Rozdział 29 "Laura śpi"

Rozdział dla Natashy Comello 

Stoję chwilę przed drzwiami do pokoju i próbuję się uspokoić. Ścieram swoje łzy i wchodzę do środka. Laura nie mogłaby zobaczyć mnie w takim stanie.
Widzę laleczkę, która czeka zniecierpliwiona przed planszą. Podchodzę do niej i całuję ją w główkę.
- Leon zaraz przyjdzie, już kończy - mówię po chwili - Ale ja się źle czuję. Dokończycie beze mnie, okej? - Patrzę na nią, a ona jedynie kiwa głową.


Leżę na łóżku i po prostu płaczę. Myślę o tym co zrobił brunet, nie rozumiem tego. Nie rozumiem dlaczego zgodził się na te wakacje, gdy mu to zaproponowałam. Dlaczego tyle dla nas zrobił. Dlaczego pozwolił na to, żeby Laura go pokochała. Dlaczego pozwolił na to, żebym po raz kolejny mu zaufała, jeżeli i tak w tej naszej relacji nie widział żadnej przyszłości.


Co jakiś czas słyszę pojedyncze słowa z salonu. I niby jest wszystko w porządku. Słyszę śmiech mojej malutkiej księżniczki i mimowolnie delikatnie się uśmiecham.

Po kilkunastu minutach słyszę kroki bruneta. Ścieram łzy i zamykam oczy. Nie chcę z nim rozmawiać, nie chcę go wiedzieć.
Brunet siada na skraju łóżka i chyba mi się przygląda. Czuję jak odgarnia moje włosy z twarzy, a potem całuje mnie w czoło.
- Wiem, że nie śpisz - Słyszę jego głos. Otwieram powoli oczy i patrzę na niego - Jak się czujesz? - pyta, a ja jedynie wzruszam ramionami - Idę z Laurą na plażę, idziesz z nami? - patrzy na mnie, a ja odpowiadam mu jedynie kiwnięciem głowy.

Wstaję z łóżka i podchodzę do okna. Widzę plażę, morze, jakieś kafejki, masę ludzi, a wśród nich Leona i Laurę. Delikatnie się uśmiecham, choć nie chcę. Moja laleczka siedzi na ręczniku, a brunet obok niej i budują jakieś zamki z piasku.
Wracam z powrotem do łóżka i zastanawiam się nad tym co usłyszałam. Próbuję znaleźć wytłumaczenie. Może zrobiłam coś źle?

- Wiesz, że nie musiałaś? - Brunet na mnie patrzy i delikatnie się uśmiecha. Kiwam delikatnie głową. Wiem, że nie musiałam, ale chciałam i ciesze, że mu się podoba.
- Tak myślałam, że będziesz zadowolony - Leon stoi obok mnie i przygląda mi się. 
- Nie wiem czy mogę to przyjąć - Śmieje się cicho, a ja wzdycham.
- Leon, błagam cię. To zwykły prezent. Pomogłeś mi i musiałam ci się jakoś odwdzięczyć - Mówię po chwili - Naprawdę, uratowałeś mi tym życie - Śmieję się.
- Pamiętaj, że ja mogę ci codziennie tak ratować życie - Patrzy na mnie, a ja czuję, że pojawiają mi się na policzkach rumieńce. Zazwyczaj czułabym się zawstydzona, ale teraz jest ciemno, i chyba tego nie widzi.
- Chodź na kolację. Laura śpi - mówię i dopiero po chwili dochodzi do mnie, jak to zabrzmiało. 

Słyszę głosy co oznacza, że Leon i Laura własnie wrócili. Niby się cieszę, a jednak mogli by tam zostać jeszcze dłużej. Nie wiem co zrobić, nie mogę do końca wakacji unikać bruneta. Ale nie będę mogła spojrzeć mu w oczy i z uśmiechem na twarzy powiedzieć, że wszystko jest okej.
- Hej mamo - W sypialni pojawia się moja księżniczka i przytula mnie. Uśmiecham się delikatnie i patrzę w jej szczęśliwe oczka.
- Jak było? - pytam, a ona się uśmiecha.
- Było super - śmieje się - Zrobiliśmy taki duży zamek z piasku - pokazuje swoimi małymi rączkami, a ja się cicho śmieję - A potem poszliśmy jeszcze się kąpać.
- Ale nie wzięliście przecież twojego misia do pływania. A Leon go przecież jakieś trzy godziny nadmuchiwał - śmieje się.
- Leon mnie trzymał cały czas i pokazywał jak się pływa - mówi dumna.
- Czemu wróciliście tak szybko? Skoro było tak fajnie.
- Bo do Leona podchodziły jakieś panie - mówi, a ja patrzę na małą przez długą chwilę i nie wiem co powiedzieć.
- Jakie panie? - patrzę na nią, ale ona tylko wzrusza ramionami - A co chciały?
- Nie wiem. Leon tylko mówił, że nie może rozmawiać i dalej się bawiliśmy - patrzy na mnie, a ja się delikatnie uśmiecham.

- Mamusiu, chodź! - Laura pojawia się obok mnie i łapie mnie za rękę. Wstaję z łóżka i patrzę na nią - No chodź musisz z nami zagrać - mówi podekscytowana, a ja się cicho śmieję.
- Poczekaj, pójdę tylko do łazienki.

Wychodzę z łazienki i przez chwilę stoję przed salonem. Wiem, że zaraz tam wejdę. Zobaczę Leona. Spojrzę mu w oczy. I nie wiem jak zareaguję.
- Leon - słyszę głos Laury - Kochasz moją mamę, prawda?

###
Hejka Wszystkim :)
Zacznę może od przeprosin, bo w tym tygodniu miały pojawić się dwa rozdziały, a na tym się skończy. Nie jest to do końca moja wina. Angina, te sprawy, mam nadzieję, że rozumiecie.
Kolejna sprawa - wyjaśnię, bo możecie nie zrozumieć.
Pojawia się tu wspomnienie. Zdarzyło się to kiedyś, ale przed tym jak Leoś ją zostawił. Nie pisałam tego w żadnym rozdziale, więc zdarzyło się to w "pomiędzy"
No i zostało mi życzyć Wam Wesołych Świąt!
A więc Spokojnych, Rodzinnych Świąt w Gronie Rodzinnym.
Dużo zdrowia i szczęścia w Nowym Roku. Spełnienia marzeń!!!
No i może jeszcze fajnych prezentów hahaha.

Mam nadzieję, że rozdział Wam się podoba, bo mi nie bardzo.
No i mam nadzieję, że nie macie mi za złe, że nie będzie na blogu żadnej "Świątecznej niespodzianki". Postaram Wam się to wynagrodzić!!

Dedykacja, miała być dla jednej z pierwszych osób, ale Natasha,
Kocham cię za pytania do Leona xDDD <3

Buziaki!
S.