Rozdział 22 "Zostań"

Rozdział dla Madzi Piątkowskiej 

- Mamooo! - słyszę krzyk mojej małej kruszynki. Opieram swoje czoło o jego i cicho wzdycham. Wstaję z kanapy i idę do jej pokoju. Laura stoi na krześle i próbuję zdjąć grę, która leży na najwyższej półce. Pomagam jej zejść z krzesełka i biorę z półki jej ulubioną grę.
Idziemy razem do salonu i siadamy obok Leona. Mała mu szybko wyjaśnia o co chodzi i po chwili wszyscy się wciągamy. 

Patrzę na Laurę i wzdycham. Już od kilkunastu minut próbuję ją wygonić do spania, ale cały czas mnie przekonuje, że wcale nie jest tak późno i że nie jest zmęczona. 

- Laura - wzdycham - Jutro też jest dzień. Pobawimy się rano.
- Ale ja nie jestem zmęczona. No i jutro jest sobota więc nie muszę rano wstawać - patrzy na mnie tymi swoimi ślicznymi, proszącymi oczkami.
- Daj jej jeszcze pół godziny - słyszę głos bruneta, więc się odwracam. On widzi moją niezdecydowaną minę i podchodzi do mnie - Trzydzieści minut jej nie zaszkodzi. A będzie się przynajmniej uśmiechać. Poza tym, zasłużyła dzisiaj - uśmiecha się, a ja mu po prostu ulegam.
- Masz trzydzieści minut - patrzę na Laurę, a ona się uśmiecha i wraca do salonu. 

- Weźmiesz ją? - pokazuję Leonowi Laurę, która jakiś czas temu zasnęła na kanapie. On się jedynie uśmiecha i kiwa głową. Podnosi ją i idzie z nią do pokoju. Idę za nim i przed tym jak ją położy, poprawiam pościel mojej kruszynki. Leon ją kładzie i przykrywa. Opieram się o ścianę i obserwuję go. Siada na skraju łóżka i odgarnia jej włosy, które opadły na jej twarzyczkę. Przez dłuższą chwilę się jej przygląda, a potem delikatnie całuje.
Podchodzi do mnie. Opieram głowę na jego ramieniu, a on mnie obejmuję. Przez chwilę jeszcze patrzymy na naszego skarba. Uśmiecham się delikatnie, bo wiem, że mogłabym tak codziennie. Codziennie mogłabym grać z nimi w różne gry. Z Leonem patrzeć, jak nasza malutka królewna zasypia, a potem sama zasypiać u jego boku. 

Siedzimy z Leonem na kanapie i pijemy herbatę. Opieram swoją głowę o jego ramię i przykrywam nas kocem. Patrzę w wygaszony telewizor na przeciwko i uśmiecham się, gdy widzę w nim nasze odbicie. Leon też na to patrzy, i też się uśmiecha.
- Będę musiał się zaraz zbierać - patrzę na Leona i wzdycham. Wiem, że długo już go przetrzymałam, ale skoro wytrzymał tyle dni, to weekend mu nie zaszkodzi.
- Zostań jeszcze na weekend - mówię po chwili - Laura ma w niedziele urodziny, chciałam omówić z tobą jeszcze kilka rzeczy.
- Moje roślinki już mnie nienawidzą - śmieje się cicho, a ja patrzę na niego przez dłuższą chwilę. Nie wierzę, że Leon ma w domu jakieś kwiatki. Pamiętam, jak wyjeżdżałam kiedyś z domu i dałam mu do przypilnowania moje wszystkie roślinki, a jedyne co przeżyło po moim powrocie to kaktusy.
- Jeżeli zajmujesz się nimi, tak jak wtedy moimi, to one już od bardzo dawna cię nienawidzą - śmieje się cicho - Zostań - szepczę - Laura się ucieszy - Całuję go w policzek, a on jedynie kiwa głową.



Budzę się i widzę obok siebie Leona, który leży obok mnie i uważnie mi się przygląda. Uśmiecham się, nie wiem czemu, tak na jego widok, po prostu. Kładę się bliżej niego i zaczynam ręką przeczesywać jego włosy. Lubię to robić. Ma śliczne, miękkie kasztanowe włosy.
- O czym myślisz? - pytam po chwili, ale on nie odpowiada. Po prostu patrzy mi w oczy i uśmiecha się.
- O tym jak bardzo chciałbym się teraz z tobą kochać - Patrzę przez dłuższą chwilę w jego oczy i dochodzi do mnie, że on nie żartuję. Nie wiem co się ze mną dzieję, ale bez namysłu zaczynam go całować. Oddaje każdy mój pocałunek, a ja z każdą minutą pożądam go coraz bardziej. Brunet wkłada ręce pod moją koszulkę i w kilka sekund zrzuca ją z mojego ciała. 
Po kilku minutach reszta naszych ubrań dołączyła do mojej koszulki zrzuconej gdzieś na podłogę. Patrzę w jego zielone oczka i widzę w nich tak samo wielkie pożądanie. Szepczę mu, żeby zaczynał, a on wykonuje pierwszy ruch. Może powinnam odczuwać jakiś ból, nie wiem. Jestem teraz za bardzo zafascynowana jego ciałem, żeby myśleć o czymkolwiek innym. Nie wiem ile czasu minęło od naszego ostatniego stosunku, ale to nie ma znaczenia. Zdążyłam już zapomnieć jak bardzo Leon potrafi mnie podniecić.
- Leon - szepczę, a on zamiast odpowiedzieć, zaczyna mnie brutalnie całować. Czuje się wspaniale, oddana mu cała. 
Jego ruchy są coraz mocniejsze. Co jakiś czas, gdy z mojego oka wypłynie łza, on mnie delikatnie całuje i szepcze 'przepraszam'.
Kładę ręce na jego plecach i wbijam w niego paznokcie. Mu to chyba nie przeszkadza, bo nic nie mówi. 
Po kilkudziesięciu minutach pada obok mnie zdyszany. Patrzę w jego oczy i delikatnie się uśmiecham. On mnie obejmuje, a ja zaczynam ręką zwiedzać jego tors.
- Jak było? - szepcze po kilku minutach, a ja się uśmiecham i delikatnie go całuję.
- Cudownie - odpowiadam i wtulam się w jego nagie ciało. 


###
Szybko wróciłam, nie?
Rozdział dziś, bo było ponad 17 komentarzy :)
Ale na przyszłość nie będę brała pod uwagę anonimków :)
Jeżeli nie chcecie komentować ze swojego konta, to chociaż się podpisujcie.
Buziaki!
S.