Rozdział 34 "Wręcz przeciwnie"

Przez kilka minut nic nie mówię. Bo co powinnam powiedzieć? Co mogę powiedzieć? Nie mogę, nie mam prawa się złościć. Nie byliśmy razem, mógł robić co chce, a mimo wszystko to mnie jakoś boli. W swojej głowie cały czas słyszę te jego trzy słowa. Miałem wziąć ślub. Fakt, że ja byłam na skraju wyczerpania, a on był szczęśliwy z jakąś inną laską sprawia, że chcę krzyczeć i płakać. A przecież jest tu ze mną, obok. 

- Jak to ślub? - pytam. Chcę brzmieć obojętnie, ale mój głos jakoś dziwnie drży. Czuję jak do moich oczu napływają łzy. Nie wiem czy ze złości, czy ze smutku, czy tak po prostu. Wiem, że Leon nie chce mnie zranić i cenię to, że mi to powiedział, że jest szczery. Ale teraz chcę wiedzieć wszystko, sto razy więcej niż chciałam przed kilkoma minutami. Chcę znać każdą sekundę ich życia. Chyba chcę podświadomie przyznać sobie, że jestem od niej dużo lepsza. Nie znam jej, może jest prawnikiem, może nauczycielką, a może pracuje w jakiejś wielkiej korporacji. Może ma skończone studia, magisterkę, doktorat. Może jest naprawdę wspaniałą kobietą, ale i tak jej nienawidzę - Chcę wiedzieć wszystko, Leon - patrzę na niego. Cieszę się, że mnie nie widzi, że nie widzi moich łez. Brunet wzdycha, a ja cierpliwie czekam, aż zacznie opowiadać.
- Kiedy cię zostawiłem... Wyjechałem. Wynająłem małe mieszkanie, znalazłem jakąś prace. Chciałem zacząć nowe życie, ale ciągle myślałem o tobie. Siedziałem wieczorem na kanapie i myślałem co robisz. W co się dziś ubrałaś, co zjadłaś na śniadanie, jak się czujesz... Potem czy już urodziłaś, jak wygląda nasza księżniczka... Chciałem wrócić, naprawić wszystko, naprawdę. Ale... Wiedziałem, że mi nie wybaczysz, bałem się. Stchórzyłem. Po kilku tygodniach uznałem, że to nie ma sensu. Poszedłem do klubu, chciałem tylko przestać myśleć o tobie. Pojawiła się Amanda, pierwszy taniec, drugi. Drink, potem kolejny. Dała mi swój numer i wróciłem do domu. Kilka dni później zadzwoniłem. Nie wiem czemu, nie miałem co robić, chciałem z kimś pogadać, nie znałem nikogo. Wpadła do mnie raz, drugi, trzeci, piętnasty. Stopniowo zostawiała u mnie swoje rzeczy, aż w końcu zaproponowałem jej wspólne mieszkanie, zostaliśmy parą. Po trzech latach uznałem, że pora na jakieś zmiany. Założyłem firmę, oświadczyłem się jej. W pracy spędzałem po kilkanaście godzin dziennie, nasze relacje ze złych stały się bardzo złe. Ale nie przeszkadzało mi to. Żyłem pracą, czasem myślałem o tobie i o małej... Chciałem wysłać ci paczkę, ale uznałem, że to byłoby nieodpowiednie...  Po zaręczynach od razu ustaliliśmy datę ślubu. Dokładnie dwanaście miesięcy później. A czas leciał i ten dzień zbliżał się wielkimi krokami. I wiesz co? Z każdy kolejnym dniem byłem coraz bardziej pewny, że tego nie chcę. Że jesteś jedyną osobą, przy której się chce budzić, z którą chcę chodzić na spacery i dawać kurtkę, kiedy twoje ramiona zamarzają. Wiedziałem, że nie chcę tak żyć. Nie chce mieć żony, której nie kocham, która mnie zdradza. Że nie będę chciał nigdy mieć z nią rodziny...
- Czemu... - przerywam mu - Zdradzała cię. Czemu jej nie zostawiłeś?
- Nie wiem... - wzdycha cicho - Może dlatego, że nie przeszkadzało mi to, że nie mam jej na wyłączność, może dlatego, że jej nie kochałem...
- To czemu z nią byłeś?
- Bo nie chciałem być sam - odpowiada. Zastanawiam się co o tym myśleć. Z jednej strony cieszę się, że nie była to żadna inteligentna osoba, że na wejściu jestem po prostu lepsza. Z drugiej jednak jej się oświadczył. I był o krok od wzięcia jej za żonę. Chciał nią, zastąpić mnie.
- Vils - mówi po chwili. Zagryzam dolną wargę i wzdycham - Wiesz, że cię kocham, tak? - pyta szeptem. Nie wiem dlaczego, ale uśmiecham się. Wiem, że mnie kocha. Inaczej, nie byłoby go tu. Nie mówiłby o swojej byłej, a ja najprawdopodobniej nie dowiedziałabym się, że miał wziąć ślub.
- Wiem - szepcze po chwili. I zostało mi zapytać się tylko o jedno i chyba nawet o tą najważniejszą część ich związku - Jak się rozeszliście? Kiedy?
- Tydzień przed ślubem - mówi. Zastanawiam się jak to zrobił, co powiedział, jak to wyglądało. Czy powiedział i porozmawiał z nią, czy wszedł i zostawił ją, tak jak mnie. Ale nie chcę już o tym rozmawiać i wiem, że on też nie. Widzę, że dużo go to kosztowało, żeby mi to powiedzieć. Poza tym, nawet jeżeli zostawił ją bez słowa, zasłużyła. Zdrada jest niewybaczalna i miał do tego pełne prawo.


