Rozdział 30 "Unikasz mnie"

Stoję przez chwilę nieruchomo i nie wiem co zrobić. Z jednej strony jestem ciekawa co powie, a z drugiej - boje się. Boje się usłyszeć z jego ust, że mnie nie kocha. Pomiędzy nami niby nic się nie wydarzyło, a mimo wszystko to mnie tak cholernie boli, jak tylko o tym pomyślę...
Biorę duży wdech i wchodzę do salonu.
- To w co gramy? - uśmiecham się sztucznie i siadam obok Laury. 

Leon już chyba leży, a ja jestem w łazience i właśnie zmywam maseczkę. Płuczę twarz zimną wodą, a potem przeglądam się w lustrze. Przypominam sobie co czułam, gdy weszliśmy do tego pokoju i delikatnie się uśmiecham. To miały być takie świetne, rodzinne wakacje, a wyszło jak wyszło. Wzdycham cicho i wycieram twarz ręcznikiem. Wychodzę z łazienki i idę do sypialni. Kładę się obok Leona i przykrywam się kołdrą.
- Dobranoc - słyszę jego głos, ale nie odpowiadam. Odwracam się do niego tyłem i próbuję zasnąć.

Otwieram powoli oczy i przewracam się na bok. Widzę bruneta i cicho wzdycham. Ta sprawa nie daje mi spokoju. Niby wcale tego nie chce, a jednak zachowuje się naturalnie. Jakby chciał tu być. Ze mną. Z Laurą. Jego uśmiech w każdym momencie wydaje się szczery.
Brunet powoli się budzi i patrzy na mnie. Uśmiecha się delikatnie, ale ja w ogóle nie reaguję.
- Dzień dobry - mówi, a ja jedynie wstaję z łóżka i idę do Laury.


Siedzimy przy stole i jemy śniadanie. Pomiędzy nami panuje głucha cisza. Co jakiś czas widzę, że Leon na mnie patrzy, ale skutecznie to ignoruję.
- Gdzie dzisiaj idziemy? - Patrzę na Laurę, ale nic nie mówię. Nie mam pojęcia jak zagospodarujemy ten dzień. Plan był taki, że wieczorem będziemy ustalać z Leonem gdzie pójdziemy następnego dnia. Z przyczyn oczywistych nie zrobiliśmy tego. 

- Nie wiem - mówi brunet, a ja na niego patrzę i wzdycham.
- Ale pójdziemy z mamą? - mówi błagalnym wzrokiem i chyba cały czas przygląda się Leonowi.
- Zapytaj się jej - mówi od niechcenia, a ja wstaję i wychodzę.


Chodzimy po jakimś parku już kilkanaście minut. Między nami jest napięta atmosfera i tylko Laura biega koło nas z jakimś uśmiechem.
Patrzę przez dłuższą chwilę na jakąś parę i delikatnie się uśmiecham. Dałabym wszystko, żeby pomiędzy mną, a brunetem było tak jak kiedyś. Pamiętam nasze popołudniowe spacery. Albo jak oglądaliśmy wieczorem film, a ja się w niego wtulałam. I to jak zasypiałam z myślą, że jest tylko mój. Pamiętam jak mnie całował, przytulał, mówił, że mnie kocha. A teraz to wszystko wydaje się takie skomplikowane...


Leon bawi się na placu z Laurą, a ja siedzę na ławce i z daleka ich obserwuję. Mogłabym tam podejść i się dołączyć, ale nie chcę się przyzwyczajać. Skoro Leon nie chce z nami zostać, to ja nie będę go do tego zmuszać. Nie mam takiego prawa.
Wyjmuję z torebki telefon i odbieram nie sprawdzając nawet kto dzwoni.
- No hejka - słyszę głos blondynki i mimowolnie się uśmiecham. Czuję, że potrzebuję teraz jej wsparcia - Opowiadaj jak na wakacjach, nie odzywasz się wcale.
- Hejka - odpowiadam po chwili i cicho wzdycham - Chyba nie ma co opowiadać - pomiędzy nami zapada chwila ciszy, a potem odzywa się Lu.
- Co znowu - mówi jakby znudzona. Ja wiem, że ją zadręczam swoimi problemami z brunetem, ale muszę się jej wygadać, a ona doskonale wie, że mówię o naszej relacji.


Cicho wzdycham i chowam telefon do kieszeni. Wiem, że Lu ma rację. Jak zawsze.
Pogadaj z nim i wyjaśnij to. Widzę, że to cię męczy. On cię przecież kocha. 
Wzdycham i podchodzę do nich.


Laura już śpi, a Leon się chyba kąpie. Ja stoję na balkonie i obserwuję nocne życie miasta. Z moich oczu wypływa pojedyncza łza. Nie wiem czemu. Tak po prostu. Jestem zmęczona tym dniem. Tym uciekaniem od Leona. I tak strasznie bym chciała, żeby teraz, w tej sekundzie wszystko się wyjaśniło...
- Powiesz mi o co chodzi? - słyszę głos bruneta więc się odwracam i przez długą chwilę na niego patrzę. Czuję jak szybko bije moje serce. Nie wiem za bardzo czy to dlatego, że się pojawił, czy dlatego, że zrobił to właśnie w tej sekundzie - Przecież wiem, że nie chodzi o głowę - Podchodzi do mnie i ściera moje łzy. Delikatnie się uśmiecham, ale nadal nic nie mówię. Nie chcę zepsuć tej chwili - Unikasz mnie - mówi, gdy przez kolejne kilka minut ja nadal się nie odzywam - A ja nie wiem dlaczego.
- Bo słyszałam twoją rozmowę, Leon - wyduszam to z siebie po kilku długich, męczących minutach, a z jego twarzy znika uśmiech.

###
Hejka, wracam z takim czymś.
Mam nadzieję, że Wam się podoba!
Bądźcie czujni, booo... Kto wie? Może coś jeszcze tu się pojawi w tym tygodniu?
A w 31...
Buziaki!
S.