Rozdział 27 "Leon, kochanie"

Rozdział dla Viki i Patty 

Stoimy przed recepcją i odbieramy klucz do pokoju. Leon coś mówi, a blondynka się uśmiecha. Wzdycham, bo nie rozumiem dlaczego każda kobieta reaguje tak na bruneta. Jest przecież tysiące przystojnych facetów na świecie, czemu wszystkie upatrzyły sobie akurat Leona?
Łapię go za rękę i w trójkę kierujemy się na drugie piętro. 

Pakuję do torby wszystkie potrzebne rzeczy i upewniam się, że o niczym nie zapomniałam. Wrzucam jeszcze krem z filtrem i butelkę wody. Zakładam okulary przeciwsłoneczne i jestem gotowa do wyjścia. Zaglądam do pokoju obok, gdzie jest moja kochana dwójka i mówię im, że możemy iść.
Laura do mnie podbiega i łapie mnie za rękę. Uśmiecham się i poprawiam jej ramiączko od stroju kąpielowego.
Rozkładamy koc na piasku i siadamy. Wyjmuję z torby krem i mówię Laurze, żeby podeszła. Siada przede mną i zaczynam ją kremować.
Moja księżniczka wyjmuje z torby swoje zabawki do piasku, a ja patrzę na Leona. Zdejmuje koszulkę ukazując mi, i reszcie wszystkich dziewczyn dookoła swój wyrzeźbiony tors. 

Laura robi babki z piasku, a ja cały czas obserwuje dziewczyny, które wlepiają swój wzrok w Leona. Nie wiem czemu, ale mi się to nie podoba.
- Ej - słyszę głos bruneta, więc patrzę na niego pytająco, a on się jedynie cicho śmieje - Ty mnie w ogóle słuchałaś? - pyta, a ja kiwam przecząco głową.
- Czy ty tak masz od zawsze? - pytam, ale on patrzy na mnie jak na idiotkę - No, że wszystkie laski się na ciebie gapią - oczekuję odpowiedzi, ale on się tylko śmieje.
- Jesteś zazdrosna? - patrzy na mnie, a ja kiwam przecząco głową.
- Nie jestem, ale to nie zmienia faktu, że przyszedłeś tu ze mną, a nie z nimi - Brunet się podnosi i patrzy prosto w moje oczka. Uśmiecham się delikatnie i zagryzam delikatnie dolną wargę. 

- No przyznaj, że jesteś - przybliża się do mnie i całuje w policzek.
- Nie jestem - śmieję się. Rozglądam się dookoła i zwycięsko się uśmiecham wiedząc, że teraz te wszystkie laski nie patrzą na Leona, ale na mnie. Trochę z zazdrością, trochę z nienawiścią - Ale przyznaj, że chciałbyś, żebym była zazdrosna.
- No może troszeczkę - mówi seksownym głosem. 

Siedzę z Laurą przy brzegu i robimy zamek z piasku. Laura co chwile przybiega z pełnym wiaderkiem i coś poprawia.
Odwracam się i widzę, że koło Leona kręcą się jakieś dwie laski. Obserwuję je, bo na pierwszy rzut oka wyglądają na takie, które tylko czekają, żeby podebrać komuś faceta. 

- Poczekaj chwilkę, Laura - mówię i idę w stronę Leona.
- Leon, kochanie - mówię, bo doskonale wiem, że dwie brunetki uważnie nam się przyglądają i przysłuchują. Brunet na mnie patrzy i delikatnie się uśmiecha.
- Więc nie jesteś zazdrosna? - śmieje się, a ja wzruszam ramionami.
- One są - pokazuje na dziewczyny, które nie odrywają od nas wzroku. Leon patrzy na nie przez dłuższą chwile i się uśmiecha, a one robią się całe czerwone. 

Patrzę na bruneta i zastanawiam się co mam zrobić, żeby dać im do zrozumienia, że Leon nigdy nie będzie nimi zainteresowany. Skoro proste sygnały im tego nie uświadomiły, to trzeba zrobić to w inny sposób. 

