Rozdział 9 "Pamiętaj, że jesteś silną kobietą"

Rozdział ponownie dla Viki :* 

- Wszystko masz? - patrzę na Laurę, a ona kiwa głową i jak zawsze się uśmiecha - Misia wzięłaś? - pytam, a ona w odpowiedzi wskazuje swoją małą torebkę, z której wystają jego pluszowe łapki. Śmieje się cicho i całuję ją w policzek - Jak coś będzie się dziać, to bierz telefon babci i do mnie dzwoń, dobrze? - Laura znów kiwa głową.
- Daj spokój - wchodzi moja mama do pokoju i siada na fotelu - To dwa dni, nie dwa miesiące. Nic się nie stanie, uspokój się.
- Wiem, mamo, wiem. Po prostu się o nią martwię.
- Nie masz powodu, będzie w najlepszych rękach - śmieje się cicho i przyznaję jej racje.
- Jak coś będzie się dzia...
- Tak, wiem. To mam do ciebie zadzwonić - przerywa mi i śmieje się. 

Wchodzę do domu i padam zmęczona na kanapę. Nie mam na nic siły, nie wiem dlaczego. Wzdycham i włączam telewizor. Przełączam kanały, aż w końcu zatrzymuje się, widząc jakiś serial. Pamiętam, że kiedyś go nałogowo oglądałam. Codziennie po dwudziestej pierwszej siadałam przed tv i czekałam na kolejny odcinek. Byłam uzależniona od niego. Leon go nie lubił, pamiętam. Mówił, że fabuła jest beznadziejna, a godzina emitowania jeszcze bardziej. Codziennie słyszałam, że o tej godzinie powinniśmy robić coś bardziej pożytecznego.
Uśmiecham się delikatnie na samo wspomnienie, wiem, że on zawsze będzie częścią życia. I pomimo, że już od dawna do niego nie należy, zawsze znajdzie się dla niego miejsce. W moim sercu i w mojej głowie.
Wzdycham. Cały czas zapominam o tym, że to, że ja po Leonie nie znalazłam sobie kogoś innego, nie znaczy, że on po mnie również.

Słyszę dzwonek do drzwi. Wzdycham i leniwie wstaję z kanapy. Otwieram je i widzę blondynkę. Omija mnie i wchodzi do środka.
- Nie odbierałaś telefonu - mówi po chwili, a ja idę za nią i siadam obok niej na kanapie.
- Przepraszam, wyciszyłam i nie sprawdzałam - blondynka mnie mierzy wzrokiem z góry na dół. Nie lubię gdy to robi, bo zawsze potrafi wyczuć kiedy coś nie gra.
- Violetta... Cały czas o nim myślisz - kiwa zrezygnowana, a ja wzdycham. Nie wiem jak ona to robi. Czasem się zastanawiam, czy nie ma przypadkiem mocy czytania w myślach. Nie pamiętam, żeby kiedyś udało mi się przed nią ukryć jakiegoś doła.
- Może trochę, ale daj spokój to nic wielkiego - patrzy na mnie i przez chwilę się zastanawia.
- Jeszcze nie wiem co, ale coś cię gryzie. I wiem, że to jest z nim związane - wzdycha i patrzy na mnie ze współczuciem - Chcę ci pomóc. Chcę wiedzieć co się dzieję w twoim życiu - Wzdycham, bo doskonale wiem, że ma rację. Ja też chciałabym wiedzieć, co się u niej dzieję, tyle, że ona nic przede mną nie ukrywa, a ja przed nią coraz więcej. Zagryzam dolną wargę i ponownie wzdycham. Przykrywam swoje nogi grubym, różowym kocem leżącym obok mnie i biorę kubek z herbatą do rąk.
- Bo chodzi o to, że... Wdziałam Leona z inną. A kiedy zauważyłam go z Laurą, pomyślałam, że... Może się jeszcze kiedyś uda? - przerywam na moment i ścieram łzę, która spływa swobodnie po moim policzku - Laura tak bardzo chcę go poznać - uśmiecham się niewidocznie - Tak pyta o niego, a ja nie wiem już co mam odpowiedzieć.
- Violetta - patrzy na mnie i ściera moje łzy - Daj spokój. To mogła być koleżanka, kuzynka, sąsiadka, ktokolwiek. Jestem pewna, że wrócił tu dla ciebie, dla was.
- Nie zapytał o nią nawet - mówię po chwili. Po raz setny wspominam sytuacje sprzed tygodnia i dochodzi do mnie, że on  n i c  o niej nie powiedział. Nie nazwał jej swoją córką. Nie zadał żadnego pytania. Nie dał mi żadnego znaku, że jest nią zainteresowany, że chciałby ją poznać, dowiedzieć się co lubi, czego się boi, że chciałby się nią zająć. Nic. Przypadkowa dziewczyna, którą uratował. To wszystko.
Lu patrzy na mnie i nic nie mówi, daje mi chwilę, żeby moje myśli odpłynęły, a łzy spadły na koc.
- Mówiłaś, że patrzył na nią z miłością - patrzy na mnie swoim uspokajającym spojrzeniem i delikatnie się uśmiecha.
- Nie widziałam go przez cztery lata, Lu. Mogłam już zapomnieć jak wygląda gdy patrzy na kogoś z miłością - mówię zrezygnowana - I najwidoczniej zapomniałam.
- Viola, Viola, Viola - kładzie swoje ręce na moich ramionach - Pamiętaj, że jesteś silną kobietą. Leon wie, że Laura to jego córka. Może potrzebuje czasu, żeby to zrozumieć?
- Czasu? - patrzę na nią jak na debilkę - Pojawia się po tylu latach i potrzebuje czasu? Laura jest coraz starsza i z dnia na dzień rozumie coraz więcej. Jeżeli teraz by się pojawił w jej życiu, ona by mu wybaczyła, że nie było go wcześniej. Bo jedyne o czym teraz marzy, to o tym, żeby go mieć. Nic więcej. A co jak będzie starsza? Zacznie rozumieć takie sprawy, znienawidzi go. A ja nie będę miała żadnego wpływu na to.


Leżę w łóżku i od kilkunastu minut ślepo patrzę w podłogę. Myślę o dzisiejszej rozmowie z blondynką, o Leonie i o Laurze i już nie wiem co mam o tym wszystkim sądzić. Nie wiem, nadal nie wiem, czemu Leon ode mnie odszedł. Może przestraszył się odpowiedzialności, może nie chciał zmieniać życia, dlatego mnie zostawił? Może mi się tylko wydawało, że tak bardzo chciał mieć dziecko, a tak naprawdę to go przerażało? I teraz gdy patrzył na małą, to po porostu był dumny? Że ta mała laleczka ma jego krew, jego geny, jego oczka. A przecież to, że był dumny, nie znaczy, że chce być ojcem. Chyba każdy nie może oderwać oczu od swojego dziecka, gdy widzi je pierwszy raz.
Może po prostu jego spojrzenie źle zinterpretowałam, i zaczęłam myśleć o czymś, co nie ma prawa się wydarzyć?
Bo Leon nie chce być ojcem dla Laury, a ja muszę to zaakceptować.

###
Hello, it's me.
Co tam u Was?
Nie wiem jak Wam, ale mnie się podoba.
Kolejny rozdział będzie z dedykiem dla... hmm.
Dla najdłuższego komentarza.
Uwaga! Rozdziały będą pojawiać się w każdy poniedziałek i piątek
koło godziny dziewiętnastej! :)
Buziaki!
S.