Rozdział 8 "Twój tatuś..."

Rozdział dedykuję mojej Viki <3

Stoję przez dłuższą chwilę w miejscu i przyglądam się im. Wiem, że powinnam tam teraz pobiec, zapytać się Laury czy wszystko w porządku, podziękować Leonowi, że uratował moje szczęście, ale... Ale coś mnie blokuje. Nie mogę się ruszyć, podejść do niego i wziąć Laurę z jego objęć. Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek zobaczę ich razem, że zobaczę jak mała go tuli. A teraz to widzę.



Widzę, że Laura się odwraca i wskazuje na mnie. Mina Leona automatycznie się zmienia, nie wiem czy dlatego, że mnie zauważa, czy dlatego, że właśnie sobie uświadomił, że uratował własną córkę. Biorę kilka dużych wdechów i podchodzę do nich. Leon oddaje mi Laurę, a ja jedynie delikatnie się do niego uśmiecham. Patrzę na Laurę i mocno ją przytulam.
- Wszystko w porządku? Nic ci nie jest? Nic cię nie boli? - pytam. Wszystko na raz. Nie wybaczyłabym sobie, gdyby cokolwiek się jej stało. Laura się uśmiecha i patrzy na mnie spokojnie.
- Ten pan mnie uratował - mówi jak zawsze wesoła i patrzy na Leona. Automatycznie z moich oczu wypływają łzy. Nie wiem teraz czy jeszcze przeżywam tą sytuacje, czy chodzi o tego pana.
To nie jest Pan, Laura. To twój tata.
Laura ściera moje łzy i całuje w policzek. Uśmiecha się uroczo i zapewnia, że naprawdę, nic się jej nie stało.
- Laura, kochanie. Idź do piaskownicy, zaraz do ciebie przyjdę, dobrze? Musze porozmawiać z tym panem - Laura kiwa głową i biegnie do swoich rówieśników bawiących się w piasku.
Patrzę na Leona i nie wiem co powiedzieć. Widzę, że nie patrzy na mnie, patrzy na Laurę, z tak wielką miłością, że trudno to nawet opisać. Zagryzam dolną wargę i nic nie mówię, pozwalam mu nacieszyć się ta chwilą.
- Dziękuję, że ją uratowałeś - mówię po chwili. On odwraca wzrok i patrzy na mnie. Przez chwilę nic nie mówi, ale uśmiecha się ciepło.
- Nie dziękuj... Nawet nie wiedziałem, że to... Laura - widzę na jego twarzy uśmiech. Jestem pewna, że nawet nie śnił, że naszą malutką istotkę nazwę tak jak on chciał.
- Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła - wzdycham. Bo nawet nie chcę myśleć, co by się stało, gdyby Leon tędy nie przechodził, a mojego małego szczęścia nikt by nie złapał.
- Hej - uśmiecha się - Nie myśl co by się stało gdyby. To nigdy nie prowadzi do niczego dobrego - pociesza mnie, tak jak kiedyś. I ma racje, jak zawsze. 

***

Laura siedzi przy swoim małym stoliczku w salonie i rysuje coś na kartce. W tle leci jedna z jej ulubionych bajek, więc co jakiś czas podnosi głowę i patrzy w ekran tv.
- Mamo? - zaczęła Laura, nie odrywając wzroku od kartki.
- Tak? - patrzę na nią, ale ona ze skupieniem, rysuje i koloruje.
- Ty znasz tego pana z parku, prawda? - patrzy na mnie, a ja przez chwilę się zastanawiam. Nie chcę jej okłamywać, ale wiem, że jest bystrą dziewczynką, zaczęłaby o niego wypytywać. A chcę tego uniknąć, przynajmniej na razie.
- Dlaczego myślisz, że go znam?
 - Bo... - zastanawia się przez kilka sekund - Parzyłaś na niego jakoś inaczej.
- Inaczej? Czyli jak?
- Tak jakbyś go chciała uderzyć, ale później...  Przytulić mocno i już nigdy nie puścić - patrzę na nią przez długi czas i nic nie mówię. Nie wiem skąd ona to wzięła, ale być może jakieś małe, maluteńkie ziarenko prawdy w tym jest.
- Co tam rysujesz? - podchodzę do niej i patrzę na to, co przed chwilą stworzyła.
- To dla tego pana - mówi po chwili - Który mnie uratował - patrzę na ten rysunek i uśmiecham się.
Może związek z Leonem nam nie wyszedł, ale Laura nam wyszła w stu procentach.

***

Wchodzę do pokoju mojej małej księżniczki i zapalam światło. Siadam na skraju jej łóżka i przez chwile patrzę na nią, jak uroczo śpi. Widzę, jak jej zielone oczka się otwierają i na mój widok, uśmiecha się. Siada na moich kolanach i wtula się we mnie.
- Miałaś mi dzisiaj powiedzieć, coś o tacie - mówi po chwili, a ja się uśmiecham. Przypominam sobie wczorajszą sytuacje i patrzę na nią.
- Twój tatuś... Jest superbohaterem - śmieję się cicho, bo brzmi to absurdalnie. Ale uratował Laurę, uratował mój cały świat. 

- Ratuje ludzi? - patrzy na mnie i pięknie się uśmiecha, ja kiwam głową - Tak jak ten pan.


Wchodzę razem z Laurą do przedszkola. Podchodzimy do jej szafki i mała zmienia buciki i chowa swoją wiosenną kurteczkę. Zaprowadzam ją do odpowiedniej sali, i żegnam się z nią buziakiem. Wychodzę z budynku i wsiadam do samochodu. Jadę do centrum, żeby napić się kawy, a potem poszukam prezentu dla Lu. Za kilka dni ma urodziny.
Wchodzę do jednej ze swoich ulubionych kawiarni i zamawiam to co zawsze.
Patrzę za okno i wzdycham. Nie lubię takiej pogody. Wieje i pada. Po chwili widzę jakąś parę. Chłopak daje dziewczynie swoją bluzę i chowają się pod jakimś daszkiem. Uśmiecham się, przypominając sobie, że kiedyś Leon mi dawał swoją bluzę.
Przyglądam im się przez dłuższy czas i pomimo tego, że są oni po drugiej stronie ulicy rozpoznaje go. Leon.
Wzdycham cicho, bo wczoraj widząc ich razem zaczęłam mieć nadzieję, że z czasem się wszystko ułoży. Że Leon będzie wpadał do nas od czasu do czasu.
Ale mogłam się domyślić, że kogoś ma.
Nasze spojrzenia się krzyżują. Odwracam głowę i wstaję od stolika.

###
Heeej!
Ostatnio często się tu coś pojawia, może za cztery dni, znów coś dodam? Trzecia część OP jest już gotowa, ale nie wiem kiedy dodam.
Oto ósemka, strasznie mi się podoba <3 Od teraz rozdziały będą pisane w czasie teraźniejszym, takie info. Kto pierwszy skomentuje, dlatego dedykacja w 9 <3
Buziaki!
S.