Biorę krem z filtrem i siadam na kroczu Leona. Delikatnie wmasowuje go w jego tors i po raz kolejny zwycięsko się uśmiecham.


Siedzimy w restauracji i czekamy, aż przyniosą nam nasze dania. Patrzę na Laurę i Leona i przez długą chwilę im się przyglądam. Widać, że się kochają. I strasznie się cieszę, że Laura była taka uparta, żeby poznać bruneta. Bo gdyby nie ona, nie bylibyśmy teraz tutaj, razem.
- Co będziemy robić po obiedzie? - Laura na nas patrzy, a ja wzruszam ramionami. Patrzę na Leona, bo może on ma jakąś propozycję, ale on tak samo jak ja nic nie mówi.
- Może pójdziemy do pokoju, odpocząć. A może się przejdziemy po mieście?
- Ja bym został w pokoju. Jestem zmęczony - słyszę Leona, więc kiwam głową. Też bym pewnie była zmęczona, ale przy nich, po takim świetnym dniu, wcale tego nie odczuwam. Chcę korzystać z tego, że tu jesteśmy, W takim pięknym miejscu. I to jeszcze z dwoma najważniejszymi osobami w moim życiu.


Przeglądamy kartę deserów i zastanawiamy się, czy w ogóle coś chcemy. Patrzę na moją laleczkę, która zdecydowała się już na jakiś pucharek lodów.
Obok nas zjawia się kelnerka i pyta się czy już coś wybraliśmy. Leon się do niej uśmiecha i zamawia deser dla Laury. Blondynka pyta się czy coś jeszcze chcemy, ale oboje nie jesteśmy na nic zdecydowani.
- Polecam państwu - przewija kilka stron w meni - Dzisiaj mamy wyjątkowy deser dla par - mówi i ciepło się do nas uśmiecha. Odpowiadam jej tym samym i chcę odpowiedzieć, ale  brunet mnie wyprzedza.
- To my poprosimy ten deser dla par.


Siadam na skraju łóżka Laury i patrzę na nią. Mała się uśmiecha, a ja to odwzajemniam. Cieszę się, że jest taka szczęśliwa. Że dzięki Leonie zapomniała o... swoim tacie. Że dzięki niemu nie czuję się gorsza od reszty dzieci.
- Mamusiu... Ty i Leon jesteście razem? - Patrzy na mnie swoimi pięknymi dużymi oczkami, a ja się niewidocznie uśmiecham. Nie wiem co powiedzieć. Leon spędza z nami bardzo dużo czasu, więc ma prawo tam myśleć. Szczególnie, że wcześniej nie spędzałam z żadnym mężczyzną tyle czasu.
- Nie jesteśmy - mówię po chwili i widzę w niej pewne zawiedzenie. Spodziewałam się, że może tak zareagować, ale nie mogę jej powiedzieć, że jest inaczej.
- Dlaczego? Przecież ty go kochasz - uśmiecham się i zagryzam dolną wargę. Wiem, że go kocham. To oczywiste.
- Czasem tak jest, Laura - mówię cicho, a z moich oczu wypływają pojedyncze łzy.

###
Hejkaa!
SUPER GIF, PRAWDA? <3
Nie było 20 kom, ale mam dobry humor! :)
Dedykacja dla dziewczyn, bo są aktywne w zakładce zapytaj bohatera!
Dziś się nie rozpiszę, przypomnę tylko o konkursie:)
Jeżeli jesteście zainteresowani historią, i jak najszybciej chcecie przeczytać kolejny rozdział, to przypominam, że wystarczy tylko skomentować rozdział (Albo być aktywnym na zakładkach itp) i wysłać mi maila (suzzy.verdas@gmail.com)
A ja jednej osobie wyślę rozdział przed publikacją :)
Jak myślicie, kiedy oni będą razem?
Kocham ich!
Buziaki!
S.