Rozdział 31 "Obiecuję"

Rozdział dla każdego kto skomentował OP! 

Leon nadal na mnie patrzy, a ja czuje się niezręcznie. Nie wiem co powinnam zrobić, powiedzieć coś. Próbuję wyczytać coś z jego wzroku, ale jak zwykle w takich sytuacjach, nie potrafię.
- Ty... Naprawdę myślałaś, że mówię o tobie? - pyta po długiej chwili, a ja bez zastanowienia kiwam głową. Wszystko mi pasowało. To, że wyszedł z pokoju, to, że powiedział to w takiej sytuacji... To tak zabrzmiało... 

- O kim mówiłeś? - patrzę na niego z zaciekawieniem. Bo jeżeli nie o mnie, to o kim? Leon cicho wzdycha, ale widzę, że się uśmiecha. 

- Rozmawiałem z przyjacielem z pracy. Pytał się czy zostawię w firmie asystentkę. Umowa jej się kończy, a jest nie do zniesienia - śmieje się cicho, a ja delikatnie zagryzam dolną wargę. Czuję ulgę, ale jest mi głupio. Bo powinnam z nim pogadać, a ja go od razu przekreśliłam. I mam wrażenie, że ma mi to za złe.
- Leon - zaczynam niepewnie, a on na mnie patrzy - Nie bądź na mnie zły... Po prostu tak strasznie nie chcę ciebie stracić. A jak to usłyszałam, to jakoś to połączyłam... Jesteś dla mnie tak cholernie ważny - szepczę, a z moich oczu znowu wypływa strumyk łez - Nie chcę, żebyś te... - mówię powoli, ale przerywa mi pocałunkiem. Delikatnie go pogłębiam i czuję, jak moje serce wali, ale wcale mi to nie przeszkadza, czuję się cudownie. To nasza chwila i nic, ani nikt jej nie przerwie. Zaplatam dłonie za jego szyją, a on swoje kładzie na moich biodrach. Przechodzi mnie jakiś dreszcz.
Po chwili brunet się odrywa i chyba oboje próbujemy złapać oddech. Zagryzam dolną wargę i patrzę na niego. Chcę się odezwać, ale on mnie wyprzedza.
- Przepraszam - szepcze - Wiem, że potrzebujesz czasu, gwarantuje ci, że to się nie powtórzy.

Leon wchodzi do pokoju i zostawia mnie taką zdezorientowaną. Myślę o tym co się przed chwilą stało. Nie chcę, żeby to się tak skończyło. Gdybym nic teraz nie zrobiła, byłabym kretynką. Leon czeka na jakiś sygnał ode mnie.
Idę za nim do pokoju i kładę się obok niego na łóżku. On się odwraca i widząc mnie delikatnie się uśmiecha.
- A co jeśli - szepczę przybliżając się do niego - Chcę, żeby się powtórzyło? - Patrzę na niego i widzę, że chce coś powiedzieć, ale tym razem, to ja mu w tym przeszkadzam.


Budzę się w objęciach mojego Leosia i mimowolnie się uśmiecham. Poprawiam jego grzywkę, która opadła mu na twarz i delikatnie całuję. Czuję po jakiejś chwili, że odwzajemnia pocałunek, więc go pogłębiam.
Odrywam się od niego i patrzymy przez długą chwilę sobie w oczy. Już nie pamiętam, kiedy ostatnio widziałam je z tak bliska. Zdążyłam zapomnieć, jaki cudowny mają odcień i jak bardzo kocham się w nie wpatrywać.
- Nawet nie wiesz jak długo marzyłem o takiej pobudce - szepcze mi prosto w usta i ponownie je złącza.

Przez kolejne kilkanaście minut leżymy wtuleni w siebie. Czuję się wspaniale, tak długo na to czekałam. Wiem, że mogłabym tak codziennie. Budzić się w objęciach mężczyzny swoich marzeń, patrzeć na jego potargane włosy, całować na dzień dobry.
- Zrobię śniadanie - mówi po chwili. Podnoszę głowę i patrzę na niego.
- Pójdę z tobą - chcę wstać, ale on niszczy moje plany na najbliższe piętnaście minut.
- Czekaj tu - delikatnie mnie całuję i wstaje z łóżka. Patrzę na jego sylwetkę i zagryzam dolną wargę.

