Rozdział 25 "Zaszalejmy"

Przeczytajcie notę pod! :* 

Wtulam się w Leona i delikatnie się uśmiecham. Cieszę się, że prezent się Laurze spodobał. Wiem, że teraz nie ucieszyłaby się z jakiejkolwiek lalki czy gry. Jedyne czego ona teraz chce, to mieć Leona obok siebie. Chce się poczuć, tak jak jej koleżanki, które mają ojca na co dzień. Chce aby Leon był dla niej wsparciem, żeby odbierał ją z przedszkola, żeby oglądał z nią bajki, żeby kochał ją tak, jak ona go kocha. Bo ona chce, żeby Leon był jej ojcem. 

Budzę się w objęciach bruneta. Przez dłuższą chwilę na niego patrzę i uśmiecham się. Wiem, że mogłabym codziennie mieć taki widok. Odgarniam jego grzywkę, która opadła mu na czoło i przez kilka minut bawię się jego włosami.
Leon otwiera oczy i patrzy na mnie. Uśmiecha się, a ja to tylko odwzajemniam.
Wstajemy po kilku minutach i wychodzimy z sypialni. Zaglądamy do pokoju Laury, żeby zobaczyć, czy dziewczynki jeszcze śpią. Widzimy, że jeszcze żadna z nich się nie obudziła, po czym cicho wychodzimy.
Schodzimy na dół i idziemy do kuchni przyszykować im śniadanie. Nie wiem co lubią jej koleżanki, ale obstawiam, że gofry lubią wszyscy. 

Koleżanki Laury wróciły do siebie kilkanaście minut temu, a ja z Leonem skończyłam własnie sprzątać.
Idziemy do naszej kruszynki, która siedzi w swoim pokoju. Stajemy w drzwiach i przez kilka minut obserwujemy, jak się bawi nowymi lalkami.
Laura się odwraca i nas zauważa. Podchodzi do nas i delikatnie się uśmiecha. 

- Musicie mi pomóc - ciągnie nas za ręce i daje do rąk swoje lalki. 

- Pójdziemy dzisiaj do parku? Dawno nie byłyśmy na placu - Laura na mnie patrzy, a ja się delikatnie uśmiecham. Przypominam sobie, jak Leon ją złapał. Pamiętam wszystko. Te emocje, stres, szczęście, ulga. To spojrzenie... I to chyba było kluczowe, żeby nasza relacja się tak rozwinęła.
- Dziś nie możemy. Idziemy wieczorem do cioci Lu - mówię, a ona jedynie kiwa główką. Nie jest smutna, tak myślę. Lubi blondynkę i lubi bawić się z jej kotką. 

Patrzę na Leona i poprawiam mu kołnierzyk w koszuli, a potem jeszcze jego grzywkę. Patrzę zadowolona na niego i się uśmiecham.

- Jest idealnie - mówię, a on się cicho śmieję. Podchodzę do Laury, która ogląda jakąś bajkę i mówię jej, że musimy się już zbierać. 

Stoimy pod drzwiami do domu blondynki i pukamy.
- A co to za okazja?
- Chce nas zapoznać ze swoim nowym chłopakiem - mówię, a on kiwa głową. Lu otwiera drzwi i mnie przytula. Patrzy przez chwilę na Leona i Laurę na jego rękach i się delikatnie uśmiecha. To będzie chyba ich pierwsze spotkanie po latach, i mam nadzieję, że wszystko będzie w porządku. 

