myślę o tym co się ostatnio u mnie dzieje. Gdyby ktoś mi powiedział w zeszłym roku, że Leon ponownie pojawi się w moim życiu, że pozna Laurę, że ją pokocha, że mu zaufam... Wyśmiałabym go. Leon przestał dla mnie istnieć, a teraz... A teraz jest częścią mojego świata, i nie pozwolę, żeby więcej go opuścił...


Wstaję z łóżka i schodzę na dół. Widzę Leona, który stoi przy blacie w kuchni i coś kroi. Opieram się o framugę drzwi i go obserwuję. Brunet nuci coś pod nosem, a ja się tylko cały czas uśmiecham.
- Długo tu jesteś? - pyta po kilku minutach, a ja wzruszam ramionami.
- Kilka minut - mówię i podchodzę do niego - Mogę ci w czymś pomóc? - pytam, ale on kiwa przecząco głową.
- Możesz zrobić koktajl - mówi gdy widzi moją minę, a ja jedynie się uśmiecham. Podchodzę do lodówki i wyciągam z niego kefir i jakieś owoce.

Odwracam się, ale coś nie idzie po mojej myśli, bo kefir, zamiast wrócić z powrotem do lodówki na swoje miejsce, ląduje na koszulce Leona. Śmieje się, a brunet jedynie wzdycha. Biorę ręcznik kuchenny i próbuję mu jakoś wyczyścić tą plamę, ale nie za bardzo mi to wychodzi. Leon zdejmuje koszulkę, a ja tylko patrzę na jego tors.
Po chwili się ogarniam i wracam do blendera. Wyjmuję z szafki trzy kubki i rozdzielam koktajl po równo.
Godzina ósma, zaraz powinna wstać Laura, a my już skończyliśmy przyrządzać śniadanie. Patrzę jeszcze przez chwilę na Leona i mimowolnie się uśmiecham.
- Ubierz się, bo zaraz Laura wstanie, a koszulkę ci wypiorę - mówię po czym wychodzę z nią z kuchni.


- Ale pojedziemy twoim autem? - Laura patrzy na Leona, a on jedynie kiwa głową. Bierze kluczyki ze stołu i wszyscy kierujemy się do drzwi. Podaję Laurze jej różową kurteczkę i malutkie buciki i pomagam jej się ubrać.

Chodzimy już kilka godzin po hali i szukamy wszystkich potrzebnych rzeczy na jutro. Mamy już całą masę jakichś plastikowych talerzyków i przekąsek.
- Mamo już mnie nogi bolą.
- Zaraz kończymy zakupy - mówię, ale ona jedynie wzdycha.
- Leon - patrzę na niego, a on tylko kiwa głową i bierze ją na ręce. Laura się szeroko uśmiecha, a ja, nie wiem czemu, łapię jego rękę.


- Laura, nie chcesz takiej sukienki? - pokazuję jej jedną z miliona sukienek tutaj. Leon kuca, a mała podchodzi do mnie. Obserwuje sukienkę i delikatnie się uśmiecha.
- Rączki do góry - mówię, gdy jestem z Laurą w przymierzalni. Moja księżniczka wybrała sobie wymarzoną sukienkę na urodziny, więc teraz trzeba tylko zobaczyć, czy dobrze na niej leży.
Laura wybiega z przymierzalni i zatrzymuje się przed Leonem.
- Jak wyglądam? - pyta, a brunet się tylko uśmiecha. Kuca obok niej i łapie jej rączki.
- Jak prawdziwa księżniczka - mała się uśmiecha i przytula go.


Siedzę z Leonem na kanapie i ustalamy plan na jutro. Jeszcze jest wiele do ustalenia. Trzeba być na miejscu półgodziny wcześniej, potem pojechać po tort i zawieść dziewczynki do nas. Patrzę na Leona i widzę w jego oczach jakieś magiczne iskierki. Wiem, że myśli o Laurze. Zawsze gdy ją widzi, mówi o niej, albo myśli, jego oczy zdradzają mi, jak bardzo ją kocha.
- Zaraz wracam - wstaję z kanapy i idę do pokoju naszej malutkiej iskierki. Wchodzę do jej pokoju i przez chwilę patrzę na nią - Nie śpisz? - pytam, kiedy widzę, że mała się wierci - Czemu nie śpisz? Siadam na skraju jej łóżka i odgarniam jej włosy z twarzyczki.
- To już jutro - mówi. Ale wcale nie jest szczęśliwa. A przecież powinna skakać z radości. Wszystkie dzieci czekają na swoje urodziny przez cały rok. Żeby zjeść tort, otwierać prezenty, bawić się.
- Co się dzieję? - patrzę na nią, ale ona nic nie mówi - Co byś chciała dostać?
- Chciałabym, żeby Leon z nami mieszkał - patrzy na mnie swoimi pięknymi dużymi oczkami.
- Laura - patrzę na nią i wzdycham.
- Tata Elizabeth kupił jej nową lalkę - patrzy na mnie smutna - I pojadą razem na wakacje - Widzę w jej oczach łzy i czuję, że moje serce się rozbija na miliony kawałków. Nie lubię, jak płaczę. To najgorsze uczucie.
- Laura - przytulam ją.
- Bo ty go kochasz, prawda? - patrzy na mnie, a ja delikatnie kiwam głową.

###
Hej wszystkim:)
Przykro mi, ale tak. To był tylko sen.
Nie zabijcie mnie <3
Mam nadzieję, że Wam się to chociaż odrobinkę podoba, bo mnie wcale.
Ale teraz nie o tym!
Uwaga!
Od jakiegoś czasu obserwuje wasze komentarze i... Mam pewien pomysł.
Jest to... pewien konkurs?
"Nagrodą" będzie przeczytanie rozdziału przed publikacją.
Zdradzę Wam jedynie, że teraz będzie...
Albo nie... Nic nie powiem.
Aha! I nowa ankieta na prawo, zapraszam :)
Buziaki!
S.