Rozdział 3 "Violetta"

Rozdział dedykuję Mar Tynie <3

 DZIĘKUJĘ ZA TWÓJ KOMENTARZ :*

Siedzę u Lu już kilka godzin, temat Leona już dawno minął. Gadamy o różnych głupotach i pijemy kawę. Spojrzałam na zegarek i przypomniałam sobie, że muszę odebrać małą z przedszkola.
- Dobra, ja lecę. Muszę odebrać małą - wstałam i przytuliłam się do blondynki - Dziękuję za pomoc - uśmiechnęłam się do niej i wyszłam z jej domu. Wsiadłam do samochodu i zaczęłam jechać po małą. Nie mam jakoś daleko, jakieś dziesięć minut, może piętnaście. 

***

- Jak było? - spojrzałam na nią i pomogłam ubrać jej kurtkę i zmienić buty.
- Bawiłam się w piaskownicy z Mateo - uśmiechnęła się.
- Lubisz go, prawda? - zaśmiałam się, a ona tylko kiwnęła głową - Dobrze chodź do auta - chwyciłam jej rączkę i wyszłyśmy z budynku. 

Siedzimy przy stole i jemy obiad. Mała dawno nie miała takiego apetytu.
- Co będziemy robić po obiedzie? - spojrzałam na nią, a ona wzruszyła ramionami.
- Nie wiem - powiedziała z pełną buzią - Możemy iść na plac zabaw.
- Dobrze - uśmiechnęłam się. Wzięłam swój talerz i zaniosłam do zmywarki, a po chwili zrobiłam to też z resztą naczyń.
- To idziemy, mamo? - Laura podniosła głowę, żeby spojrzeć na moją twarz, a ja kucnęłam.
- Włączę ci bajki, ja poczytam książkę i później pójdziemy. Może być? 

- Dobrze, ale szybko - uśmiechnęła się.

***

Siedzę właśnie na ławce i patrzę jak Laura zjeżdża na zjeżdżalni, albo buja się na huśtawce. Lubię patrzeć gdy się bawi. Zawsze wtedy się uśmiecha, a ja kocham ten widok. Może dlatego, że tak bardzo przypomina mi Leona? Leon często się uśmiechał. Bardzo podziwiałam to, że w najgorszych chwilach, on się uśmiechał, przytulał mnie i mówił, że będzie dobrze. 

- I co teraz zrobimy, Leon? - spojrzałam na niego zdenerwowana. Położył ręce na moich ramionach, a po chwili przyciągnął do siebie. Jeszcze nic nie powiedział, a ja się trochę uspokoiłam. Jego uściski mnie od zawsze uspakajały.
- Będzie dobrze - szepnął i pocałował mnie w czubek głowy.
- Ale co zrobimy? - oderwałam się od niego, żeby móc spojrzeć mu w oczy. On chwycił moje dłonie i uśmiechnął się.
- Pożyczę pieniądze od rodziców, zapłacimy ten czynsz i będzie dobrze.
- Na pewno ci pożyczą?
- Tak - zaśmiał się - Więc nie przejmuj się, okej? - spojrzał na mnie, a ja się uśmiechnęłam.
- Okej - musnęłam jego usta. Usiedliśmy na kanapie, a ja wtuliłam się w niego.
- Kocham Cię - powiedział po chwili, a ja podniosłam głowę i ponownie wbiłam się w jego usta. 

- Mamooo! - z rozmyśleń wyrwał mnie głos mojej córki. Spojrzałam na nią, a obok niej stała dziewczynka w jej wieku.
- Tak? Kto to? - uśmiechnęłam się do niej, a ona to odwzajemniła.
- To Martina. Mogę u niej nocować?
- To jest ta twoja przyjaciółka z przedszkola? - zaśmiałam się, a ona kiwnęła głową - Gdzie jest jej mama?
- O tam - pokazała palcem na panią, która czytała książkę na ławce.
- Okej, pogadam z nią, a wy lećcie się bawić.

***

 Laura dziś nocuje u koleżanki, więc mam wieczór dla siebie. Obecnie robię zakupy na jutrzejszy obiad. Muszę kupić milion rzeczy, więc dobrze, że nie ma Laury. Nie lubi chodzić po sklepie w poszukiwaniu mleka lub mąki.
- Violetta - usłyszałam po chwili jakiś głos. Stanęłam nieruchomo w miejscu, ponieważ doskonale znam ten głos. Zamknęłam oczy i wzięłam kilka dużych wdechów. Poczułam, że moje serce bije trzysta razy szybciej. Odwróciłam się na pięcie i spojrzałam przed siebie.
- Leon... - powiedziałam bez emocji. Zupełnie nie wiem, jak mam się teraz zachowywać. Powinnam się zapytać co u niego, czy czekać, aż sam coś powie? A może powinnam się zapytać, czemu odszedł? Albo co robił przez ten czas?

###
Hej! Za nami pierwsze spotkanie Leonetty po latach.
Jak myślicie, co będzie dalej?
Buziaki!
S.