Rozdział 4 "Nie chcę aby tym ojcem był Leon"

Dziękuję wszystkim za komentarze :* 

- Co u ciebie? - zapytał, a ja podeszłam do niego. Spojrzałam z żalem i smutkiem na niego. 
- Naprawdę? Po czterech latach, pytasz się co u mnie? - spojrzał na mnie niezrozumiale.
- A o co mam zapytać? Jesteś szczęśliwa? - spojrzałam na niego wściekła i pokiwałam przecząco głową z niedowierzania.
- Ty pamiętasz w ogóle kim jestem? Jestem twoją niedoszłą żoną, matką twojego dziecka, a ty pyt..
- Nie kłam - przerwał mi - Zdradziłaś mnie.
- Nigdy cię nie okłamałam, a tym bardziej nie zdradziłam - odeszłam od niego płacząc. Jak on mógł to powiedzieć? Czy on naprawdę tak myśli? 



*** 

Siedzę na kanapie i płaczę. Nie mogę uwierzyć, że osoba kiedyś tak bliska mojemu sercu, tak mnie zraniła dwoma słowami. Ja byłam gotowa zrobić dla niego wszystko, a on tak po prostu przekreślił nas przez swoje urojenia.
Usłyszałam dźwięk mojego telefonu. Przetarłam ręką łzy i spojrzałam na wyświetlacz, Lu. Westchnęłam i z zawahaniem nacisnęłam zieloną słuchawkę.
- Vils, jesteś?
- Takk, jestem. Czemu dzwonisz? - Starałam się, aby mój głos był obojętny, ale nie udawało mi się to ponieważ mimo wszystko łamał się.
- Co się dzieje? - usłyszałam w jej głosie przerażenie. Westchnęłam.
- Nic Lu, nic.
- Jak to nic? Przecież słyszę, że płaczesz.
- Jest okej.
- Będę u ciebie za piętnaście minut - rozłączyła się, a ja ponownie westchnęłam.

***

- O co chodzi? - zapytała blondynka po raz setny, ale ja nadal siedziałam cicho. Nie chcę jej mówić o tym spotkaniu. Nie wiem czemu, ale nie chcę - Viola... - spojrzała na mnie - Wiesz, że mi możesz powiedzieć wszystko, tak?
- Wiem - starłam swoje łzy.
- Przecież ja ci chcę pomóc, od tego jestem.
- Nie pomożesz mi w tym - westchnęłam - Nikt mi nie pomoże.
- No powiedz o co chodzi - Przytuliła mnie, a ja bez oporów moczyłam jej koszulkę swoimi łzami - Spokojnie...
- Leon - westchnęłam, ona słysząc jego imię automatycznie odepchnęła mnie od siebie i spojrzała mi w oczy - Co Leon? Co z nim?
- Nic z nim.
- Vils...
- Rozmawiałam dziś z nim chwilę... I... - mój głos się załamał, a z moich oczu wypłynął kolejny strumyk łez - Powiedział, żebym go nie okłamywała, bo Laura nie jest jego córką - Blondynka od razu mnie przytuliła. Po kilkunastu sekundach spojrzała mi w oczy i wytarła moje łzy.
- Nie przejmuj się nim, zachowuje się jak gówniarz.
- Co ja mam zrobić? - zapytałam bezradna.
- Udowodnij mu tylko, że jest to jego córka.
- Jak?
- Zrób małej test DNA.
- Lu... To nie jest dobry pomysł...
- Czemu?
- Nie będę ciągać Laury po lekarzach, żeby załatwić swoje sprawy z Leonem.
- Inaczej tego nie załatwisz Vils. Może on naprawdę myśli, że to nie jego dziecko? Musisz mu to udowodnić,
- Nie Lu, on nie ma prawa tak po czterech latach zjawiać się w moim życiu nie wiadomo skąd i po co i wmawiać mi, że to nie jego dziecko.
- Zrób te testy, dasz mu później kopertę z wynikami, albo ja dam. I wtedy wszystko się wyjaśni.
- Ale ja nie wiem, czy chcę aby to wszystko się wyjaśniło... - westchnęłam.
- Bo się zawiodłaś na nim... Ale ja nie mówię, że masz to zrobić dla niego, Laura zasługuje na ojca.
- Wiem Lu... Ale... Nie chcę aby tym ojcem był Leon.

###
Oto 4! Po takim czasie, bo nie ukrywam, że miałam na początku z nią problem.
Brak weny.
Postaram się, aby piąteczka była niebawem.
Dziękuję Wam za komentarze <3
Ten rozdział też chciałam komuś zadedykować, ale nie wiedziałam komu,
Bo naprawdę, uśmiechałam się czytając każdy komentarz, ale 5 będzie z dedykacją! 
Chciałam się jeszcze odnieść do jednego z komentarzy, w którym były przypuszczenia, że Leon
zarzuci Violce aborcję. Powiem szczerzę, że pomysł mi się strasznie spodobał, ale mam już całą fabułę.
Buziaczki!
Dawno się tak nie rozpisałam.
Kocham.
S.