Rozdział 35 "Porywam cię"

Rozdział dla Hope i N. Comello 

Przez długą chwilę mu się przyglądam. Czekam na jakieś wytłumaczenie, cokolwiek. To chyba normalne, że przygotowywałam się do tego, że te Święta spędzi razem z nami. Jesteśmy już razem, jest jeszcze Laura. Myślałam, że tego właśnie chciał. Że chciał je spędzić ze mną i naszą małą córeczką. 

- O co chodzi, Leon? - patrzę na niego. Minęło chyba kilka minut, a on dalej nic nie powiedział. Widzę w jego oczach jakiś strach, jakąś obawę, ale nie wiem przed czym. 

- Pamiętasz ten obiad u twoich rodziców po tym, jak ci się oświadczyłem? - pyta po chwili, a ja kiwam głową. To chyba oczywiste. Nie zapomniałabym o tym nigdy. To był właśnie ten moment w życiu, kiedy myślałam, że już nigdy nie będę szczęśliwsza. W końcu miałam przy sobie mężczyznę, którego kochałam ponad życie. W dodatku mogłam się chwalić prześlicznym pierścionkiem, który nosiłam na serdecznym palcu - Obiecałem wtedy twojemu ojcu, że nigdy cię nie zranię. I złamałem tę obietnice - przez cały czas na niego patrzę. Widzę, ile go to kosztuje, mówienie o tym, bo wiem, że strasznie tego żałuje. Jego głos nagle stracił swoją piękną barwę, i stał się jakiś pusty - Nie jestem jeszcze gotowy na to, żeby usiąść z nim przy jednym stole i patrzeć mu w oczy. I myślę, że on też by nie chciał, bo nie bez przyczyny mnie nienawidzi. 

- Leon - przerywam mu i delikatnie się uśmiecham. Cieszę się, że to właśnie to, jest tym powodem. Nie wiem nawet co myślałam jeszcze cztery minuty temu, ale na pewno spodziewałam się czegoś gorszego niż to - Nie myśl w ogóle o moich rodzicach. Chcę te Święta spędzić z tobą i Laurą. Chcę, żeby w końcu spełniło się coś, o czym marzyłam przez te pięć lat - szepczę, a potem wbijam się w jego usta. Oddaje pocałunek i łapie mnie w biodrach - To jak, Leon. Spędzisz z nami Święta? - pytam, kiedy się ode mnie odrywa.
- A jak bardzo tego chcesz? - patrzy prosto w moje oczy i powoli do mnie podchodzi.
- Bardzo, bardzo - szepczę, a on ponownie złącza nasze usta w spójną jedność.

Wchodzę do garderoby i zastanawiam się w co się ubrać. Jedziemy zaraz do sklepu i muszę jakoś wyglądać. Nie pojadę tam przecież w rozciągniętej koszulce i brudnych spodniach. Oglądam po kolei swoje ciuchy, ale na nic nie mogę się zdecydować.
- Czekamy na ciebie - słyszę głos Leona i mimowolnie się uśmiecham. Nie wiem dlaczego, ale nawet jak mnie pogania brzmi cudownie. Pamiętam, że zawsze mnie to denerwowało, nie lubiłam tego.
 - Nie wiem w co się ubrać - mówię, a w odpowiedzi słyszę jego westchnięcie. Po chwili wchodzi do środka i staje obok mnie.
- Masz przecież przed sobą dwie szafy ubrań.
- No właśnie, Leon. Gdybym miała jedną, to bym szybciej się na coś zdecydowała.

- A te kwiatki? - Laura na mnie patrzy, a ja wzdycham. Przed chwilą włożyła do wózka jakieś cztery różne opakowania ozdób do pierniczków, a teraz chce kolejne.
- Ale ostatnie, okej? - pytam, a ona jedynie kiwa głową i z uśmiechem wrzuca do wózka kolejne pudełko ozdób.
- Coś jeszcze? - słyszę głos Leona i patrzę na swoją listę. Chyba wszystko jest, tak mi się przynajmniej wydaje. Kiwam przecząco głową i kierujemy się do kas.


Już jakąś godzinę temu wróciliśmy do domu. Zjedliśmy obiad, a teraz w trójkę robimy pierniczki. Patrzę na Laurę i Leona, którzy są cali w mące i delikatnie się uśmiecham. Pamiętam, że zawsze, każda moja próba upieczenia czegokolwiek z Leonem, kończyła się bitwą na mąkę. Byliśmy cali biali, ale nam to nie przeszkadzało. A teraz jest prawie tak samo, tylko, że teraz jest nas trójka, a nie dwójka.
- Wbij dwa jajka - mówię do bruneta, a on podchodzi do lodówki. Kucam, żeby być na wysokości Laury i przyglądam się jej uśmiechniętej twarzyczce - Trzeba będzie się porządnie wykąpać - strzepuję mąkę z jej włosów, a ona jedynie się uśmiecha.
- Gotowe - słyszę głos Leona, więc wstaję i wyjmuję z szafki mikser. Podłączam go do prądu, a brunet podnosi Laurę i podaje jej urządzenie do ręki. To zadanie od zawsze należy do niej, uwielbia to robić.

- Porywam cię - patrzę na Leona, który właśnie wziął Laurę na ręce i idzie z nią do łazienki. Uśmiecham się delikatnie, bo od kilkunastu minut próbowałam zagonić ją do kąpieli, ale ozdabianie pierniczków było zbyt fascynującym zadaniem. Teraz ja ją wykąpie, a Leon trochę ogarnie kuchnie. Wchodzę za nimi do łazienki, a Laura patrzy na nas piorunującym wzrokiem.
- Laura - śmieję się cicho - Pierniczki nie uciekną. Szybko się umyjesz i od razu wrócisz do ozdabiania.

Patrzę na laleczkę, która nadal ozdabia ciasteczka. Ominęła nawet swoją ulubioną bajkę, to bardzo nie w jej stylu. Opieram się o Leona, który tak jak ja, przygląda się jej. Nie spodziewałam się, że taka prosta czynność, może ją tak bardzo wciągnąć.
Odwracam się i patrzę na Leona. Uśmiecham się, gdy widzę, że na jego grzywce nadal jest mąka. Wkładam rękę w jego idealną fryzurę i strzepuję biały proszek.
- Chyba ciebie też będę musiała wykąpać - szepczę, a on się cicho śmieje.
- Zawsze i wszędzie - mówi, a potem mnie delikatnie całuje.

Patrzę na zegarek i wzdycham. Leon miał tylko położyć Laurę, a nie ma go już chyba godzinę. Zdążyłam się wykąpać, zjeść kolacje i znaleźć jakiś fajny film. Nawet czytanie bajki tyle nie trwa, musiałby przeczytać jej wszystkie małe książeczki. Wstaję z kanapy i kieruję się do pokoju naszej małej iskierki. Może zasnął razem z nią?
Staję w progu, a uśmiech automatycznie pojawia mi się na twarzy. Leon leży koło Laury i w ręce ma kartkę i długopis. Laleczka patrzy na niego i na tą kartkę z taką radością, jak na te pierniczki.
- Kochany Mikołaju - słyszę głos Laury i widzę jak Leon to zapisuje - Rozumiem, że masz dużo pracy, więc może być tylko ta lalka. Bardzo cię kocham.

###
Hejka:)
Dziś bez notki.
Buziaki!
S.