Otwieram powoli oczy i wstaję do pozycji siedzącej. Chcę wtulić się w bruneta, ale nie ma go obok. Cicho wzdycham i patrzę ślepo w ścianę. Myślę o tym co powiedział mi w nocy. Wiem, że to jeszcze przez długi czas będzie krążyć w moich myślach.
- Nie śpisz? - słyszę głos Leona i odwracam się w stronę drzwi. Delikatnie się uśmiecham, a on podchodzi do mnie i na moich kolanach stawia drewnianą tace ze śniadaniem.
- Jest jakaś specjalna okazja, czy tak będzie codzienne? - śmieję się cicho, a on chwyta moją dłoń i patrzy głęboko w moje oczy.
- Chcę żebyś wiedziała, że tylko ciebie kocham. Wiem, że ta sprawa z tym... ślubem cię zabolała - mówi przygaszony, a ja odpowiadam mu pocałunkiem.


Siedzę w salonie i robię listę zakupów. Święta zbliżają się wielkimi krokami, a my nie jesteśmy jeszcze w żadnym, najmniejszym stopniu przygotowani. Trzeba kupić masę rzeczy, zrobić pierniczki, kupić choinkę i prezenty... Dobrze, że Leon już chociaż światełka zawiesił.
Wstaję z kanapy i idę do kuchni. Otwieram lodówkę i wyjmuję z niej pierwszy lepszy sok. Biorę szklankę z suszarki i nalewam do niej napój. Stoję przed oknem i widzę jak Laura pomaga brunetowi udekorować krzew świątecznymi lampkami. Uśmiecham się. To będą pierwsze Święta w takim gronie. Najlepsze, jakie mogę sobie wymarzyć.

