Rozdział 28 "Ledwo z nią wytrzymałem"

Rozdział dla każdego, kto skomentował 27 

Patrze na nasze splecione dłonie i delikatnie się uśmiecham. Czuję się wspaniale. Tu i teraz. Ja i Leon. W takim przepięknym miejscu. Nic więcej nie jest mi potrzebne do szczęścia.
Spacerujemy brzegiem morza i patrzymy na zachód słońca. Opieram głowę na jego ramieniu i napawam się jego zapachem. 

Nagle cały świat się zatrzymuję. I nic nie ma znaczenia. Ludzie spacerujący obok. Wiatr, który rozwiewa moje włosy we wszystkie kierunki. Szum fal, skrzeczenie mew, śmiejące się dzieci, nic. Liczy się tylko to, że jestem tu właśnie z nim. Że dzieli nas zaledwie kilka centymetrów i, że z każdą sekundą, jesteśmy coraz bliżej, żeby zrobić kolejny krok.
Czuję jego oddech na twarzy, ale wcale mi to nie przeszkadza. Chcę tego. Wiem, że właśnie tego chcę. Najbardziej na świecie
Po chwili nasze wargi się stykają, a moje całe ciało łapie chwilowy paraliż. Pogłębia pocałunek, a ja zaplatam dłonie za jego szyją. Czuję jak moje serce szybko pracuję i zdaję sobie sprawę z tego, że Leon jest jedynym mężczyzną, na którego reaguję w ten sposób. Czuję się wolna, że w końcu odesłałam swoje obawy gdzieś daleko.
Po chwili się ode mnie odrywa i opiera swoje czoło o moje. Czekam chwilę, żeby mój oddech się uspokoił i patrzę w jego oczy. 

- Nie przestawaj - mówię, a on ponownie wbija się w moje usta. 

Otwieram powoli oczy i przyzwyczajam się do światła. Odwracam się i widzę, że pomiędzy

 mną, a brunetem leży Laura. Delikatnie się uśmiecham i przez dłuższą chwilę ją obserwuję. 

Po kilku minutach się do mnie odwraca i delikatnie się uśmiecha widząc, że już nie śpię.
- To co? Wstajemy i robimy śniadanie? - pytam, a ona jedynie przytakuje głową. Wstaję z łóżka, a mała a mną. Zakładam kapcie i idziemy do kuchni. 

Wyjmuję z lodówki jakieś owoce i podaje je Laurze, żeby je umyła. 

Laleczka poszła obudzić Leona, a ja właśnie skończyłam nakrywać do śniadania. Poprawiam jeszcze tylko dzbanek z koktajlem i uśmiecham się, bo wszystko mi doskonale wyszło. 

Siedzimy na plaży. Leon bawi się z Laurą gdzieś przy brzegu, a ja siedzę w jednym miejscu od godziny i myślę o tym co mi się śniło. To wszystko było takie realistyczne. Ta plaża wyglądała tak samo. Ludzie dookoła też byli tacy sami. Emocje, jego dotyk, to wszystko... ugh!

Myślę o tym co powiedziała mi blondynka i wiem, że ma rację. Wiem, że ten sen, że to rozczarowanie jak się obudziłam, że to nie jest przypadkowe. I wiem, że dłużej nie mogę się oszukiwać, bo cholernie kocham Leona i nie wytrzymam tak dłużej. Chcę z nim być. Chcę go całować na dzień dobry. Chcę, żeby Laura miała normalną rodzinę. Chcę, żeby wszystkie laski zazdrościły mi takiego mężczyzny. 

Siedzimy w restauracji i czekamy na swoje dania. Leon się mnie o coś pyta, ale ja nie odpowiadam. Przez cały czas zastanawiam się, jak mam mu to powiedzieć. Chcę, żeby to była wyjątkowa chwila. Nie mogę tego powiedzieć mając pełną buzię sałaty.
- Mamo - patrzę na Laurę, a ona tylko wskazuje na Leona i mówi, że się o coś pyta.  

Siedzimy w hotelu i gramy w trójkę w jakąś grę. Uwielbiam takie chwile. Uwielbiam patrzeć na uśmiech Laury kiedy ukradkiem na nas patrzy. Uwielbiam patrzeć na uśmiech Leona, kiedy patrzy na małą. I uwielbiam to, że przy nich jestem taka szczęśliwa.
Po chwili naszą grę przerywa telefon Leona. Podnosi komórkę z szafki i wzdycha. Mówi, że musi odebrać i wychodzi z pokoju.

- Mamo - słyszę głos Laury, więc patrzę na nią - Idź po Leona. Nie ma go już tak długo - mówi zniecierpliwiona, a ja się delikatnie uśmiecham. 

- Poczekaj chwilkę. Zaraz skończy rozmowę i przyjdzie - patrzę na nią, ale ona jedynie powtarza to co powiedziała wcześniej. 

Wchodzę z hotelu i rozglądam się dookoła szukając bruneta. Po chwili widzę go kilka metrów od siebie więc podchodzę. Chcę już mu powiedzieć, żeby kończył szybko, bo nasza mała księżniczka się niecierpliwi, ale w tym momencie odzywa się do słuchawki. 

- Daj spokój. Ledwo z nią wytrzymałem - śmieje się - Jak tylko wrócę, skończę z tym. I będzie tak jak dawniej.
Czuję napływające łzy i odchodzę. 

###
Hejka, hejka!
Przybyłam z takim pięknym czymś.
Mam nadzieję, że Wam się podoba!
I pytanie do Was... Ale ponieważ wiele osób czyta, a nie komentuje, to zapraszam do (kolejnej) ankiety. Proszę Was od razu o głos, bo dotyczy to najbliższych rozdziałów :)
Dedykacja dla jednej z trzech pierwszych osób? Hmm? 

Przypominam tylko, że jeżeli zajmujecie komentarz, to wracajcie potem.
To zaoszczędzi mi czasu troszkę :)
Buziaki!
S.