Rozdział 26 "Nic takiego"

Rozdział dla Patty i dla szalonej 

Budzę się z wielkim bólem głowy. Otwieram powoli oczy i przyzwyczajam się do światła. Podnoszę się do pozycji siedzącej i wzdycham. Próbuję sobie przypomnieć co się wczoraj stało, ale nic nie pamiętam. Mam tylko nadzieję, że nie powiedziałam, ani nie zrobiłam czegoś, czego będę później żałować. Patrzę na biurko i widzę jakąś tace. Podchodzę do niej i biorę liścik, który na niej leży, a potem się uśmiecham. 

Schodzę na dół i patrzę przez dłuższą chwilę na to jak Leon bawi się z Laurą. Widziałam to już tysiąc razy. A może i z tysiąc jeden, a mimo wszystko, nadal tak samo na to reaguję. Uśmiecham się delikatnie i opieram o ścianę. Zwracam uwagę na wszystko. Na to jak ona na niego patrzy, na to jak on się do niej uśmiecha i jestem dumna z mojej rodziny. Nawet, jak nie wszyscy zdają sobie z tego sprawę.
Patrzę na nich przez kolejne kilkanaście minut, a uśmiech nie może odkleić się z mojej twarzy. Patrzę na bruneta, który patrzy na nią z taką wielką miłością. Nie wiem jak on to robi, ale pojawił się tu tak nagle, Laura w ogóle nie wiedziała o jego istnieniu, a teraz, gdy ich obserwuję, mam wrażenie, że wie o niej wszystko.  Przez chwile zastanawiam się, jakby wyglądało moje życie gdyby Leon nigdy mnie nie opuścił. Ja zostałabym panią Verdas, a Laura, być może miałaby rodzeństwo...


Siadam na kanapie i przykrywam się kocem. Biorę do ręki herbatę i przymykam oczy. Czuję się strasznie, naprawdę, ale nie piłam żadnego alkoholu przez ponad pięć lat, więc wcale się nie dziwię. Wzdycham cicho i przeczesuję ręką włosy, które opadły mi na twarz.
- Wyglądasz jak zwłoki - Leon siada obok mnie, a ja go piorunuję wzrokiem.
- Dzięki. Marzyłam, żeby to kiedyś usłyszeć - mówię, a on się jedynie cicho śmieje. Patrzę na niego i delikatnie się uśmiecham. Nie wiem czemu. Ma coś w sobie, że wystarczy mi świadomość, że jest obok, żebym od razu się uśmiechnęła.
- Może idź się zdrzemnąć, co?
- Jest okej, Leon. Obiecałam Laurze, że pójdę z nią do parku - delikatnie się uśmiecham, a on wzdycha. Chcę coś jeszcze powiedzieć, ale w tej chwili zauważam na jego szyi czerwony ślad. Przymykam powoli oczy i wypuszczam powietrze, bo domyślam się, że nie pojawił się tam przypadkiem - Leon - spoglądam na niego po chwili - Wczoraj... - wzdycham - Co tak naprawdę się stało? - Brunet patrzy na mnie, ale nic nie mówi. Każda kolejna sekunda głuchej ciszy, sprawia, że moje serce trzepocze coraz szybciej. Nie wiem co wczoraj zrobiłam, powiedziałam.
- Nic takiego - patrzy na mnie, a ja znowu wzdycham. Widzę, że kłamie, ale nie wiem czemu. Czy ja naprawdę zrobiłam wczoraj z siebie idiotkę? Kładę rękę na jego szyi i przejeżdżam placem w tym miejscu.
- Leon, a tak naprawdę?
- Chciałaś iść do sypialni - mówi po chwili, a ja zagryzam dolną wargę. Nie wiem co powiedzieć. Nie chcę, żeby uważał mnie za jakąś zdesperowaną.
Przez kolejną minutę na niego nie patrzę. Nie mam odwagi - Violetta, ale ja rozumiem - kładzie swoją rękę na moim ramieniu - Alkohol robi swoje, a ty zawsze na niego źle reagowałaś - mówi, jakby doskonale znał moje myśli. Jakby mnie znał w stu procentach. I chyba zna.


Siedzę w sypialni i pakuję walizki. Patrzę na wielką stertę ubrań przede mną i zastanawiam się czy wszystko będzie potrzebne. Nie chcę, żeby w jakiejkolwiek chwili Laurze było za ciepło, albo za zimno, a nie wiem też jaka będzie pogoda.
Wyciągam z szafy swoje ulubione sukienki i szukam swojego stroju kąpielowego. Nie wiem czemu, ale strasznie nie mogę się doczekać tych wakacji. Niby mam Leona na co dzień, a jednak wcale mi to nie wystarcza.

Leon wkłada walizki do samochodu, a ja zapinam Laurę.
- My już jedziemy? - laleczka patrzy na mnie, a ja się delikatnie uśmiecham i kiwam przecząco głową.
- Jutro rano wylatujemy. Teraz jedziemy do Leona - mówię spokojnie, ale ona chyba nie rozumie.
- Ale po co?
- Będziemy mieć bardzo wcześnie samolot. A Leon mieszka dużo bliżej lotniska niż my. No on też musi się spakować.


Laura już śpi, a my się do tego przymierzamy. Wchodzę do sypialni bruneta i się rozglądam. Nigdy tu jeszcze nie byłam. Jego dom wygląda dokładnie tak, jak to sobie wyobrażałam. Wszystko do siebie pasuje, wszystkie meble mają podobny odcień.
- Na którą nastawić budzik? - Wyrywa mnie z rozmyśleń głos bruneta, więc się odwracam.
- Na szóstą ustaw - mówię, a on się jedynie uśmiecha.
Po chwili zauważam na jego biurku nasze stare zdjęcie. Nie wiem dokładnie kiedy zostało zrobione, ale się szeroko uśmiecham. Zastanawiam się przez chwilę, czy postawił je tu niedawno, czy jest tu od kilku lat. Odwracam się i patrzę na niego. Siedzi na łóżku i klika coś jeszcze w telefonie. Nagle podnosi głowę i odwzajemnia mój uśmiech.
- Chodź, jutro wcześnie wstajemy - mówi i przesuwa się robiąc mi miejsce obok siebie.
Kładę się obok bruneta i zasypiam z wielkim uśmiechem.

###
Hejka!
Od razu przepraszam za spóźnienie i za to, ze rozdział jest dopiero dziś.
Ale ten tydzień był ciężki i mam nadzieję, że mnie rozumiecie:)
Przepraszam też, że nikomu nie wysłałam rozdziału na maila, ale dopiero skończyłam pisać, i nawet jeśli dziś bym wysłała, a jutro dała na bloga, jest mała szansa, że ktoś by to przeczytał przed publikacją.
Dedykacja dla tych osób, ponieważ swoim komentarzem dały mi do zrozumienia, że przeczytały notkę pod :)
Zapraszam na nowe zakładki!
20 komentarzy = next?
Buziaki!
S.