Patrzę na Leona i uśmiecham się. To są pierwsze Święta, które spędzamy tylko we dwójkę. Może inni uznaliby, że tak nie wypada. Że trzeba je spędzać z rodzicami, ciotkami, dziadkami... Że przez coś takiego nie czuć tej magii Świąt. Ale ja ją czuję bardzo dobrze. I chyba są to najlepsze Święta dotychczas. No może... Poza tymi, kiedy dostałam od rodziców hulajnogę. Jestem z mężczyzną, którego kocham ponad życie. Siedzi naprzeciwko mnie i jeszcze trzy minuty temu, obiecywał mi, że każde kolejne Święta będziemy spędzać razem. Nie potrzebuję nic więcej, żadnego prezentu, nic. Tylko jego, jego miłość, uśmiech, szczęście.
- Nie otworzyłaś jeszcze swojego prezentu - słyszę po chwili. Patrzę na niego, a on podaje mi ślicznie zapakowane pudełeczko.
- Leon - wzdycham - Miało być bez prezentów.
- Ja wiem, ale... zobaczyłem to i od razu pomyślałem, że musisz to mieć - biorę je do ręki i zrywam papier ozdobny. Zawsze szkoda mi odpakowywać tak ślicznie zapakowane prezenty, ale tym razem ciekawość wzięła górę.
Patrzę na ten pierścionek, a potem na Leona. Jestem zła, że go kupił, bo umawialiśmy się na coś. Musiał wydać fortunę. Ugh. 
- Nie podoba ci się? - pyta przejęty, a ja kiwam przeciwnie głową. Przecież jest cudowny. 
- Wręcz przeciwnie - patrzę na niego - Ale jak mogłeś mi to kupić?
- Dla ciebie wszystko, kochanie - szepcze, a potem mnie delikatnie całuje.

Leżę z Leonem w sypialni i oglądamy jakiś Świąteczny film. Nie za bardzo mogę się skupić, bo cały czas patrzę na to, co dostałam od Leona. Jest śliczny. Najpiękniejszy, jaki kiedykolwiek widziałam.
- Co myślisz, żeby... kolejne Święta spędzić z kimś jeszcze? - pyta po chwili. 
- Chcesz pojechać do rodziców za rok? 
- Myślałem raczej, żebyśmy to my byli tymi rodzicami - Patrzę na niego. Jeszcze nigdy nie rozmawialiśmy na ten temat, nie myśleliśmy o tym.
- Czy ty chcesz... 
- A ty chcesz? - przerywa mi. Patrzę w jego oczy i widzę w nich ogromną miłość. I w jednej sekundzie, jestem pewna, że chcę. Kiwam delikatnie głową, a on wbija się w moje usta. 

- Vils, słuchasz mnie? - patrzę na Leona i kiwam przecząco głową. Nawet nie wiem, w którym momencie znalazł się w tym pokoju. Brunet się cicho śmieję i podchodzi do mnie - Mówiłem, że możemy teraz pojechać na te zakupy. Laura mówiła, że chcę już ozdabiać pierniczki, a z tego co wiem, ich jeszcze w ogóle nie ma - znów się śmieje, a ja kiwam tylko głową - O czym myślisz? Odpłynęłaś.
- Pamiętasz te Święta? Te jedyne Święta, kiedy byliśmy tylko we dwoje - patrzę na niego, a on kiwa głową. Patrzy na mnie tak, jakby to było coś najbardziej oczywistego na świecie - Pamiętasz jak zapytałeś się czy...
- Tak - przerywa mi.
- Chciałeś spędzić kolejne Święta z Laurą. Spędzisz je z nami, prawda? - widzę, że w jego oczach coś zgasło i czuję, że moje serce bije coraz szybciej.
- No właśnie - wzdycha - To nie jest dobry pomysł.

###
Hejka!
Zacznę chyba od dedykacji. Mrs. Devil, Noah, Selena, Viki! 34 jest wasze!
Rozdział szybciutko, ale mam nadzieję, że to Wam nie przeszkadza.
Wspomnienie, ponownie. Przypominam o ankiecie!
(Na telefonach, trzeba włączyć widok z komputera) 
Zależy mi, żebyście oddali głos :)
Buziaki!
S.