Po kolejnych kilkunastu minutach widzę, że Leon wchodzi do sypialni z wielką tacą. Uśmiecham się, bo przez chwilę czuję się, jak kilka lat wstecz. Tak, jakbym nigdy go nie straciła.
Podchodzi do mnie i stawia tace na moich kolanach.
- Teraz tak będzie codziennie? - patrzę na niego rozmarzona.
- Jak sobie marzysz - uśmiecha się i muska moje usta. Siada obok mnie, a ja opieram głowę na jego ramieniu. Przez chwilę patrzę na swoje śniadanie z wielkim podziwem.

Odkładam tace na stolik obok i wtulam się w Leona. Uwielbiam być w jego ramionach. Czuć jak bije jego serce. Czuć jego oddech na sobie. Być przy nim. Wiedzieć, że jest mój.
- A co z Laurą? - pytam po chwili.
- Śpi - odpowiada od razu, a ja nie wiem czemu, uśmiecham się - Wiesz co to znaczy?
- Że nie mogła w nocy zasnąć? - patrzę na niego i cicho się śmieję.
- To znaczy, że mamy kilka minut dla siebie.
- No tak, w końcu te pięć lat samo się nie nadrobi - śmieję się i po raz kolejny tego poranka wbijam się w jego usta, za którymi tak tęskniłam.


Siedzimy na plaży i patrzymy jak nasza mała księżniczka bawi się w piachu. Mięliśmy inne pany na ten dzień, ale Laura nie przyjęła do wiadomości, że można tu spędzić czas poza plażą, więc żaden wypad na miasto nie wszedł w grę. Aktualnie wymęczyła nas kąpielą i robieniem jakichś zamków z piasku, więc teraz pozwoliła nam odpocząć.
Patrzę na Leona i przyglądam się jak z uśmiechem obserwuję Laurę. Lubię ten widok. Wiem, że ta dwójka bezgranicznie się kocha. I właśnie to w tej całej historii jest najpiękniejsze.
- Będziemy musieli powiedzieć jej - mówię po chwili, a on przenosi swój wzrok na mnie.
- Chyba się nie obrazi, że trochę zabiorę jej mamę - odpowiada, a ja się jedynie uśmiecham.

Łapię Leona za rękę i wracamy do hotelu. Laura idzie przed nami i tylko co chwilę się odwraca i patrzy na nas z uśmiechem. Chyba się domyśla, że od naszej ostatniej rozmowy trochę się zmieniło. Jest inteligentną dziewczynką.


Siedzimy na naszym przytulnym hotelowym balkonie i pijemy wino. Nie wiem, czy po ostatnim... wybryku powinnam, ale myślę, że nasze oficjalne zejście, jest dobrym powodem do świętowania. Patrzę na Leona i się uśmiecham. Nie potrzebuję już nic więcej. Jest dla mnie wszystkim. I wystarczy mi tylko jego obecność, żeby zapomnieć o swoich problemach.
- Leon - szepczę po chwili, a on patrzy w moją stronę - Obiecaj mi, że już się nie rozstaniemy - mówię patrząc prosto w jego dwie zielone perełki. Wiem, że zeszliśmy się dziś rano. I, że to może za wcześnie, żeby składać sobie takie obietnice. Ale jest mężczyzną, z którym miałam spędzić resztę życia. Jest ojcem mojej córki i jest kimś, kogo kocham. To chyba wystarczający powód, żeby usłyszeć z jego ust to jedno słowo.
- Obiecuję.

###
Hejka! Wracam w Nowym Roku z takim cudeńkiem!
Po pierwsze... (proszę przeczytajcie całą notkę!)
Dziękuję Wam za wszystkie komentarze. Nie spodziewałam się tak pozytywnego odbioru One Parta i cieszę się, że tak strasznie Wam się podoba. Widziałam, że komentowały osoby, których nie kojarzę i cieszę się, że w końcu się ujawniły. Druga część jest pisana i postaram się dodać ją jak najszybciej, a te komentarze mnie strasznie motywują, również pytania z zakładki!
Co do rozdziału. Jest tu strasznie słodko i wiem, że niektórym może się to nie spodobać, ale myślę, że po trzydziestu rozdziałach, mogę pozwolić sobie na takie coś. Przecież tak słodko nie będzie zawsze :)
Jeszcze jedno, zapomniałabym.
Tak,  ta mina Leona na koniec 30 była dla zmyłki  <3
Kocham Was, mocno!
Buziaki!
S.