Laura już dawno zasnęła w pokoju blondynki, a my nadal siedzimy w salonie i rozmawiamy. Lu przedstawiła nam swojego nowego chłopaka, który z resztą jest niczego sobie.
Opieram głowę o ramię Leona i uśmiecham się widząc, że blondynka cały czas nam się przygląda. Wiem, że cieszy się z tego, że ja i Leon znów jesteśmy tak blisko. I jestem jej strasznie wdzięczna, że przez tyle miesięcy mi tak pomagała. Że mnie wysłuchiwała, doradzała, pocieszała, kibicowała...
Po kilku minutach chłopacy gdzieś idą i zostaję z blondynką. Siada obok mnie i się szeroko uśmiecha.
- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że jesteście razem - mówi po chwili, a ja się cicho śmieję.
- Tyle, że my nie jesteśmy razem - patrzę na nią, ale ona w ogóle się tym nie przejęła.
- Dobrze, to tylko kwestia czasu - patrzy na mnie - Na początku nie chciałaś go znać, a teraz... Jest przecież dla Was wszystkim. Znów się uzależniłaś od niego, a Laura go potrzebuje. Ty naprawdę myślisz, że będziecie tak żyć i się przyjaźnić? Ty nie widzisz jak on na ciebie patrzy? Co dla ciebie robi, jak się Wami opiekuje? - patrzę na nią i się delikatnie uśmiecham.
Bo Leon mnie kocha. Ja też go kocham. 

Po kilkunastu minutach do salonu wracają nasi mężczyźni. Leon siada obok mnie, a ja znów opieram na nim głowę. Nie wiem która godzina, ale jestem już padnięta. No i do tego, alkohol robi swoje. Przymykam oczy i czuję, że powoli odpływam.
- Chcesz już wracać? - słyszę głos Leona, więc otwieram oczy i przyzwyczajam się do światła. Patrzę na zegarek i widząc za kilka minut drugą kiwam głową. 

 Powoli wstajemy z kanapy i kierujemy się do wyjścia. Żegnam się z blondynką i z jej chłopakiem. Opieram się o ścianę, a Leon idzie po Laurę.

- Leon, weź taksówkę - mówię, ale on zaprzecza. Mówi, że nie po to nie pił cały wieczór, żeby teraz wracać taksówką.

Wchodzę do domu trzymając się Leona. Nie wiem ile wypiłam, ale stanowczo za dużo. Leon idzie położyć Laurę, a ja opieram się o ścianę. Zdejmuję szpilki, bo czuję, że zaraz się przewrócę. Idę w stronę schodów i chcę się dostać na górę. Skupiam się tylko na tym, aby iść prosto co jest trudne, ponieważ w ogóle nie czuję swoich nóg, a głowa mi zaraz chyba pęknie.
Po chwili czuję, że się unoszę. Odwracam głowę w bok i widzę Leona. Delikatnie się uśmiecham. Zaplatam swoje dłonie za jego szyją, a potem ją całuję.
Leon odstawia mnie w sypialni, a ja się opieram o niego, bo tracę równowagę. Stoję kilka centymetrów od niego. Patrzę w jego oczy, a potem usta. Słyszę jak moje serce głośno pracuję.
- Leon - śmieje się - Zaszalejmy - mówię i go całuję, a moja ręka zjeżdża w dół i rozpinam jego rozporek.

###
Hejka:)
Zapewne większość z Was myślała, że już teraz w 25 będą te wakacje.
No nie, jeszcze nie, ale może... w 26? Chcecie?
Na tą końcową scenę czekałam trochę, nie wiem czy mi się udała, oceńcie haha:)
Jestem ciekawa co o tym myślicie. Czy to się dzieje naprawdę? Czy do tego dojdzie? A może znowu sen? Napiszcie co myślicie :)
Nie ukrywam, że chcę Was potrzymać trochę w niepewności, więc rozdział 26, no... Będzie trzeba troszkę poczekać.
Jeżeli chcecie przeczytać go przed publikacją, to zasady jak ostatnio.
Komentarz + Mail :) W mailu wystarczy napisać tylko "biorę udział" albo "Jestem zainteresowana"
I... (mam nadzieję, że jeszcze czytacie) Czy chcecie, abym przywróciła zakładkę pytanie do bohatera? Piszcie w kom :)
I przypominam o ankiecie na prawo i zapraszam do nowej zakładki "Spis rozdziałów"
To chyba wszystko :)
Buziaki!
S.